Accepteer gewoon dat je op dikke vrouwen valt

Ik schaam me niet voor mijn lichaam. Ik zeg altijd maar: vind je m'n striae niet leuk, dan ben je mijn cellulitis ook niet waard. Maar zo heb ik er zeker niet altijd over gedacht. Ik wilde alleen maar seks met het licht uit. Ik bedekte mijn lichaam steeds als ik het bed uit ging. Ik wilde nooit bovenop tijdens de seks, uit angst voor hoe mijn buik er vanuit die hoek uit zou zien. God, wat heb ik een medelijden met die versie van mezelf.

Ik herwon mijn zelfvertrouwen door het simpele besef dat ik mijn dikheid toch niet kon verbergen. Waarom zou ik dat dan in hemelsnaam proberen? Het is niet alsof de mannen met wie ik seks heb alleen maar naar m'n gezicht kijken voordat de kleren daadwerkelijk uitgaan. Bovendien zeggen de meeste mannen met wie ik naar bed ga dat ze mijn lichaam mooi vinden. Ze zeggen dan iets in de trant van: "Ik hou van vrouwen met rondingen" of "ik hou van iets stevigere vrouwen". Ik dacht altijd dat ze bang waren om me te beledigen. Dat ze iets denken als: ik noem haar maar stevig in plaats van dik. Maar ik vind 'dik' geen vervelend woord en het hoeft van mij ook niet vermeden te worden.

Dat zei ik laatst tegen een jongen nadat hij me 'stevig' noemde in bed: "Noem me maar gewoon dik hoor. Dat vind ik niet erg. Dat is wat ik ben." Zijn reactie was verrassend: "Geloof me, jij bent echt niet dik. Ik val niet op dikke meiden."

Toen werd het me duidelijk: jij zegt dit niet voor mijn gemoedsrust, maar voor die van jezelf. Deze vent – en velen met hem – wilde niet onder ogen zien dat hij op dikke vrouwen valt.

Niet alleen bij vrouwen wordt ingeprent dat er maar één lichaamstype door kan gaan voor aantrekkelijk. Openlijk de voorkeur geven aan een lichaamstype dat afwijkt van de sociaal wenselijke norm zorgt voor schaamte. Zelfs degenen die zich niet schamen voor hun verlangens, hebben soms toch de neiging om het te verzwijgen. Docent genderstudies Hugo Schwyzer zegt: "Heteroseksuele mannen worden aangeleerd om aantrekkelijk te vinden wat andere mannen aantrekkelijk vinden." Met andere woorden: heteroseksuele aantrekkingskracht werkt ook op een sociaal niveau, waarbij vrouwen de bouwstenen zijn voor het zelfbeeld van hun mannelijke partners. Dikke vrouwen worden gezien als een 'degradatie', waardoor veel mannen ontkennen dat ze er op vallen.

Dit gaat natuurlijk niet op voor alle heteroseksuele mannen. Er zijn hele gemeenschappen van mannen die bekend staan als 'vetaanbidders'. In 2011 publiceerde The Village Voice een interview met Dan Weiss, een uitgesproken liefhebber van dikke vrouwen en beheerder van de website Ask A Guy Who Likes Fat Chicks. In dat interview maakt Weiss korte metten met mythes rondom de redenen dat mannen voor dikke vrouwen zouden gaan. Het is niet omdat dikke vrouwen makkelijker in bed te krijgen zijn. Mannen die met een dikke vrouw gaan, hebben ook niet per se een gebrek aan zelfvertrouwen. Het feit dat deze hardnekkige mythes er überhaupt zijn, zegt al genoeg over hoe er tegen dikke vrouwen wordt aangekeken in een seksuele context.

Schrijfster en activiste Virgie Tovar haalt een ander misverstand aan: "Mannen die zich aangetrokken voelen tot dikke vrouwen worden beschouwd als seksueel afwijkende perverselingen. Dikke vrouwen voldoen namelijk niet aan het gangbare westerse schoonheidsideaal. In werkelijkheid bestaat er heel veel variatie in menselijke – en dus ook het mannelijke – verlangens. Als we in een minder verbiedende maatschappij zouden leven, konden we zien hoe divers die verlangens zijn. Dat is helaas niet het geval. In het westen moet je dun zijn."

Misschien zou hier verandering in komen als dikke vrouwen anders werden neergezet in de media. Hollywood zou veel meer kunnen doen dan alleen maar Melissa McCarthy hier en daar een grappig rolletje te geven, zonder enige seksuele connotatie. De muziekindustrie doet het ook al niet veel beter. Drake zingt in het Nicky Minaj-nummer Only dat hij van dikke vrouwen houdt omdat die "je helemaal leeg zuigen en daarna met je willen lunchen". Bedankt, Drake.

Het hedendaagse taboe dat rust op dikke vrouwen is eigenlijk heel raar. Gedurende het grootste deel van de westerse culturele geschiedenis werden dikke vrouwen namelijk niet als wanstaltig beschouwd. Integendeel.

Sociologen Samantha Kwan en Jennifer Fackler van de universiteit van Houston stelden een korte geschiedenis samen van de manier waarop schoonheidsidealen door de eeuwen heen veranderden in Woman and Size. Volgens hen werden tot het begin van de twintigste eeuw vrouwen in schilderijen – van artiesten als Rubens en Renoir – afgebeeld als 'vlezig' en 'voluptueus'. (Persoonlijk krijg ik braakneigingen van deze termen, omdat ze me doen denken aan verschrikkelijke erotische boeketromannetjes.) Slanke lichamen werden pas aantrekkelijk toen de massaproductie van kleding op gang kwam, samen met de marketing van diëten.

