Een kijkje binnenin de vrouwenvechtclub in Berlijn

De tweede keer dat ik naar de eerste (en enige) vechtclub voor vrouwen in Duitsland ging, raakte ik vreselijk verdwaald. Het was begin april en ik dwaalde nerveus rond over de uitgestrekte straten, ergens diep in het noordoosten van Berlijn. Ik las op mijn telefoon nog eens de e-mail van Anna Konda – een vrouw van 120 kilo die mede-eigenaar is van deze club – waarin ze schreef: "We kunnen in een paar dagen een echte worstelaar van je maken!" In mijn eerste les zou ik het op moeten nemen tegen Amethyst Hammerfist.

Tijdens de middelbare school was ik een atleet, maar tegenwoordig praat ik alleen maar over yoga of klaag ik een beetje over mijn onlangs gebroken pols. Toen ik uiteindelijk bij de vechtclub arriveerde (die op een goeie plek lag, namelijk direct naast een ziekenhuis) trof ik een groepje blonde, Noord-Europese fotografen, stonden er zorgvuldig geselecteerde hapjes klaar en waren er drie vechters in leer en spandex bezig met een warming-up.

Anna en de andere oprichter, Red Devil, zijn twee vreselijk potige vrouwen. Hun deur staat open voor elke vrouw die wil trainen of vechten. De week dat ik er was verwelkomden ze Amethyst uit Londen, die dus mijn tegenstander zou zijn. Hoewel de vrouwen – die een gewicht van 680 kilo op de leg press aankunnen, watermeloenen tussen hun dijen kunnen pletten en iemand met een vinger op de juiste plek achter het oor op de grond krijgen – over het algemeen amateurs of semi-professionals zijn, sparren ze tegen elkaar met een hoop respect. Amethyst heeft ongeveer dezelfde lengte en hetzelfde gewicht als ik, en een wilde bos blauwe krullen. "Ik had moeite om mijn woede te beheersen," vertelde ze toen ik vroeg waarom ze is gaan worstelen. Dat probleem is nu volledig weg – ze was erg lief en gaf me complimenten over mijn armpjedruktalent. "Je bent sterk," loog ze. Ik keek toe hoe drie vrouwen in een vriendschappelijke voorronde vochten. Er is geen scheidsrechter en dus zijn er ook geen regels, hoewel ze bijten, krabben en aan de haren trekken wel afraden. Iedereen vecht met gevoel van eigenwaarde, en vaak pauzeren ze even om nieuwe moves te demonstreren of een collega-worstelaar een complimentje te geven. Anna was degene die won (wat meestal het geval is). Toen was het mijn beurt. Ik had op dat moment inmiddels behoorlijk wat buikpijn.

Ik ging op mijn knieën op de mat tegenover Amethyst zitten, en deed mijn paardenstaart goed. "Oké, nou…" zei ze lachend. We strekten onze armen en begonnen te worstelen. Na een paar seconden vielen we allebei op de mat en rolden we in het rond. Hoewel ik niet heel sterk ben en over minder techniek beschik, was ik verbaasd hoe lang ik het volhield en hoe leuk ik het eigenlijk vond. Tenzij je al lid bent van een vechtclub, wordt het over het algemeen als onacceptabel beschouwd om een buitenstaander te wurgen.

Zelfverzekerd stemde ik in toen Anna zei dat ik tegen haar mocht vechten, en dat ik dan een voorsprong zou krijgen door te beginnen in een dominante positie. Ik spreidde haar benen en drukte haar armen naar beneden. "Goed zo!" zei ze aanmoedigend, terwijl ze me met haar heupen van haar af gooide. Ze douwde me tegen de muur en leunde op mijn borst. Een borst piepte uit haar leren korset, en een roze tepel bungelde in de buurt van m'n neus. Het was moeilijk om adem te halen. "Ze zeggen wel eens dat worstelen de sport is die het meest in de buurt komt van seks," vertelde Amethyst me na de wedstrijd. Dat verklaart voor een deel de andere kant van het vrouwenworstelen – de mannen. "Er zijn diverse soorten mannen die komen vechten," legde Anna uit. Sommige doen het puur om de sport, maar voor velen is het een seksuele ervaring om gedomineerd te worden. Mannen die op gespierde vrouwen geilen, fetisjisten, worstelaars, MMA-ers, marathonrenners, opa's en onderdanige mensen hebben er hier flink van langs gekregen. Deze mannen boeken individuele sessies met vechters in, voor een prijs van circa 200 euro.

