Binnenin de geheime drugspanden van Londen

Vorige week kondigde de politie van Wales trots aan dat ze een "waar drugshol" hadden vernietigd. Het drugshol leek eerder op een hut gemaakt door kinderen, niet op een plek waar junks hun drugs kopen en gebruiken. De politie kreeg dan ook niet de reactie die ze verwachtten. Op de facebookpagina van de politie van South Wales vroegen mensen of ze niet wat beters te doen hebben dan hutten slopen. Anderen vonden het jammer dat ze nu geen droog plekje meer hadden om tijdens het uitlaten van de hond even snel een sigaretje te roken.

Drugspanden worden eigenlijk altijd afgeschilderd als smerige plekken met bloed op de muur, waar gebruikers op de grond liggen. Een aftandse flat met een extreem zware deur en afgebladderd verf aan het plafond. Dat is de versie die Guy Ritchie je voorschotelt. Tegenwoordig zijn er alleen veel minder leegstaande gebouwen in bewoonde gebieden. Het standaard drugshol is waarschijnlijk eerder de woning van iemand die mentaal in minder stabiel vaarwater verkeert. Het huis van een kwetsbare huurder, dat overgenomen is door dealers om van daaruit drugs te verkopen. Of, wat ook kan, is dat het gewoon het huis is van een zéér gastvrije gebruiker.

De eenkamerwoning van Peter, in een flat in het noordoosten van Londen, is relatief een bovengemiddeld relaxed crackhuis. Er zijn twee enorme zwarte honden die de halve ruimte innemen. Ze blaffen meer dan iemand ooit zou willen. Desondanks doet de plek dienst als een veilige, vrij gezellige plek voor een groep crack- en heroïnegebruikers uit de omgeving. Ze komen er samen om drugs te kopen en te gebruiken.

Peter is 46 en gebruikt al 24 jaar harddrugs. Hij mist een oog en heeft een litteken op zijn wang. Vanavond zitten er vijf mensen op banken crack te roken. Twee daarvan gaan later naar de badkamer om heroïne te spuiten.

"Ik vind deze plek fijn, want het is er rustiger dan op straat. Daar wordt je ook makkelijker gepakt," zegt Elvis. Hij is nu 21, en gebruikt sinds zijn veertiende crack en heroïne. Hij heeft een deel van zijn jeugd doorgebracht in Rusland. Als baantje ruimde hij daar stukken mensenvlees op van de vloer in een pand waar krokodil gebruikt werd. Twee jaar geleden werd hij in een container gedumpt in Oost-Londen, nadat hij een overdosis had genomen in het huis van een vreemde.

Zijn vriendin, Catherine, is ook 21. Ze zegt dat ze verslaafd geboren werd, omdat haar moeder heroïneverslaafd was tijdens haar zwangerschap. "Ik zou het nooit doen bij mensen die ik niet vertrouw," zegt ze. "Ik gebruik hier, omdat ik niet beoordeeld wil worden en omdat het veilig is." Catherine is de tel kwijtgeraakt van het aantal overdoses dat ze heeft gezien. Peter zegt dat het de afgelopen zeven jaar maar vier keer is voorgekomen in zijn huis.

Voor zover ik kan zien, past Peter op iedereen. Ze delen geld, drugs en eten. Hij kookt kant-en-klaarmaaltijden met de spullen die Catherine en Elvis soms meenemen van hun winkeldiefstaltripjes.

"Het gebeurt buiten het zicht van de mensen op straat. Dat vind ik belangrijk," zegt Peter, voor hij zijn longen volzuigt met de rook uit een pijp. "Ik hou er niet van dat kinderen zien hoe mensen drugs nemen. Het is niet goed. En dit is een veilige plek voor ons om drugs te nemen. Als er een overdosis plaatsvindt, kan ik de ambulance bellen. Ik gooi geen mensen in de bosjes."

Er zijn crackpanden die worden gerund door gangsters, alsof het een professioneel café is. Het zijn plekken waar een buzzer afgaat als je de deur opendoet, waar je gefouilleerd wordt bij binnenkomst en waar metalen luiken hangen.

"Twee jaar geleden ging ik naar zo'n plek; mijn dealer zei dat ze er goed spul hadden," zei Elvis. "Hij zei: 'Wees voorzichtig met wat je doet of zegt, anders kom je misschien niet meer buiten.' Ze dwongen me daar meteen wat heroïne en crack te gebruiken, om te bewijzen dat ik geen politie was. De vloer was bedekt met plastic zeilen. Zo konden ze makkelijk bloed opruimen van steekpartijen, en mensen oprollen en dumpen als ze bijvoorbeeld een overdosis namen."

