Als feesten een probleem wordt: hoe ik stopte met drinken en drugs gebruiken

Ik erger me regelmatig aan de stukken die in weekendbijlagen van kranten verschijnen waarin journalisten drie pagina's volpennen over hun niet bijster interessante en eigenlijk heel gematigde levenskeuzes. Artikelen over hoe ze een maand lang geen koolhydraten aten, of na het lezen van dat boek van Murakami zijn gaan trainen voor een marathon, of na veel wikken en wegen besloten hun kinderen toch maar wel op de tablet te laten spelen. Het is het toppunt van een hele berg verschrikkelijke dingen: navelstaren, narcisme, en verwende eikels zonder echte problemen die de media runnen.

Het is dan ook wrang dat die zinnen de inleiding vormen van tweeduizend woorden over hoe ik stopte met drinken omdat ik het gewoon niet zo chill meer vond. Sorry. Wellicht helpt het als ik zeg dat het mijn bedoeling is om een breder verhaal te vertellen over hoe je loskomt van de domme ideeën over het leven die je erop nahoudt als je nog jong bent, zodat je een poging kan wagen om daadwerkelijk gelukkig te worden.

Ik heb mijn laatste alcoholische drankje om drie uur 's nachts op 15 juni bij een metalfestival in Engeland gedronken. Ik was op het festival om erover te schrijven, maar het regende en ik had een heleboel coke en een bungalow, dus zat ik het hele weekend in de bungalow en snoof ik de coke en luisterde ik naar een Chief Keef-playlist op telefoonspeakers met mijn vrienden. Het was leuk, zoveel is zeker. Ik wist al een tijdje dat ik een korte pauze wilde inlassen in mijn leven als lapzwans, en had bedacht dat een vierdaags bacchanaal vol cocaïne en drank – lijntjes op een spiegel leggen terwijl op de achtergrond een pafferige Marilyn Manson alle hits speelde – een passend slotakkoord zou zijn. Ik had een goed weekend, maar toen ik die maandag weer thuis was, wist ik vrij zeker dat ik er klaar mee was.

Ik ben een paar keer naar een therapeut gegaan sinds ik nuchter ben, en hij lijkt te denken dat ik een serieus probleem had – maar volgens mij hoort hij dat te zeggen. Ik ken genoeg echte verslaafden die regelmatig in afkickklinieken zitten, en ben naar een paar begrafenissen geweest van mensen die er vol voor gingen en dat met de dood moesten bekopen. Als ik een drugsverslaafde alcoholist ben, dan is iedereen die ik ken in elke grote stad en in wat vreselijke mensen "de creatieve industrie" noemen een drugsverslaafde alcoholist.

De auteur (met een hond) in zijn wilde jaren in Texas, 2011

Natuurlijk dronk ik mateloos en schreeuwde ik drie tot vier nachten per week grappen tegen mijn vrienden in de kroeg. Natuurlijk gaf ik bakken met geld aan coke uit elke vrijdag, bleef ik tot zaterdagochtend tien uur wakker, en bracht ik de rest van het weekend door in een staat van paranoia en treurigheid. Natuurlijk leden, verschrompelden en faalden mijn baan, gezondheid en relaties eronder. Maar geldt dat niet voor iedereen? Dat hoort er gewoon bij! En bovendien is nihilisme hilarisch wanneer je je vrienden erover vertelt. "Gisteravond heb ik al mijn geld uitgegeven aan coke en werd ik door een gast in m'n gezicht geslagen" is een topverhaal.

Het verschil tussen mijzelf en de mensen die drinken en drugs gebruiken in dezelfde mate als ik deed, maar er wel in slagen om gelukkige en functionerende leden van de maatschappij te blijven, is dat mijn hele ding altijd nihilisme is geweest. Ik was een boze tiener, die idealistisch en gepassioneerd was over van alles en nog wat (vooral punk en meisjes), maar toen ik begin twintig was gebeurde er iets. Ik had een vreemde depressieve periode en zat een tijdje in een psychiatrische inrichting, en daarna geloofde ik nergens meer in – niet in relaties, werk, politiek, de toekomst. Ik dacht dat ik gewoon een gezond scepticisme had ontwikkeld ten opzichte van het leven. Maar ik was begin twintig, dus dat sloeg al snel om in een bijzonder ongezond scepticisme.