"Ik denk dat het, als gevolg van de standaard genderrollen, interessant is voor mannen om zich af te vragen of een vrouw ook juist sterker kan zijn," vertelde Paul me nog voor zijn sessie. Hij weet het als geen ander – hij is gelukkig getrouwd met Anna en was degene die haar geïnteresseerd kreeg in powerlifting en vechten. Nu is hij degene die verantwoordelijk is voor het socialmediabeleid van de club.

Op Anna's aanraden ging ik naar het Heinrich Zille Museum in Mitte. Zille wijdde zijn leven aan het portretteren van de Berlijnse arbeidersklasse in het begin van de 20e eeuw, in Rabelaisiaanse stijl. Ik zocht naar twee schilderijen van vrouwelijke vechtclubs, waar volgens de legende mannen om 15 cent wedden of ze de vrouw konden verslaan. Wie won kreeg 100 Duitse mark.

De schilderijen hangen niet in het museum, maar de manager, een lieve vrouw die geen Engels sprak, liet me de deur uitgaan met een ansichtkaart waarop een vechtende man en een vrouw staan afgebeeld die elkaar met gespannen spieren in een wurggreep houden, al vechtend voor een enthousiast publiek.

Vóór de ontbinding van de Weimar Republiek in 1933, was Duitsland een van de meest progressieve landen in Europa als het aankwam op de positie van vrouwen. De opkomst van de Nationaalsocialistische Partij bracht alles tot stilstand. Het beeld van een nazi-vrouw was een Arische vrouw zonder make-up die werkloos was thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Maar tijdens de Tweede Wereldoorlog had de staat opeens dringend werknemers nodig. De overheid versoepelde het beleid en stond vrouwen in het leger toe. Velen hadden kantoorbaantjes – als secretaresse of telefonist – maar duizenden hadden een functie in een concentratiekamp en gingen bij de SS. Tegelijkertijd werd een groot aantal van de Duitse vrouwen, vooral uit minderheden, betrokken bij het verzet.

Het einde van de oorlog leidde tot een bezetting door de Sovjetunie, wat resulteerde in de Duitse Democratische Republiek (DDR). Anna en Paul groeiden allebei tijdens de Koude Oorlog op in Oost-Berlijn. "Het was een succesvol sportland," vertelde Paul me. Atletiek-scouts maakten geen onderscheid tussen jongens en meisjes, zei hij. Meisjes werden soms gekozen voor sporten waarbij je sterke spieren moest hebben, zoals roeien, en waren de baas van het schoolplein. In vele opzichten hadden mannen en vrouwen gelijkere posities in de DDR dan in West-Duitsland. De hereniging van de DDR en de BRD maakte het proces rondom gendergelijkheid gecompliceerder. Zelfs tot op de dag van vandaag wordt de gendergelijkheid in Duitsland door het Europees Parlement als "matig" en "achterblijvend" beschouwd. Gangbare visies op vrouwen- en mannenrollen zijn nog steeds erg traditioneel, het verschil in salaris is het grootst van heel Europa, en 40 procent van de vrouwen heeft wel eens te maken gehad met fysieke of seksuele mishandeling.

Voor een buitenstaander symboliseert de vechtclub misschien een tegengif tegen deze cultuur. Het is een "plek waar vrouwen zegevieren," vertelde Anna me, hoewel de vrouwen zelf dit misschien niet allemaal zo zien. "Ik ben niet zo van deze genderrollen," vertelde Red Devil me, een meertalige voedselchemicusen kungfustudent. "Ik denk dat mensen zich gewoon moeten ontwikkelen, net als de jongens uit de Renaissance."

Twee weken voordat ik de ring instapte met Amethyst, zat ik op een plastic stoeltje naast de mat en keek ik toe, terwijl Anna en Dominique Danger, een Libanees-Amerikaanse olympische gewichtsheffer en zelfbenoemde "femdom superlady", Paul achterna zaten, tot hij al vrij snel op de grond viel. Het duurt meestal niet lang voordat iemand zich overgeeft, vertelden ze me later.

