Het dealen van drugs klinkt misschien als een van de spannendste fulltime bezigheden ter wereld. Het is een beroep dat veel mensen associëren met dubieuze handdrukken in steegjes, meedogenloze afrekeningen en stoere mannen die slapen met één oog open. Maar volgens de Amsterdamse dealer die we spraken is dit een misverstand. "Drugs dealen is voor het grootste gedeelte van de tijd eigenlijk best saai, en dat is voornamelijk te danken aan de klanten. Je bent óf onderweg, óf je bent aan het wachten."

Die klanten zijn bijna allemaal onder te verdelen in een handjevol categorieën. "Je hebt eigenlijk maar een handjevol verschillende types, maar die zijn oneindig vaak gecopy-paste door de hele stad," zegt de dealer. "Het is net als pizza bezorgen, alleen zie je een verknipte doorsnee van de inwoners van de stad. Zo is 95 procent van de klanten blank, en zijn het mensen met gemiddelde tot hoge inkomens."

Dus als je de volgende keer een dwingende toon opzet aan de telefoon, en vraagt "om wat COKE te komen DEALEN" (er zijn genoeg mensen die dit nog steeds hardop aan de telefoon zeggen), houd dan alsjeblieft even rekening met de dealer zelf. De klant is misschien koning bij de Marqt of de Trekpleister, maar dit is geen Disneyfilm. Als de dealer het professioneel aanpakt is hij rustig en op zijn hoede, en als jij je niet als een halve zool gedraagt kan dit contactmomentje vlekkeloos verlopen, en kan het zelfs gezellig worden.

Kijk dus even of jij in een van deze categorieën past, en als je op een nare manier manier met jezelf geconfronteerd wordt, is het misschien tijd om hier iets aan te doen. Zo maak je het werk van de dealer net een tikje aangenamer, en ben je wat minder een idioot.

Dit zijn starters, of ze zijn nog lid van een sociëteit. Ze komen vaak van buiten de stad. Ze zijn best doorgewinterd en smijten met papa's geld. Om de een of andere reden hebben ze bijna altijd een grote bek. Hun huis is enorm, maar er staat vaak bijna niks in. Je vraagt je bijna af waarom ze zulke grote huizen hebben, want het ze geven niks om hun interieur. De set plastic stoelen ontbreekt vaak nog maar net. Deze gasten jassen er bergen doorheen.

Ze doen vaak bijdehand en kunnen zich totaal niet in jouw wereld verplaatsen. Als je zegt dat je er over een half uurtje bent, gaan ze pingelen en willen ze je een tientje extra geven als je er binnen tien minuten kunt zijn. Alsof ik voor een tientje extra ineens wel om het verkeer heen kan? Of ze vragen of je andere dealers kent. "Ken je Henkie dit, Mootje zus, Filipo of Tony?" Wat denk je, dat ik in de kantine met ze zit te kaarten tot ik word opgepiept?

Ze vinden alles wat je doet echt onnodig spannend. Ik werd een keer gebeld door een meisje. Ze zat op het terras in een drukke straat. Ik was in de buurt dus ging even langs, op het terrasje. We hebben wat small talk, en op een gegeven vraagt ze: "Oké, zullen we hier dan even die steeg inlopen?" Hoe opvallend wil je het hebben? Dat heb ik dan ook niet gedaan. Ik zei: "We zitten hier, laten we het gewoon nu doen, iedereen is toch met zichzelf bezig." Het is wel schattig. Ze weten niet dat als je gewoon doet alsof je neus bloedt, je met ontzettend veel weg kunt komen.

Ik zie ze graag. Soms belandt mijn nummer per toeval bij ze, of word ik in de stad aangesproken of ik toevallig iets weet. Het liefst zijn het Australiërs of Scandinaviërs, die zijn gewend om de hoofdprijs te betalen. Britten zijn over het algemeen gek, en grote afnemers. Duitsers weten ook wel goed waar ze mee bezig zijn. Die zijn meteen vriendelijk, en opgelucht dat je geen schimmig figuur bent dat ze in een steegje wat versneden Paracetamol verkoopt. De meeste mensen die uit hun naad gaan doen dat meer dan één avond, dus ze komen terug, en ze halen als groep. Het zijn dankbare klanten.

Deze groep spreekt voor zich: mensen die uren moeten maken in de keuken of achter de bar. Er was een gast die me complimenten gaf over de kwaliteit van mijn coke, omdat hij zei dat hij er altijd meteen van moest poepen. Dat is ook wel geinig, om te zien hoe verschillend de reacties over de kwaliteit zijn, of hoe mensen zich opwerpen als deskundige. Als mensen niet tevreden zijn, verkoop ik ze de volgende keer wel eens precies hetzelfde spul voor een tientje extra. "Hier heb je echt goeie, zeg ik dan." Een dag later krijg ik dan per sms een bedankje. Dat is top.

Toppers dit. Het zijn vast niet allemaal accountants, maar zo noem ik ze. Netjes gekleed, vlotte babbel, reclametypes. Ze gebruiken al jaren, weten waar ze mee bezig zijn en willen gewoon af en toe een leuke tijd beleven. Ze zijn dusdanig op hun gemak bij jou, dat ze je telefoonnummer zonder problemen doorspelen aan hun zusje, voor als die een keer naar een festival wil en zich op een verantwoorde manier wil laven aan recreatieve drugs.