Het hielp niet dat ik erachter kwam dat ik ook behoorlijk goed was in ongezond sceptisch zijn op papier. Mensen leken mijn schofterige en valse albumrecensies te waarderen, en de andere wrede dingen die ik schreef waarin ik bands, ideeën en mensen ontleedde en zei dat ze zinloos waren, omdat in essentie alles totaal zinloos is, en alles dus een domme grap is. Als mensen je artikelen en meningen waarderen is dat een behoorlijke bevestiging, dus ik ging ervan uit dat ik gelijk had dat niets ook maar iets betekent. De elf jaar daarna hield ik krampachtig aan dat idee vast.

Als alles betekenisloos is en het leven één grote grap, dan hebben drank en drugs twee doelen: ze zijn een leuke manier om de beige sleur die het leven is te doorbreken, en ze zijn een makkelijke manier om zelfdestructief te zijn. Niet zelfdestructief op een pleeg-zelfmoord-manier, maar zelfdestructief op een verneuk-je-baan-en-gedraag-je-als-een-eikel-tegen-vreemden-in-de-kroeg-manier. Een vorm van zelfdestructie waar je de volgende ochtend sterke verhalen over kan vertellen.

Als je zo lang veel drinkt en drugs gebruikt, gebeurt er nooit echt iets heel ergs. Je gaat niet dood, je wordt niet ernstig ziek, je raakt geen vrienden kwijt (of wel een paar, maar niet allemaal), je krijgt geen bezorgde telefoontjes van je ouders; je gaat gewoon door en blijft hetzelfde. Je leven wordt niet beter of slechter. Je zit in een impasse: een troebele, dronken, klootzakkerige, luie impasse.

En het is die impasse die je op een gegeven moment opbreekt.

Ik werd somber. Heel somber. Ik ben altijd een behoorlijk depressieve gast geweest, maar de afgelopen drie jaar gebruikte ik af en toe antidepressiva, had ik af en toe periodes waarin ik zoveel dronk dat ik me niets meer kon herinneren, had ik katers die drie dagen duurden, paniekaanvallen, en last van paranoia. Toch was er geen moment waarop ik dacht dat ik wilde stoppen. Toen ik mijn enkel brak nadat ik op de MDMA een trap afsprong en op dertigjarige leeftijd een zeven uur durende operatie moest ondergaan, hadden er wel een paar alarmbellen moeten afgaan – maar volgens mij haalde ik het weekend daarna weer een gram. Ik denk dat het uiteindelijk ijdelheid was die het hem deed. Ik begon er oud, flets, vadsig en treurig uit te zien op foto's, en dat wilde ik niet zijn.

Toen ging ik naar het metalfestival, en stopte ik daarna. Mensen die ik heb ontmoet nu ik nuchter ben, zeggen weleens dat zij ook willen stoppen, maar dat ze niet weten hoe. Als je echt verslaafd bent, kan ik je niet zeggen wat je moet doen. Ik was niet verslaafd: er was geen chemische aandrang om te drinken en drugs te gebruiken. Ik dronk en slikte en snoof omdat ik dat wilde en het leuk vond. Maar als je jezelf herkend in wat ik tot nu toe heb gezegd, dan kan ik je wel vertellen hoe ik het heb aangepakt, en misschien helpt dat wel.

Ik zei tegen mezelf – en nog belangrijker, tegen mijn vrienden – dat ik een pauze ging nemen, en ik zei dat het drie maanden zou duren. Ik zei tegen mezelf dat het voor drie maanden was zodat ik niet in paniek raakte van het vooruitzicht dat ik nooit meer kon drinken. Elke keer als ik een bierreclame zag of een grappig drugsverhaal hoorde, voelde ik geen steken van jaloezie omdat ik gewoon dacht: prima, dat doe ik over een paar maanden wel weer. Ik vertelde aan al mijn vrienden dat ik een drank- en drugspauze ging inlassen zodat ik me te veel zou schamen als ik zou opgeven, omdat niemand die zakkenwasser wil zijn die nooit iets afmaakt waar hij aan begint. En daarna dronk ik gewoon niet. Drie maanden gingen voorbij en ik wilde niet meer terug.

