DE TREIN VAN FLORIDA NAAR NEW YORK HERBERGT DE MOOISTE MENSEN

Nathalie Wouters moest een paar weken geleden reizen van Deland (Florida) naar Manhattan, en besloot met de trein te gaan in plaats van met het vliegtuig, vanwege de prachtige uitzichten die de staten Florida, Georgia, South Carolina, North Carolina, Virginia, Maryland, Delaware, Pennsylvania, New Jersey en New York haar zouden gaan bieden. Haar handbagage bestond dan ook uit een camera, zes extra batterijen en de allergrootste SD-kaart die de Mediamarkt in z'n assortiment had. Toen bleek dat ze niet bij het raam zat.

"Ze gooit haar handen in de lucht en roept: "wiehhhhh!"

In de pittoreske wachtruimte kijkt een omaatje in een elektrisch karretje gebiologeerd naar de tv waarop iemand de voordelen van een 38-delige keukenmixer uit de doeken doet. Zoals het een oud vrouwtje betaamt knoopt ze even later een gesprekje aan. Ze heet Mimi, is 73 en gaat met een overstap in Washington D.C. naar Cincinnati voor de reünie van de high school waaraan ze 55 jaar geleden afstudeerde. Een trip van 34 uur en zeven minuten, maar dat kan wat haar betreft de pret niet drukken. Wanneer de trein eenmaal het perron bereikt heeft en de conducteur haar met een ouderwetse lift die hij met de hand aandraait de trein in hijst, gooit ze haar handen in de lucht en roept ze: "wiehhhhh!" Even later ligt ze te slapen met haar hooguit anderhalve meter lange lichaam uitgespreid over twee treinstoelen. En één plastic been nog in haar elektrische wagentje.

Voor de zoveelste keer sinds mijn verblijf in Florida valt het me op dat volwassen in de Staat der Wansmaak bijna nooit de overstap hebben gemaakt van kinderkleren naar een grote-mensen-garderobe. Veertigplussers sjokken zonder enige schaamte en met grote regelmaat in Tweety t-shirts door de Walmart. Zo zit aan de overkant van de wachtkamer een uitzonderlijk obese vrouw die haar bovenbenen in een babyroze broek heeft weten te wurmen en op haar schoot een rugzakje met babypoezenprint heeft neergelegd. Deze wachtruimte belooft veel goeds.

Maar al bij het instappen dient de eerste deceptie zich aan: ik zit niet bij het raam. Bij het raam zit een mevrouwtje met een dik boek op haar schoot getiteld Los testigos de Jehová. Hoewel Jehova-getuigen thuis gemakkelijk te omzeilen zijn middels het dichtslaan van een deur, is het nu mijn bovenbeen langs haar bovenbeen schuurt een stuk gecompliceerder. Omdat de slaapcoupés 200 dollar extra kostten, koos ik voor het knusse alternatief: een 'slightly reclining seat'. Ik hoop maar dat ze geen Engels kan.

"Ik vraag haar of ze SisQó wel eens tegenkomt, maar die kent ze niet."

Aan de andere kant van het pad laat de dikke vrouw met de poesjesrugzak zich in een stoel zakken. Ze buigt direct naar me toe. "Ehm, excuse me, do you know if the diner is open yet?" Ik heb geen idee. Het half uur dat daarop volgt stelt ze elke bewandelaar van het gangpad dezelfde vraag. In de tussentijd werkt ze twee zakjes Dorito's en een reep Hershey's naar binnen en vertelt ze dat ze Marlene heet, volgende week 71 wordt en uit Baltimore komt. Ik vraag haar of ze SisQó wel eens tegenkomt, maar die kent ze niet. Dan loopt een neger met een schort waar zijn grote ronde buik bijna uitpuilt de coupé binnen en brult: "Five o'clock; diner in the diner!" Marlene begint te glunderen.

Buiten passeren we inmiddels al drie uur lang bomen, alleen afgewisseld door de tussenstations Palatka, Jacksonville en Jesup. Ter hoogte van Jacksonville lukt kon het me om tussen de takken door een Papa John's pizzeria en een Blockbuster videotheek ontwaren. Ik heb m'n camera inmiddels van klikklaar in mijn handen naar mijn schoot verplaatst.

Nog een uur later heft mijn naaste voor het eerst haar hoofd op uit haar Jehova-bijbel en stelt ze zich in een Spaans accent voor: Maria Munoz, 47 jaar, en 23 jaar geleden verhuisd van de Dominicaanse Republiek naar New York. Direct begint ze aan hetgeen waar ze de rest van de reis mee door zou gaan: klagen. "That baby in the back is so annoying, can't he stop crying?!" En dan wil ze me leren kennen: "Do you have a boyfriend?" luidt haar eerste vraag. Wanneer ik instemmend antwoord brandt ze los: "Yes? Ohhh! For how long? OK, 10 months, so you're engaged, right? No?! You should be! And then marry; marriage is great! You'll be so happy. Can I see his picture?" Ik laat wat foto's zien op mijn telefoon. "Ohhh, I see, I see, you will have beautiful babies! When are you going to have babies? You don't know? You should have babies soon! You will turn into an old lady quickly. Make hurries! And please, promise me; make two babies. Or three or four or five, that's OK too. But not one! You are not a mami if you only have one baby!" Mijn camera mag mijn weer koffer in, mensen zijn zoveel leuker dan bomen.