Dit zijn de CEO's en de managers. Dit zijn krenten uit de pap om twee redenen. 1. Ze hebben schijt en kijken niet op honderd euro meer of minder. 2. Je komt op gekke plekken terecht. Ze vragen of je binnen wil komen op een uit de hand gelopen borrel, of ze vragen zomaar of je het restaurant binnen wilt komen als ze uitgebreid zitten te dineren. Dan vragen ze de ober of hij even een stoel voor je wil aanschuiven, terwijl je daar staat met je dikke jas en je scooterhelm. Is weer eens wat anders dan een kopie van dezelfde troosteloze after, waar iedereen maar zit te wachten op het moment dat ze weer over zichzelf kunnen praten of kunnen snuiven.

Sommige vrouwen vinden het gewoon wild aantrekkelijk wat je doet. Het is wel eens gebeurd dat ik getongd ben bij de pinautomaat, terwijl hun vriend een paar straten verderop was.

Dit zijn gasten van rond de veertig, die om de een of andere reden vaak een hond hebben. Hun huwelijk of relatie is waarschijnlijk stukgelopen, en de gordijnen zijn bijna altijd dicht. Ze gebruiken ook in hun eentje. Ze halen echt veel, vaak een paar keer per dag. Dat gaat meestal in fases. Soms zie je ze weer een paar maanden niet. Als ik ze weleens in de stad tegenkom, nadat ik ze een paar maanden niet heb gezien, zien ze er ineens stukken beter uit. Het is een beetje troosteloos, maar wel een flink deel van de omzet.

Ze hebben een mooi optrekje in een buitenwijk van de stad. De interieurs zijn mooi, vaak met foto's van de kids nog aan de muur. Die kinderen zijn er dan even niet, en mama gaat dan een weekendje gek doen met vriendinnen, of naar Sensation of zo. Ze blijven maar benadrukken dat ze "wel weten dat het eigenlijk niet mag, hè?"

Ook al vliegen deze mensen soms royaal uit de bocht in het weekend, het zijn over het algemeen wel mensen met verstand in hun bovenkamer, en fatsoen in hun harses. Het zijn ook fijne klanten, omdat ze meestal al van tevoren bellen en wat meer afnemen. Ze stellen ook nooit echt vragen bij de prijs. Twee jaar geleden was er een keta-rage, en opeens kon ik het voor een tientje de gram goedkoper krijgen. Dat voerde ik nauwelijks door in mijn prijzen, dus dat was wel lekker verdienen.

Ik had een keer een klant die net een flinke klapper had gemaakt ten tijde van de Bitcoins. Hij en zijn vrienden belden me op donderdagavond, en ze stopten op maandagochtend. Toen zocht ik ze op en zaten ze in een bruin café. Ze waren zo blij me te zien dat ze erop stonden om mijn boodschappen te betalen. Het kan ook dat ze dat deden omdat ze gewoon heel ver heen waren.

Dit is ook wel een fijne groep, want deze mensen worden over het algemeen niet beperkt door de dingen als daglicht, regelmaat en weekdagen die andere gebruikers er misschien van weerhouden om vaker te bellen. Het wil dus ook nog wel eens gebeuren dat een internationale dj nog eens belt als hij een paar uur in een hotel bij Schiphol moet doorbrengen.

Het binnenkomen van de club valt ook wel mee. Veel portiers weten wel hoe laat het is, en knijpen een oogje dicht. Als je flink wat wegzet in zo'n backstage kun je ook wel twintig euro aan die meneer geven als je de tent verlaat, of iets leuks achterlaten voor hemzelf. Daar zijn ze vaak ook niet vies van.

Dit doe ik liever niet. Je merkt het al meteen als je binnenkomt. Het huis ligt overhoop, ze kunnen soms niet het hele bedrag betalen, of ze willen poffen, maar ondertussen hebben ze wel drie honden en paffen ze een pak peuken per dag weg. Daarom heb ik ook geen speed, dat trekt ook sneller dat soort lui aan. Het levert vaak alleen maar gezeik en problemen op, dus daar blijf ik liever weg.

Aannemers, loodgieters, schilders, tegelzetters, stratenmakers, dat soort lui. Mensen die uren moeten maken. Nog even voor als ze op het werk moeten knallen, of als ze in het weekend willen uitpakken. Er zitten ook aardig wat taxichauffeurs bij, die het zelf weer doorverkopen.

Ik noem ze pannenkoeken, en het zijn figuren die voorkomen in bijna alle groepen die ik heb opgenoemd. Ze vertonen nog de meeste overeenkomsten met de ballen, en ook met de jonkies. Die jonkies zijn vaak schichtig of overdreven voorzichtig, maar de pannenkoek is meestal lam en geeft geen fuck. Het zijn van een pannenkoek manifesteert zich in de fouten die deze persoon maakt. Domme, dronken onvoorzichtigheden die mij heel veel tijd kosten en de kans om gepakt te worden met tien vermenigvuldigen.

Zo noemen de pannenkoeken alle drugs met naam en toenaam aan de telefoon, en als het echt tegenzit ook nog mijn echte naam, die ze via via te weten zijn gekomen. Verder hebben de pannenkoeken zelden gepind, ook al is jouw avond druk en hebben ze anderhalf uur de tijd gehad om te gaan pinnen. Ze denken dat ik ook een taxiservice ben en willen dat ik even met ze ga pinnen om ze daarna weer netjes bij het feest af te zetten.

Heeft de pannenkoek voor de verandering wél gepind, dan komt hij of zij vaak zonder jas, met een flap van vijftig euro de straat over gestoken om bij jou in de auto te stappen. Alsof de politie even een weekendje met verlof is. Hier dus even een een laatste oproep aan alle pannenkoeken: Trek alsjeblieft je jas aan, hoe zat je ook bent. Dan is dit interview wat mij betreft al geslaagd.