Een dagje naar een tractorwedstrijd met de meest prominente trekkertrekdiva van Nederland

Ondanks het feit dat ik uit een klein dorp kom waar ik regelmatig mensen tegenkwam die met passie over tractors en tractorwedstrijden vertelden, heb ik me nooit echt verdiept in deze hobby. Omdat de laatste jaren trekkertrekwedstrijden waar tractorliefhebbers tegen elkaar strijden steeds populairder zijn geworden en er steeds meer geld in omgaat, vond ik dat het tijd werd om me er eens in te verdiepen. Ik wist alleen dat het bij een trekkertrek de bedoeling is dat je met een tractor zo ver mogelijk een wagen vooruit trekt, die steeds verder naar de grond zakt. Gelukkig kon ik met Inge Jochems, een van de bekendste vrouwen uit de Nederlandse trekkertrekwereld, mee naar een wedstrijd in Etten-Leur.

Inge heeft drie tractoren. Deze hier is haar paradepaardje, waarmee ze me op zondagochtend om half 10 kwam ophalen van treinstation Etten-Leur. “Dit is een International 1455XL uit 1983. Een oldtimer van zes ton. Gekocht in Frankrijk van een man die hem helemaal heeft opgeknapt – hij moest huilen toen hij hem kwam brengen.”

Terwijl Inge door de bebouwde kom van Etten-Leur dendert vertelt ze dat trekkertrek haar grootste hobby is. En ze is niet de enige. Steeds meer mensen zijn de laatste jaren bevangen door het trekkertrekvirus. “Overal worden wedstrijden georganiseerd. De trekkertrekwedstrijd waar we nu naartoe gaan is een wedstrijd met één baan, maar in Made heb je in juni bijvoorbeeld Made’s Powerweekend. Daar heb je drie banen en komen er tractorpullers uit heel Europa”.

Bij de trekkertrek zijn er verschillende klassen: de landbouwklasse voor de hobbyisten en de sportklasse voor de mensen die het wat professioneler aan willen pakken. Wil je in die laatste klasse meedoen, mag je gerust 25.000 euro per jaar uittrekken om je tractor te onderhouden, of een goede sponsor zoeken. Inge wil het gewoon leuk houden en komt daarom uit in de landbouwklasse.

Volgens een vriend van Inge, die ze kent uit het trekkertrekcircuit, is Inge de bekendste vrouw van de Nederlandse landbouwklasse. Zelf wil ze het niet toegeven, maar het feit dat ze op straat herkend wordt zegt voor mij genoeg. “Pas ging ik stappen in Goes en herkenden mensen me omdat ik in een tractortijdschrift had gestaan. Ik ben een meisje in een mannenwereld, dat is al opvallend, maar ik val ook vaak in de prijzen. En die trekker hè, zo’n mooie zie je niet vaak.”

Als het terrein langzaam volstroomt met meer tractoren dan ik ooit bij elkaar heb gezien, valt me op dat Inge niet de enige is die vriendschap of liefde op de tractor heeft gevonden. Maar welke jonge griet droomt er niet van om met deze bolide opgehaald te worden en de horizon tegemoet te rijden?

Voor zover ik het met mijn ongetrainde oog kan beoordelen heeft Inge inderdaad veruit de mooiste tractor. Van buiten glimt hij en van binnen is hij afgewerkt met leer. “Als ik in deze tractor aan een trekkertrek meedoe vind ik het zonde om werkschoenen aan te doen die onder de blubber zitten. Dan trek ik liever iets leuks aan, dat past beter bij deze tractor.”

Voordat deze zestonner in actie komt laat de trekkertrekdiva de banden gedeeltelijk leeglopen voor een betere ligging op de baan. Net als het afstellen van de trekhaak en het kiezen van de juiste versnelling is dat essentieel om in de prijzen te vallen.

Inge gaat ook kijken hoe de wedstrijdbaan erbij ligt, hoe de andere deelnemers het doen en welke versnelling zij gebruiken. Bij de Nederlandse Kampioenschappen kon dat helaas niet. “Ik was een van de drie vrouwelijke deelnemers op een totaal van 250. Hart van Nederland kwam me daarom filmen en ik moest de hele tijd nóg een keer met wapperende haren uit mijn tractor stappen voor de camera. Het duurde echt veel te lang, waardoor ik in de middenmoot eindigde.”

Dit is de arena van vandaag. Bij een trekkertrek is het de bedoeling dat de bestuurder met zijn tractor een wagen zo ver mogelijk naar voren trekt. Het chassis van de sleepwagen wordt gedurende de rit steeds zwaarder waardoor er steeds meer kracht nodig is om de wagen mee te sleuren. Wie het verst komt heeft gewonnen. Nu ik het pronkstuk van Inge gewend ben lijkt deze tractor me de Nissan Sunny onder de tractoren. Het is dan ook volkomen terecht dat zijn prestatie niet al te best was.

Het is inmiddels half elf op zondagochtend en dat blijkt een prima tijd voor een Spa geel of een vloeibare bruine boterham.

Inge laat nog even op zich wachten, dus loop ik een rondje door de hal. Ook de verkoopster van broodjes kroket blijkt voor het middaguur al lekker binnen te lopen.

Voor souvenirs was het wel nog iets te vroeg.

Als Inge eindelijk de baan op komt rijden trekt ze met haar beauty van een tractor moeiteloos een full pull – het maximaal haalbare. De tweede ronde, waarin de beste strijders van de dag opnieuw moeten trekken, is pas ’s avonds, en aangezien het een uur of elf is en ik vanochtend om half zes was opgestaan om naar Etten-Leur te komen vind ik het wel welletjes.

Inge start de motor en brengt me terug naar het station. Ze is tevreden over het resultaat. “Eerst dachten de mannen: oh leuk, een meisje die aan trekkertrek doet. Maar toen ik steeds vaker won kregen sommigen last van hun ego. Ze vinden het niet leuk om te verliezen van een meisje, maar daar heb ik natuurlijk schijt aan.”