Ik probeerde het verhaal over Louis C.K. te onthullen en het verpestte bijna mijn carrière

Drie weken geleden schreef ik een artikel over mijn poging om verslag te doen van de beschuldigingen aan het adres van Louis C.K. op het grootste comedyfestival ter wereld. In het stuk vertelde ik dat de COO van het festival, Just for Laughs, naar me schreeuwde omdat ik komieken vroeg of ze de geruchten over het seksuele wangedrag van Louis C.K. hadden gehoord.

In de weken sinds dat artikel gepubliceerd werd, ben ik voor van alles uitgemaakt. Ik werd een ‘kut’ genoemd, een ‘cuck’ en een ‘snowflake’. Dat soort dingen doen me weinig.

Er was echter nog iets anders, wat me wel dwarszit. Een vraag die ik van meerdere mannen met tussen de nul en tien twittervolgers kreeg: waarom, als ik de verhalen over Louis C.K. al zo lang wist, had ik nooit iets gezegd? Ben ik dan niet net zo erg als alle andere mensen die ervan wisten?

Zo werkt het dus niet, mannen. Het is niet alsof ik en ik alleen de sleutel had om dit verhaal naar buiten te brengen en ervoor koos om dat niet te doen. Ik heb het geprobeerd. Ik heb erover gepraat op podia, op het internet en in het dagelijks leven. Ik heb het geprobeerd.

Ik kende de verhalen over Louis C.K. al jaren, omdat iedereen die ik ken er al jaren van wist. Zo ging het nou eenmaal. Vroeger kwamen smeerlappen uit de entertainmentindustrie ermee weg omdat niemand bereid was om er publiekelijk over te praten. Daar zijn een heleboel redenen voor, waaronder angst en zelfbescherming. Het is makkelijk om als tweeduizendste een krantenbericht te retweeten. Het is moeilijker om de enige te zijn die erover in het luchtledige schreeuwt.

Het feit dat ik zo ontmoedigd raakte door dit verdomde verhaal en de permanente schade die het najagen ervan op mijn carrière heeft gehad, betekent dat ik weinig plezier haal uit mijn gelijk.
Ik werd als komiek door de rode loper getrapt bij het grootste comedyfestival ter wereld.

Misschien win ik zo het respect van leeftijdsgenoten, maar verder voelt het niet per se goed. Wat ook niet goed voelt, is het feit dat je nooit met 3 Arts zult werken – het extreem machtige managementbureau dat Louis C.K. vertegenwoordigt en talloze andere topkomieken – enkel omdat je Kevin Hart (die ook bij 3 Arts zit) een vraag hebt gesteld. Dat je vrienden je in de steek laten zodat ze niet besmet raken met je gif, kan best wel zwaar vallen. Ik bedoel, eentje liet me in de steek terwijl we in de regen stonden te wachten op Louis C.K.

C.K.’s manager, Dave Becky – ik heb hem zelf nooit gesproken – claimt dat hij mensen niet heeft bedreigd zodat ze hun mond hielden. Hij zou zomaar de waarheid kunnen vertellen. Het feit is dat hij niemand hoeft te bedreigen om dat effect te bereiken. Iedereen in een machtspositie die vertelt aan iemand die in vergelijking machteloos is dat-ie niet over persoonlijke ervaringen mag praten — zoals hij volgens slachtoffers heeft gedaan — hoeft niemand te bedreigen. Hoe meer een persoon denkt dat-ie gestraft wordt voor het uitspreken van dingen, hoe minder hij of zij dat doet.

Bovendien: als niemand zijn verhaal openlijk durft te vertellen, is er geen verhaal. Dan heb je enkel geruchten. Je zet jezelf en je werkgever op het spel als het onderwerp van je verhaal naar de rechter stapt. Dat ik wist wat Louis C.K. deed, terwijl ik er niet over kon publiceren, maakt me niet medeplichtig aan zijn acties. De schuld ligt bij mensen die anderen intimideren zodat ze zwijgen.

Helaas ligt bij zaken als deze de verantwoordelijk altijd bij de slachtoffers om zich uit te spreken — hoe meer, hoe beter. Alleen als het onmogelijk te negeren wordt en er genoeg mensen zijn, is het mogelijk om het tij te keren. En alleen nadat slachtoffers zich vrij voelen om zich uit te spreken en gehoord te worden, krijgen anderen moed om zich ook uit te spreken. Dat is hoe het werkt.

God weet hoeveel verhalen ik heb gehoord over veel beroemdere mannen dan Louis C.K. die nog veel ergere dingen deden dan hij heeft toegegeven. God weet hoeveel mensen ik ken die niets hebben gezegd uit angst om hun professionele relaties in gevaar te brengen.

Ik weet niet hoe je vrienden kunt zijn met een vrouw die seksueel is misbruikt door iemand en je niets doet om haar te helpen want je wil je eigen carrière niet verpesten. Narcistische mensen — daar zijn er meer dan genoeg van in de entertainment industrie — zijn alleen woke als het ze uitkomt.

De New York Times heeft dit verhaal nu naar buiten gebracht en Louis C.K. heeft het verhaal bevestigd. Ik haal weinig plezier uit deze rechtvaardiging, wat raar is want ik ben over het algemeen erg kinderachtig.

Nu de waarheid openbaar is, voel ik meer minachting dan bevrijding, omdat mensen pas begonnen met een fuck te geven om decennia van beschuldigingen toen vrouwelijke slachtoffers trending werden. Hoewel ik de veranderingen erg waardeer, ben ik bang dat het niet lang zal duren. Wat zal er gebeuren als #metoo in de digitale kloof valt die ook al #yesallwomen heeft opgezogen? Waarom was ik een van de weinige mensen die dit iets kon schelen voordat er een hashtag was?

Voor de duidelijkheid: ik zie mezelf niet als een of andere held en ik geniet er niet van om deel uit te maken van dit verhaal. Het is niet mijn verhaal. Niemand heeft zich ooit afgetrokken in mijn bijzijn. Maar dat heeft me nooit tegengehouden om me zorgen te maken over het misbruik van anderen. Ik wil rechtvaardigheid voor iedereen, wat de gevolgen ook zijn. Ik word moe van al mijn vrienden die me vertellen dat ik dapper ben, alleen omdat ik moreel in orde ben. Ik hoop gewoon dat moreel in orde zijn de nieuwe norm wordt.