Door mijn medicijnen tegen haarverlies denk ik tegenwoordig als een wijf

“Kut, ik word kaal,” denk ik terwijl ik in de spiegel naar het steeds dunner wordende haar op mijn hoofd kijk. Er zijn weinig dingen die me erger lijken dan kaal worden, en dat heeft niet alleen te maken met de angst om minder aantrekkelijk gevonden te worden. Wat me vooral dwars zit is dat ik straks ‘die kale gast’ ben en dat mensen zullen zeggen: “Die kale, weet je wel? Maar hij is wel grappig.” Hem zou ik dus worden. Die kale gast. En in mijn geval was het nog iets erger, want ik zou straks een kale homo worden. Hoe cliché was dat?

De dermatoloog waar ik drie weken later zit zegt dat de meeste middelen tegen haarverlies handenvol met geld kosten, en dat terwijl ze nauwelijks doen wat ze beloven. Op een paar middelen na: Minoxidil en Probecia. Het eerste is een lotion, waar je ongeveer dertig euro per maand voor betaalt. Het tweede, Probecia, is een pilletje met daarin een stof die je testosteron, ofwel mannelijke hormonen, remt. De dermatoloog legt uit dat een teveel aan testosteron vaak de oorzaak van haarverlies bij mannen is.

Deze pilletjes kosten zo’n veertig euro per maand, maar ze kan ze ook onder een andere naam voorschrijven: Proscar, wat eigenlijk een middel tegen prostaatvergroting voor bejaarden is, waardoor ze volledig vergoed worden.

“Bij 80% van de gebruikers houdt het haarverlies op en in de helft van de gevallen groeit er ook weer nieuw haar op kale plekken terug,” belooft ze. Al zal ik er pas na zo’n zes maanden iets van merken. Wel moet ik er rekening mee houden dat het haarverlies weer door zal gaan zodra ik met de pillen stop. Ik moet ze dus de rest van mijn leven slikken.

Als ik vraag naar eventuele bijwerkingen vertelt ze me dat de pillen bij sommige mensen libidoverlagend werken. En dat je potentie enigszins afneemt. Aangezien ik altijd al het idee heb dat mijn libido veel te hoog is en dit me tot op heden meer frustratie dan plezier heeft opgeleverd, lijkt dit me helemaal geen vervelende bijwerking.

Twee dagen later wil ik dood, al heb ik geen idee waarom. Rustig maar, fluister ik mezelf moed in, over een paar dagen is dit gevoel voorbij. En nog belangrijker: over een half jaar groeit m’n haar weer terug. Maar zelfs dat idee maakt me op dat moment niet gelukkig. Een week later is mijn depressie voorbij. Ik voel me goed en vooral: rustig. Erg rustig zelfs, aangezien mijn geslachtsdrift in z’n geheel verdwenen lijkt te zijn.

‘s Avonds ga ik langs bij iemand met wie ik al een tijdje date om een film te kijken, een synoniem voor seks hebben. Maar opeens kijken we echt een film. The Notebook nog wel, die ik zelf uitgezocht heb. Terwijl we samen lekker liggen te knuffelen en ik m’n tranen aan het onderdrukken ben, vraag ik me af wat er in hemelsnaam met me gebeurt. Ben ik in een wijf aan het veranderen?

De volgende avond zet ik thuis een pornofilm op. Niet omdat ik er zin in heb, maar omdat dit voorheen een van m’n favoriete tijdsbestedingen was. Terwijl ik naar de film kijk denk ik voor het eerst van m’n leven na over het privéleven van de acteurs. Waarschijnlijk kwamen ze uit één of ander arm land, Roemenië ofzo, en wilden ze model of filmster worden, maar belandden ze per ongeluk in de porno-industrie. Eerst in de heteroporno, maar later in de homoporno omdat dat beter betaalde, ook al waren ze zelf van de vrouwenliefde. Wat erg eigenlijk, denk ik. Ik zet de film uit en ga slapen.

Ook uitgaan is niet meer wat het is geweest. Niet dat ik alleen maar uitging met het doel om iemand mee naar huis te nemen, maar het flirten in de kroeg en het idee dat er meer op een avond kon gebeuren was een leuke bijkomstigheid. Op een zaterdagavond lig ik thuis op de bank rustig een boek lig te lezen, als ik concludeer dat dit me te ver gaat. Ik moet diezelfde avond nog uit en iemand scoren. Zin of niet.

Niet alleen ga ik die avond uit, ik ga uit in de vieste en goorste homobar van de stad, zodat ik zeker weet dat ik die avond iemand op zal pikken. Om zeven uur ’s ochtends is het me nog steeds niet gelukt. Of gelukt, ik heb er gewoon geen zin in. Waar ik normaal maar drie bier nodig had om met iemand van bil te gaan, heb ik nu eerst behoefte aan een fijn diepzinnig gesprek voordat er überhaupt iets kan gebeuren. Voor een goed gesprek lijkt hier echter maar weinig animo te zijn en bovendien staat de muziek veel te hard.