Ik geloof dat de eerste weken het moeilijkst horen te zijn, maar de verschrikkelijke kater die ik na het metal-en-cocaïnefestival had zat toen nog zo vers in mijn geheugen dat ik vastberaden was om vol te houden. Daar had ik mazzel mee. Als ik me druk maakte om allerlei dingen, vond ik troost in de Wikipedialijst van geheelonthouders. Daar staan meer dan genoeg goede gasten op, maar wat me het meest geholpen heeft om niet te drinken of drugs te gebruiken is het verschil dat nuchter zijn in mijn leven heeft gemaakt.

Toen ik stopte, hoopte ik ergens dat de verandering niet al te groot zou zijn. Dan zou het allemaal een zinloze exercitie zijn geweest en zou het niet zoveel uitmaken als ik weer coke ging snuiven op saaie woensdagavonden. Maar vervelend genoeg zijn de veranderingen in mijn leven zo overweldigend groot en opmerkelijk positief geweest dat ik zeker weet dat het een slechte beslissing zou zijn om nu de nuchtere handdoek in de ring te gooien.

Het duurde ongeveer een maand voordat ik weer helder kon denken, maar toen dat gebeurde merkte ik een enorm verschil in mijn mentale capaciteiten, stemmingen en gevoelens. Ik kon sneller en helderder denken. Ik werd beter in mijn werk, in gesprekken voeren, en in over mijn gevoelens praten. Ik voelde me minder somber en werd minder impulsief, minder snel over te halen en zekerder van mezelf en mijn overtuigingen. Ik begon weer in dingen te geloven.

Ik besteed mijn tijd beter, overdag en in het weekend. Ik heb hobby's, mijn foto's worden gepubliceerd, en ik zet tatoeages van tekeningen die ik heb gemaakt. Ik denk eraan om mijn moeder af en toe te bellen, ik doe de was, ik ben dunner en in betere conditie. Ik heb minder een hekel aan mezelf. Ik ben beter dan ik was, vraag maar aan mijn vrienden. Ik word volwassen. Wat er echt gebeurd is, is dat ik erin ben geslaagd om een hele wirwar van rare gedachten die ik al meer dan tien jaar met me meedraag te herordenen. Ik ben af van het nihilisme – of ik heb er in ieder geval een grap, en niet een levensstijl van gemaakt. De drank en drugs en het nihilisme waren allemaal samengeklonterd, en nu zijn ze losgekomen.

Ik denk dat iedereen iets heeft waar ze aan vasthouden waar ze misschien niet aan zouden moeten vasthouden. Het is de moeite waard om erachter te komen wat dat is, en te controleren of het niet alles voor je verneukt zonder dat je het zelf echt doorhebt. Ik weet niet of ik ooit weer ga drinken of drugs gebruiken. Misschien over een paar jaar, misschien niet. Ik weet wel zeker dat nu stoppen me uit een cirkel van ellende heeft laten stappen waar ik al meer dan een deccenium in vastzat.

Het is een gigantische stap vooruit in de kwaliteit van mijn leven geweest, is wat ik wil zeggen. Het is bij lange na niet perfect – ik heb nog steeds issues die ik moet uitzoeken, maar ik zou nooit geweten hebben dat ik dingen uit te zoeken had als ik op dezelfde voet was doorgegaan. Ik kan niet doen alsof ik het af en toe niet mis om met een paar zweterige vrienden in een wc-hokje te staan snuiven, maar mijn leven is onmetelijk veel beter zonder drugs en alcohol. Ook al was ik niet verslaafd; ik denk niet dat het uitmaakt dat ik mezelf niet direct ten gronde aan het richten was. Ik voelde me fucking ellendig, en toen ik stopte niet meer.

Ongelukkigheid is op zich al een goede reden om te stoppen, en als jij het gevoel hebt dat je ongelukkig wordt van je drank- en drugsgebruik, dan moet je misschien ook even stoppen om te zien of het ook een verschil maakt in jouw leven. Ik weet het niet. Ik heb nog nooit zo iets eerlijks geschreven en weet niet echt hoe ik dit kan eindigen zonder prekerig of schijnheilig te klinken. Ik wil alleen maar zeggen: als jij je verdrietig voelt, probeer er dan achter te komen wat je verdrietig maakt, stop daarmee, en hopelijk wordt alles dan alleen maar beter.

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: