Herinneringen aan het beruchtste bordeel van Engeland

Het beruchtste bordeel van Frankrijk was Le Chabanais in Parijs, in de buurt van het Louvre. Het stond bekend om zijn beroemde gasten, waaronder Cary Grant, Humphrey Bogart en Mae West. In Duitsland was het bekendste bordeel Salon Kitty, dat in de rijke Berlijnse wijk Charlottenburg gevestigd was, en in Amerika trok men naar Mahogany Hall in New Orleans.

In het Verenigd Koninkrijk vond je het beruchtste bordeel in Streatham, een wijk net onder Londen. Het oude huis staat op een steenworp afstand van Streatham High Road, een straat die ooit werd verkozen tot de slechtste straat van het Verenigd Koninkrijk.

Het bordeel werd gerund door Cynthia Payne. Ze haalde de voorpagina's toen de politie in 1978 een inval deed in haar 'respectabele' huis en daar een rij mannen aantrof – waaronder pastoors, advocaten en politici – die geduldig stonden te wachten tot ze bij een van de dertien prostituees even hun ding konden doen. Op een bordje op de keukendeur stond: "My house is clean enough to be healthy… and dirty enough to be happy."

Het bordeel stond bekend als het House of Cyn maar werd niet geroemd om de mooie inrichting of de mooie vrouwen. Het was berucht omdat je er kon betalen met maaltijdcheques.

In 1946, rond de tijd dat Cynthia als tiener van school werd getrapt omdat ze de hele tijd over seks praatte en over het algemeen een 'slechte invloed' zou zijn, begon de Britse overheid met het maaltijdchequesprogramma. De cheques werden ingevoerd als belastingmaatregel en de overheid hoopte dat de bevolking er gezonder van zou gaan eten. In 1948 werd de waarde ervan nog verhoogd tot 3 schilling, maar daar bleef het ook meteen steken tot 2013. Tegenwoordig kun je van 3 schilling (21 eurocent) niet veel kopen, maar in 1949 was het een mooi bedrag. Het gemiddelde inkomen van vrouwen was toen iets meer dan 3 pond (zo'n 4,5 euro) per week (mannen verdienden ongeveer het dubbele).

Voor de maaltijdcheques moest men elkaar een beetje vertrouwen. Elk bedrijf drukte zijn eigen cheques en maakte zelf afspraken met lokale restaurants en cafés. In 1954 bedacht John Hack ineens dat het misschien toch wel handiger zou zijn als iedereen een standaardcheque zou gebruiken die in het hele land ingeleverd kon worden. Hij zette in 1955 de Luncheon Voucher Company op. Zaken die meededen met de cheque hadden een groen LV-logo op hun raam geplakt (net als Cynthia een aantal jaar later). In sommige winkels zie je deze stickers nog steeds hangen.

Een tijd later woonde Cynthia vijf jaar samen met een man, maar na drie illegale abortussen (hij hield niet zo van voorbehoedsmiddelen) had ze er wel genoeg van en verliet ze hem. Ze begon aan de carrière waar ze beroemd mee zou worden. Ze werkte eerst twee jaar als prostituee voordat ze zich realiseerde dat ze veel meer geld zou verdienen als ze haar eigen bordeel op zou zetten. Ze spaarde genoeg om een klein huisje te kopen (waar ze haar zoon later voor zijn zestiende verjaardag liet ontmaagden). Daarna verhuisde ze naar een groter huis dat Cranmore heette.

"We hadden sjieke klanten," weet Cynthia jaren later nog. "Geen schorem, geen paupers, alleen maar nette mannen in pak die wisten hoe je een dame moest behandelen. Het waren een soort beleefde feestjes zoals bij de pastoor thuis, maar dan met seks en een hoop oude, eenzame mensen aan de sherry." Mannen onder de 40 waren er niet welkom, maar verder waren alle soorten mannen klant bij Cynthia. Daar was ze trots op: "Iedereen is wel eens eenzaam. Sommige mannen kwamen zelfs langs in rolstoelen. Maar niet te veel, want dan ontstonden er opstoppingen in de gang."

In 1980 werd Payne veroordeeld voor het runnen van het grootste bordeel ooit. Ze kreeg achttien maanden cel, maar na vier maanden kwam ze al vrij. Zes jaar later kwam de eerste film over haar leven uit, Personal Services. Om te vieren dat de film af was gaf Cynthia een feestje in het voormalige bordeel, en de politie viel opnieuw binnen. Dit keer werd ze veroordeeld voor het managen van negen prostituees. Tijdens het proces werd er veel gelachen en de rechter waarschuwde de zaal dat het een strafproces was, geen entertainmentshow. Na vijf uur bevond de rechter haar onschuldig en barstte de zaal in applaus uit.

Payne liep de zaal uit met een pop van een lachende agent onder haar arm, haar mascotte tijdens het proces. "Deze overwinning is logisch," zei ze. "Maar ik moet toegeven dat ik misschien niet zo snel meer een feestje zal organiseren." Ze stuurde de rechter later een kopie van haar autobiografie met de tekst: "Ik hoop dat dit boek je wat inzichten geeft die je nauwe blik verbreden."

Ook al weet niemand waar ze tegenwoordig nog geaccepteerd worden, de maaltijdcheques bestaan nog steeds. Helaas geldt dit niet voor Cynthia. Ze stierf op 82-jarige leeftijd op 15 november. Ze woonde nog altijd in hetzelfde pand. De beruchtste madam van het Verenigd Koninkrijk was trots op hoe ze haar medewerkers behandelde. Aan het einde van een dienst kregen de dames altijd iets waar de vrouwen van Le Chabanais, Salon Kitty of Mahogany Hall jaloers op zouden zijn: een gepocheerd ei met toast en een lekker kopje thee.