"De dinercoupé zit vol Amerikanen die uit B-films lijken te zijn ontsnapt."

De uren die daarop volgen vertelt Maria me alles over haar mislukte huwelijken, beenoperatie en moeilijk opvoedbare kinderen. Wanneer het donker wordt sleept ze me mee naar de dinercoupé. Poezenvrouw Marlene, die inmiddels al drie keer snacks heeft gehaald, volgt ons. De dinercoupé zit vol Amerikanen die uit B-films lijken te zijn ontsnapt. Er is een minstens honderd jaar oude neger met een wandelstok, een chique hoed en een minigitaar op zijn rug. Een redneck met een tuinbroek van spijkerstof, een Kruimeltje-pet, een non-modieuze stoppelbaard en het vuigste zuidelijke accent dat ik ooit heb gehoord. En er is zelfs een minstens tweehonderd kilo wegende zwarte vrouw met zes kinderen en roze krulspelden in haar haar.

Met Marlene en Maria bezet ik een tafeltje dat we de rest van de avond niet zullen verlaten. Marlene vertelt uitgebreid over haar favoriete lasagnerecepten. En kiprecepten. En vooral; taartrecepten. Daarna volgen haar alcoholische rituelen: elke dag om vijf uur een Scotch ('otherwise my day gets all helterskelter') en elke zondag sleept ze een coolbox naar de veranda met daarin zes halve literblikken Budwiser. En dan lekker football kijken. Verder geeft ze toe dat ze net keihard moest lachen om het plastic been van het slapende omaatje, maar meteen god om vergeving heeft gevraagd door tien kruisjes te slaan. Als Maria eindelijk eens het woord krijgt, vertelt ze nog een keer het verhaal van de beenoperatie, dit keer aangevuld met details over de lastige oefeningen die haar fysiotherapeut haar laat doen.

"This mami has a sour back!"

Rond elf uur torsen we onze volgevreten lichamen terug naar onze stoelen waar de lichten inmiddels uit zijn. Ik probeer te slapen maar om de tien minuten stoot Maria me aan met een nieuwtje: 'Oh my god, my stomach is so windy!' Afgewisseld met 'This mami has a sour back!' De slightly reclining seat werkt ook niet echt mee.

Om zeven uur 's ochtends neemt een niet bijster heteroseksueel uitziende vrouw van jaar of 25, met luide stem haar telefoon op. Voordat ik het gesprek beschrijf wil ik nog even uit de doeken doen dat ze geen voortanden heeft, een gigantische doodskop op haar hand getatoeëerd heeft en de hele avond bulderend van het lachen naar oude Jackass-afleveringen heeft gekeken op haar laptop. "You know, I went out with Annie last night, and she was hooking up with some dude, but then it turned out I went to school with him. We know like exactly the same people! So at 4.30 in the morning he realized he forgot to feed his new dog, so I went home with him. You know how much I love dogs, right, honey? O come on dude, nothing happened, don't be such a whiner. But then I got like these really angry texts from Annie, accusing me of stealing her guy ánd her food stamps. Dude, what the fuck! But then my battery died so I couldn't reply and then she just didn't show up at the train station this morning. Now I'm so soar I'm gonna buy myself a Wii when I get home." De hele treincoupé is muisstil en luistert mee, naast me schudt Maria haar hoofd afkeurend. Ik ben volmaakt gelukkig.

Inmiddels is het buiten weer licht en zijn we in Virginia. De honderdduizend bomen de ik inmiddels heb geteld hebben plaatsgemaakt voor uitgestrekte meren waarmee Bob Ross wel raad zou weten. Baltimore nadert en Marlene neemt uitgebreid afscheid zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Hoe dichter we bij New York komen, hoe imposanter het uitzicht wordt. De trein rijdt dwars door Washington en Philadelphia waar de nodige architectonische hoogstandjes te bewonderen vallen. De zon schijnt door de raampjes, Maria herleest naar eigen zeggen voor de 68e keer de bijbel en de dinercoupé serveert ontbijt. Niet lang daarna bereiken we Penn Station, hartje Manhattan. Nadat ik Maria met het hand op mijn hart heb beloofd dat ik écht op huwelijksreis zal gaan naar Punta-nogwat op de Domicaanse Republiek en ze me tientallen God-bless-you's heeft toegeworpen, kan ik New York binnen wandelen. En daar is het uitzicht onveranderd mooi, maar de mensen stukken saaier.