Als de kroeg bijna sluit vraagt een grote neger of ik zin heb om naar een afterparty bij hem thuis te gaan. Ik stem in, niet omdat het me zo’n ontzettend goed idee lijkt, maar simpelweg omdat ik dat vroeger ook zou doen. Niet veel later zit ik ergens op een bank in een huiskamer te kijken naar hoe vijf ontblote, gespierde negers recht voor me heftig met elkaar staan te zoenen. Maar het doet me niks, dus mijn ogen dwalen af naar een heel klein lief schattig poesje dat ik op de vensterbank bij het raam zie zitten.

Hoewel ik nooit zo veel met poezen heb gehad ren ik in een impuls op haar af, waarschijnlijk gedreven door de vrouwelijke hormonen die me tegenwoordig overheersen, en begin ik haar te aaien. Eerst over haar hoofd, dan haar rug, haar staart en uiteindelijk over een klein plekje achter haar oor, wat ze lekker lijkt te vinden. Het duurt niet lang of de poes begint hard te krijsen.

Door dit afgrijselijke geluid wordt de in de steiger staande orgie ruw onderbroken en staan we opeens met z’n allen om de poes heen. Als ik vraag wat er is gebeurd, antwoordt één van de jongens dat hij denkt dat ik haar G-spot gevonden heb. “Ik heb haar in ieder geval nog nooit zo tekeer horen gaan,” zegt hij. Hoe was het mogelijk? Niet alleen verkoos ik tegenwoordig het aaien van een poes boven seks, ook kon ik ze tot orgasmes brengen, wat niet eens bij mezelf meer lukte.

Naast het feit dat m’n libido weg is, merk ik dat ik steeds impotenter word. Met moeite krijg ik hem overeind en spontane erecties, zoals ochtenderecties, zijn in het geheel verdwenen. Ook begin ik last te krijgen van nieuwe bijwerkingen, zoals steken in m’n ballen en een verdoofd en tintelend gevoel in m’n piemel.

Op internet begin ik een zoektocht naar andere gebruikers en al snel ontdek ik dat ik niet alleen ben in deze seksloze staat, aangezien een hoop jongens en mannen klagen over aanhoudende erectie- en libidoproblemen. Waar volgens de producenten van de pillen slechts een paar procent van de gebruikers hier last van zouden hebben, toont een onafhankelijk Amerikaans onderzoek onder 71 mannen aan dat meer dan 90% last van deze bijwerkingen kreeg. In enkele gevallen kregen gebruikers zelfs vrouwelijke borstvorming als gevolg van de pillen. Wat me vooral beangstigde was dat—zelfs al werd er gestopt met het medicijn—de bijwerkingen soms nog jarenlang aanhielden en in uitzonderlijke gevallen zelfs nooit meer verdwenen. Dit wordt het Post-Finasteride Syndroom genoemd, waarbij jongens en mannen de rest van hun leven chemisch gecastreerd zijn, al weet niemand precies hoe vaak dit voorkomt, omdat er nog te weinig onderzoek naar is gedaan.

Een jongen klaagt op een forum dat hij dankzij het haarmedicijn wel eindelijk haar heeft, maar nooit meer zin in seks—dus waar deed hij het eigenlijk voor?

Ook kom ik de volgende uitspraak van een arts tegen, die waarschuwt tegen het gebruik van het middel: “Het kan zo zijn dat je veel mannelijke hormonen hebt die zorgen voor haarverlies, maar het is niet zo dat je een teveel hebt. De samenstellingen van je hormonen bepalen je karakter en hoe je je voelt. Dat is wie je bent. Kaalheid is dan ook geen ziekte die behandeld moet worden.”

Ik geef hem gelijk en spoel de pillen weg. En dat terwijl ik nog vijf maanden en veertien dagen te gaan heb voordat mijn haar terug zou groeien. Opgelucht ben ik niet, want hoe weet ik zeker dat de bijwerkingen zullen verdwijnen?

De dagen daarna zit ik ’s ochtends, wanneer ik wederom zonder ochtenderectie

wakker ben geworden, verslagen op de rand van m’n bed terwijl ik tegen mijn piemel praat en mijn spijt betuig over hoe ik hem dit ooit aan heb kunnen doen. Maar na een week word ik wakker en voel ik dat er iets veranderd is: het verdoofde gevoel is weg en ik heb zowaar een ochtenderectie. Met moeite onderdruk ik mijn tranen van geluk,  maar in plaats van dat ik een potje sentimenteel ga zitten janken, trek ik me af. En daarna nog eens. En dan nog eens.

Het lijkt erop dat mijn piemel wraak neemt, want die dag kom ik vijf keer klaar. De laatste keer tijdens het kijken van een film waarin vier scoutingsjongens bij wijze van ontgroening om de beurt door hun hopman worden genomen. Dat de jongens hun achttiende levensjaar nog maar nauwelijks bereikt hebben, dat ze vermoedelijk op jonge leeftijd door hun ouders en de maatschappij verstoten waren en dat ze later onder de valse belofte van veel geld de hardcore homoporno-industrie in waren gelokt, boeit me op dat moment helemaal niets.