Ze trokken aan zijn armen, liepen over zijn rug, gaven hem klappen, vouwden zijn benen achter zijn oren, kietelden zijn voetzolen. Anna haalde een dun houten bankje tevoorschijn waar Paul op moest gaan liggen, en Dominique ging bovenop hem zitten. Hij kreunde. "Vind je het lekker om gekeeld te worden?" vroeg Dominique, terwijl ze een pluk haar over haar schouder gooide en haar gewicht op de buik van Paul liet rusten. "Ik weet niet of jij het lekker vindt," zei ze, "maar ik hou er wel van om mensen te kelen."

Dominique is 1 meter 57 en weegt 100 kilo. Haar lange rode haar zat in een vlecht. Ze was een onuitputtelijke bron van sterke verhalen ("Ken je Sean Paul? Ik zat in de afkickkliniek met zijn vader in Jamaica") en heeft een tatoeage van het Handje van Fatima in haar nek. Naast de wedstrijden waarin ze het opneemt tegen andere vrouwen, biedt Dominique ook niet-seksuele diensten aan mannelijke klanten aan, waarbij ze met hen worstelt, of ze volledig in elkaar ramt. Ondanks haar enorme spieren en het feit dat mannen haar letterlijk betalen om in elkaar geslagen te worden, twijfelen mensen vaak aan haar vrouwelijkheid.

"Vrouwen met pikken," zegt ze hoofdschuddend. "Dat hoor ik vaak. 'Heb je een lul?' Nee, dat heb ik niet." Anna vertelde me dat mannen de leden van de club er vaak van beschuldigen dat ze steroïden gebruiken. "Je belandt dan in van die situaties met mannen die zijn opgevoed met het idee dat als je een vrouw bent, je niks kan," zei Dominique.

In tegenstelling tot de Berlijnse vrouwen, werkt Dominique onafhankelijk, vooral in hotelkamers. Ze zegt dat ze weleens klanten heeft gehad die chloroform meenamen of probeerden haar te vermoorden. "De grootste angst van mannen is om los te laten," zei ze. "Wanneer ze beseffen dat jij ze volledig in elkaar kan rammen, worden ze vaak gemeen. Het is gewoon arrogantie. Dat je een man bent, betekent niet dat je sterker bent."

Dominique stond op, en Paul gleed slapjes van het bankje af. Anna deed hem handboeien om en ging daarna op zijn gezicht zitten. Elke paar seconden stond ze eventjes op, en dan snakte Paul naar adem als een man die gewaterboard wordt. Hoewel alle deelnemers volwassen mensen zijn die hier van tevoren mee hadden ingestemd, voelde ik me toch ongemakkelijk – ik kan al slecht tegen gewelddadige films, laat staan dat er iemand voor m'n neus stikt. Ik wilde Paul een glaasje water geven, maar dat mocht niet.

Hun sessie liep op z'n einde, en Anna stond op. "Is het tijd voor de kooi?" vroeg ze.

"Ja," zei Paul gedwee. "Stop me alsjeblieft in de kooi."

In de hoek van de kamer stond een gewatteerde zwarte kooi die eruitzag alsof-ie groot genoeg was voor een middelgrote hond. Paul kroop erin en ging in de kleermakerszit zitten. "Het is de enige veilige plek," fluisterde hij.

"Nu is het tijd voor wat ontspanning," zei Anna vrolijk, terwijl ze een fles champagne en een doos chocoladekoekjes tevoorschijn haalde. Zij en Dominique zaten bovenop de kooi en trokken de champagne open.

"Op vriendschap en mannenmishandeling," zei Dominique, terwijl ze haar glas hief. "O, dit is een goeie zeg," zei ze. "Is het Duitse champagne?"

"Nee," antwoordde Anna. "Ik denk dat het Frans is."

Het was even stil, en Paul schraapte zijn keel.

"Het is Spaans," zei hij hulpeloos vanonder hun dijen.

Dit artikel verscheen eerder in de Amerikaanse editie van ons magazine.