Dronken duitsers met lansen in autowrakken: chaos

Het traditionele steekspel, met ridders enzo, leek me altijd zo leuk; een ongecompliceerd spel met veel kans op geweld en slachtingen. Tegenwoordig worden steekspelen echter meestal rond dorpen in het noorden van Duitsland georganiseerd en zijn ze verstoken van gevaar. In plaats van buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders aan lansen te rijgen, richten moderne stekers zich op een ring die met een magneet is vastgemaakt aan een poort. Gelukkig doet de Duitse jeugd er alles aan om minachting voor alles wat zonder risico's is terug in het spel te brengen.

In Schleswig-Holstein, een zanderig gebied tussen Hamburg en de Deense grens, beleeft het nobele steekspel zijn renaissance. Waar hun grootvaders nog vertrouwden op paarden, zwaaien de kleinkinderen tegenwoordig met hun lansen uit de ramen van opgevoerde auto’s. Dat resulteert in drankovergoten, chaotische festivals die blaken van gevaar, snelheid en modder.

De 23-jarige Martin is één van de twintig organisatoren. Als ik hem vraag naar reglementen en veiligheid fronst hij zijn wenkbrauwen. Deze vraag lijkt hij al veel te vaak te hebben gehoord. “Dan zouden we aan te veel voorwaarden moeten voldoen”, zegt hij. “Zo zou er altijd een brandweerwagen aanwezig moeten zijn en elke bestuurder zou minstens 18 jaar oud en in het bezit van een geldig rijbewijs moeten zijn. En er zou geen druppel gedronken mogen worden. Geloof mij: er zou niks overblijven van de autosteekspelen.” En gelijk heeft 'ie: wat is er nog leuk aan dit hele spelletje als je de stomdronken, met wapens zwierende kinderen in brandende wagens wegdenkt?

Vandaag hebben de deelnemers tientallen oude auto’s uitgeladen op een leeg korenveld midden in een donker bos. Een paar weken geleden stonden deze auto’s nog weg te rotten op een schroothoop in Noord-Duitsland, maar dankzij wat zwoegwerk onder de motorkap zijn ze nu opgevoerd tot 250 pk. “Je moet keihard plankgas kunnen geven,” zegt een 34-jarige oude rot in het vak. Hij heeft de afgelopen vijftien jaar al zijn vrije tijd gestoken in het opvoeren van beukwagens. “Anders is het niet sick.”

Het grootste evenement van Noord-Friesland (ja, ook in Duitsland hebben ze een Noord-Friesland) gaat bijna van start. De sfeer die in de lucht hangt is een vreemde mix van nauwelijks in toom te houden enthousiasme en dronken gebral. Boeren en jongelui uit de buurt hangen aan de bar. Moeders met kinderen, elektriciens, bouwvakkers, jonge meisjes, oma's, opa's; iedereen zuipt zich het leplazarus aan whiskey-cola, Screwdrivers en vooral Sternmarke -een goedkope nep-cognac die door de lokale jeugd liefkozend de ‘champagne van het noorden’ wordt genoemd.

Rond lunchtijd worden de auto’s aan de rand van het bos geparkeerd, gooien de bestuurders vlees op de barbecue en zetten ook zij het op het drinken. Sommige coureurs stoppen bij de ‘pitstop’, anderen gaan voor de drive-in optie; hun biertoevoer komt door het autoraampje. Ik vraag een kerel genaamd Knut of ik deze evenementen moet zien als een soort van symbolische behoud van een traditie waar hun voorouders ooit veel plezier aan beleefden. Hij lacht: “Nee, niet echt. Paarden zijn niet mijn ding. Ik heb een kick nodig.”

Zo’n zestig auto’s stellen zich op in rijen van drie. Metallica blaast uit de speakers. De bijrijders leunen uit hun raam met hun lans. In een babyblauwe Opel Kadett zit een complete familie: papa achter het stuur, mama als passagier en de kinderen achterin. Auto’s glijden in het rond en doen modder opspatten die op omstanders neerdaalt als een soort vlezige hagel. De combinatie van paardenkracht en ‘champagne’ leidt niet bepaald tot precisierijden, en het evenement daalt langzaamaan af naar totale alcoholische chaos.

Wie aan het einde van de dag de winnaar was en naar huis ging met de felbegeerde beker? Niemand die het weet en niemand die het ook wat kan schelen. Alles wordt weer rustig als het spelletje afgelopen is, behalve natuurlijk de opgestapelde boxen waar nog altijd Motörhead uitgalmt: “You win some, lose some, it’s all the same to me.”

E.F. KAEDING