Toen was het dat kledingmaten werden gestandardiseerd en de ontdekking van de calorie ervoor zorgde dat iedereen meer op het gewicht ging letten, zegt voedseldeskundige Sarah Lohman. In andere woorden: diëten werden verkoopbare producten. "In de jaren twintig volgden de meeste Amerikaanse vrouwen een diëet of voelden ze zich schuldig als ze dat niet deden." Onze houding tegenover schoonheid in relatie tot slankheid hebben we dus te danken aan mensen die rijk wilden worden ten koste van ons zelfvertrouwen. En we trapten er allemaal met ogen open in.

"We zijn slachtoffers van verschrikkelijke, foutieve informatie", zegt Ken Page. Hij is psychotherapeut en schrijver van het boek Deeper Dating: How to Drop the Games of Seduction and Discover the Power of Intimacy. "Het grootste deel van de informatie over aantrekkingskracht – hoe we eruit moeten zien en hoe we ons dienen te gedragen – lijkt wel geschreven door een stel angstige pubers. Het is gevaarlijk, misplaatst en meestal niet wetenschappelijk onderbouwd."

Aantrekkingskracht heeft veel minder te maken met uiterlijk dan we denken. Volgens de wetenschap komt seksuele aantrekkingskracht voornamelijk neer op hoe vruchtbaar we ruiken, karaktereigenschappen als vriendelijkheid en intelligentie en iets dat Page 'emotionele aantrekkingskracht' noemt. Hoe goed je met iemand klikt, eigenlijk. "Als je denkt dat mensen je niet aantrekkelijk vinden omdat je een bepaald gewicht of lichaamstype hebt, dan heb je het mis."

Dat zal allemaal wel, maar waarom ervaar ik dat niet in mijn eigen leven? Waarom spoort mijn bemoeizuchtige Joodse moeder mij voortdurend aan om af te vallen, zodat ze me kan uithuwelijken aan een Joodse tandarts? Waarom vertellen vreemdelingen op internet mij constant dat gewichtsverlies ervoor gaat zorgen dat ik liefde zal vinden?

Ik weet ook wel dat dit niet waar is. Ik heb genoeg vriendinnen die voldoen aan het stereotype van het 'lekkere wijf' (ik woon in Los Angeles, we hebben hier verdomme een lekkere wijven-plaag). Ik ken genoeg slanke meisjes, geobsedeerd met schoonheid, wiens liefdesleven net zo beroerd is als dat van mij. Dik of dun, iedereen zit in hetzelfde schuitje als het gaat om bedonderd worden. Iedereen weet hoe het is om verschrikkelijke berichtjes krijgen als "ik vind je echt heel tof, maar…". Het verschil is echter dat mijn dunne vriendinnen niet direct hun gewicht als zondebok aanwijzen. Waarom heb ik constant het gevoel dat mijn gewicht mijn liefdesleven in de weg staat?

Ik weet heel goed hoe het is om je te schamen voor je gewicht. Daarbij gaan volgens Tovar vrouwen op een andere manier om met die schaamte dan mannen. "Vrouwen hebben geleerd om schaamte naar binnen te keren en op zichzelf te betrekken. Mannen zijn vaker in staat om een deel van de schaamte af te ketsen. Vrouwen absorberen daarentegen de volle laag. Ze schamen zich niet alleen om hun eigen lichaam, maar ook om het feit dat ze hun partner ongemak veroorzaken.

Om die reden voelen vrouwen zich ook minder vaak dan mannen op hun gemak wanneer ze volledig naakt zijn tijdens seks. Zelfs wanneer onze partners al hebben laten blijken dat ze ons aantrekkelijk vinden door gewillig de kleren van ons lijf te scheuren. Het is alsof we zeggen: "Ik schaam me omdat jij je misschien schaamt voor mijn lichaam".

Om een einde te maken aan al deze schaamte moeten vrouwen – dus niet alleen dikke vrouwen – leren hun lichamen te accepteren. Niet alleen voor onszelf. Ook zodat onze partners zich minder schamen. Zoals Page al zei, zijn de delen van ons lichaam waar wij ons het meest voor schamen misschien wel de delen die de ander het meest aantrekkelijk vindt.

Maar dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Het is extreem moeilijk om geen schaamte te voelen voor iets waarvan je constant wordt verteld dat het een imperfectie is. Mannen kunnen het ons ook makkelijker maken door er voor uit te komen dat ze ons mooi vinden. Niet alleen privé, maar ook in het openbaar. Schrijf eens een songtekst over ons waar het woord eten niet in voor komt. Dat zou een mooi begin zijn.

Aan al die heteroseksuele mannen die er nog niet voor durven uit te komen dat ze dikke meiden net zo aantrekkelijk vinden als dunne: vraag jezelf af waarom dat zo is. Waarvoor ben je nou echt bang? De reactie van je vrienden? Wat voor vrienden zijn dat als ze niet willen dat je gelukkig bent?

Het komt hier op neer: behandel dikke vrouwen niet als freaks en de mannen die op ze vallen niet als perverselingen. Aantrekkelijkheid komt in vele soorten en maten. Lees ook:

De homoseksuele mannen die seks hebben met vrouwen

Mijn vagina maakte seks onmogelijk

We zijn te dik maar we willen niet weten waarom

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: