Fotograaf Daniel Seiffert bracht de eerste tien jaar van zijn leven door Oost-Berlijn, op loopafstand van de Berlijnse muur. Een paar van zijn meest vormende herinneringen komen uit de herfst van 1989, toen de muur van beton en prikkeldraad na dertig jaar werd afgebroken.Twintig jaar later belandde Seiffert in de Oost-Duitse stad Lübbenau, op twee uur afstand van Berlijn. Lang vergeten herinneringen aan zijn jeugd kwamen weer boven; hij herkende de socialistische monumenten en de vlaggenmasten die vroeger gebruikt werden bij de Meifeesten. Zijn eerste bezoek aan Lübbenau viel samen met de sluiting van de BKW Kraftwerk Jugend, een energiecentrale die tienduizenden banen had opgeleverd voor de regio. Lübbenau is een zogenaamd "krimpend gebied – ooit een bloeiende industrie, nu een regio vol werkloosheid en leegstaande fabrieksgebouwen.
Advertentie
In de anderhalf jaar daarna ging Seiffert regelmatig naar Lübbenau om de lokale tieners te portretteren, die vaak niet wisten wat de monumenten en vlaggenmasten betekend hadden voor de vorige generatie. Bij de jonge mensen van Lübbenau, allen geboren na 1989, zag de fotograaf een sterk gevoel van rusteloosheid. De stad was langzaamaan weer aan het opkrabbelen, maar de meeste tieners verlangden ernaar om het rustige leven in de regio achter zich te laten voor een plek die meer mogelijkheden bood.Seiffert vergezelde de jongeren op hun tochten door verwaarloosde gebouwen en fabriekshallen vol graffiti, terwijl ze bier dronken en stenen door de ramen gooiden. Hij volgde ze naar het winkelcentrum en het skatepark, en kreeg een zeldzaam inkijkje in hun tienerwereld.Hoewel hun levens gekleurd werden door de geschiedenis van de DDR —veel van hun ouders hadden in de kolenmijnen gewerkt voor de hereniging van Duitsland—probeerden ze hun eigen weg te vinden. De belofte van welvaart die de energiecentrale had gebracht was gebroken, maar in de brokstukken ontdekte Seiffert de knetterende sintels van eerste zoenen, eerste vechtpartijen, eerste gebroken harten en eerste liefdes. De "furieuze energie" van de jeugd, zegt hij, vult het gapende gat dat is achtergelaten door de centrale.In 2011 verzamelde Seiffert al het materiaal in het boek Powerplant Youth, dat hij opdraagt aan zijn dochter, die geboren werd in de loop van het project. Vandaag de dag heeft Seiffert slechts contact met een paar van de tieners die hij toen ontmoet heeft. Veel van hen hebben het gebied verlaten en werk gevonden in Berlijn. De fotograaf heeft zijn uiterste best gedaan om alles bij te houden; een paar tieners zijn verder gaan studeren en eentje is nu tandartsassistent. Maar een paar van de jongeren zitten nog steeds vast in Lübbenau, terwijl de wereld om hen heen verder gaat.
Advertentie
–Ellyn Ruddick-Sunstein