Catherine had een slechte ervaring, op een vergelijkbare plek. "Mensen staarden naar me. Ze dachten dat ik een crackhoer was, dat ze me konden kopen," zei ze. "Ik trilde helemaal toen ik buiten kwam."

Eerder deze maand vertelde heroïnegebruiker Krysia Truskawecka in de rechtbank dat ze opgesloten werd in een van die crackhuizen. Ze werd gedwongen drugs te verkopen door een metalen luikje, om haar schuld af te betalen bij de dealers. Uiteraard zien deze plekken er vrij grimmig uit. Er zijn zelfs bedrijven gespecialiseerd in 'extreme cleaning', om dergelijke plekken schoon te maken.

Aan de iets vriendelijkere kant van de drugswereld, opereren ondergrondse wietholen al sinds de jaren zestig onder de radar. De zaak van Lynval, achter een zwaar beveiligde deur in een klein gebouwtje in het noorden van Londen, verkoopt al sinds 2008 wiet uit Jamaica. Als ik er arriveer, zijn er ongeveer twaalf anderen. Vooral Afrikanen en Jamaicanen, maar ook een paar Polen. Sommigen kijken voetbal op tv, twee Jamaicanen van midden vijftig spelen biljart, en een groepje jongere mannen staat in de rij in de keuken – daar kun je wiet kopen en verkopen.

Ik vraag Lynval waarom niemand wiet rookt, want de vorige keer dat ik er was deed iedereen het. Hij zei dat hij het voorlopig verboden had, vanwege de politie. Ze lopen rond en proberen door te ruiken te achterhalen waar er geblowd wordt, sinds klachten over geluidsoverlast van de buren. Desondanks komen er elke week meer dan tweehonderd mensen wiet halen.

De muren zijn bedekt in rastafari-afbeeldingen en muurtekeningen. Vooral van de leeuw van Juda en Haile Selassie. Er hangt ook een paneel met prominente Afrikanen, en een foto waar Lynval erg trots op is: een foto waarop de Keizer de koningin ontmoet.

"Mensen nodigen hun vrienden uit, maar als hun vibe niet relaxed is, of als ze chagrijnig zijn, sturen we ze weg," zegt Lynval terwijl hij in zijn kantoor zit, waar een monitor hangt met beelden van de bewakingscamera's, die in elke kamer hangen. "Maar deze plek is altijd bedoeld als plek om mensen samen te brengen en goed spul te verkopen. We verkopen je geen skunk waar je gek van wordt. We verkopen kruiden die je bewustzijn verhogen."

Lynval is een overtuigd rastafari. Zijn meeste klanten zijn mannen rond de dertig, ook al heeft hij een groep vrouwen die vaak langs komen. Het is ook een verzamelplaats voor Afrikanen in Londen, zegt hij. "Voor sommige mensen komt dit het dichtst in de buurt van een familie. Mensen hier praten over familiezaken, muziek, Jeremy Corbyn – wat ze maar willen. We hebben hier heel wat problemen opgelost."

Als drugs verboden zijn, gaan mensen geheime plekken zoeken om high te worden. Buiten het zicht van de wet.

Wat dit in breder opzicht betekent ligt niet direct voor de hand. Wiet is niet zo'n groot probleem, ook al loopt de overheid mogelijk miljarden mis omdat ze geen eigen shops openen. Maar harddrugs zijn wel een probleem. Het is goed als je je omringt door mensen die proberen te zorgen dat je niet sterft als je een overdosis neemt. Plekken zoals die van Peter zijn in deze context dus relatief goede plekken.

In een progressievere wereld, zou alles best een stapje hoger getild kunnen worden. In 2012 opende Denemarken vijf officiële 'spuitkamers', plekken waar gebruikers zichzelf konden injecteren met schone naalden, onder toeziend oog van getraind medisch personeel. Eerder dit jaar openbaarde het Deense Ministerie van Volksgezondheid dat er niet één dode viel bij de 301 overdoses die voorkwamen bij de vijf punten, dat meer gebruikers hulp hebben gezocht bij het afkicken, en dat er 80% minder naalden rondslingerden in de wijk waar de spuitruimtes zich bevinden. Een vergelijkbare faciliteit in Sydney opende vijftien jaar geleden, en heeft dezelfde resultaten geboekt.

In een drugswereld die per definitie opereert in de schaduw, laten de Deense resultaten overtuigend zien dat er nog meer slechte dingen gebeuren als drugs in het geheim genomen moeten worden.

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: