Het tehuis in de Texaanse woestijn voor kinderen die hun ouders hebben vermoord

Volgens Google Earth bestaat Estrella Vista niet. Je kan het lage huisje dat in het midden van dertig hectare krukdroge grond ligt tussen de bergen van Los Chicos, in het westen van Texas, niet zien. Het dichtstbijzijnde stadje Terlingua is weinig meer dan een verzameling van tenten, campers en leegstaande huizen, wiens onofficiële motto "een paar afslagen voorbij het einde van de wereld" is.

Het huis van Estrella Vista is laag en breed, met een tinnen dak en kleine ramen die uitkijken over het woeste landschap van de Chihuahuawoestijn. Dan Dailey en Alex King, de enige mensen die hier wonen, lijken dat niet erg te vinden. "Hoewel het land goedkoop is, en hartstikke droog, en er niets groeit hier, is het wel ongelofelijk mooi," zei Dan tegen me.

Alex is nu 27 en bracht het grootste deel van zijn jeugd door in een gevangeniscel. Hij en zijn broer Derek haalde in 2001 de kranten als de jongste gedetineerden van het gevangenissysteem in Florida. Ze waren twaalf en dertien. Derek had een honkbalknuppel gebruikt om hun slapende vader dood te slaan terwijl Alex toekeek en hem aanmoedigde. De jongens staken het ouderlijk huis in brand en vluchtten naar hun onderduikadres – de kelder van Rick Chavis, een 41-jarige vriend van de familie die Alex regelmatig misbruikte en de jongens vaak opving als ze wilden ontsnappen aan hun gewelddadige vader. Hij had hen aangemoedigd om weg te lopen van huis.

De rechter, die begrip had voor de moeilijke thuissituatie van de jongens, bepaalde dat de rol die Chavis had gespeeld in de moord betekende dat de jongens niet de levenslange straf konden krijgen die de aanklager had geëist voor moord met voorbedachten rade. Alex en Derek pleitte schuldig aan doodslag en brandstichting, en kregen respectievelijk een gevangenisstraf van zeven en van acht jaar.

Dan, een gepensioneerde weduwnaar die toentertijd in Minneapolis woonde, merkte de mediastorm rond het proces op. In een opwelling stuurde hij honderd dollar naar de advocaat van de broers, en een doos vol met boeken naar de opgesloten jongens. Uiteindelijk begonnen hij en Derek brieven uit te wisselen.

Naarmate ze elkaar beter leerden kennen, begon Dan – wiens zoon Henry pas het huis uit was gegaan om te gaan studeren – zich een vaderfiguur te voelen voor Derek. "Ik had fantastische ouders," legt Dan uit. "Zij hebben me nooit op wat voor manier dan ook pijn gedaan. Het idee dat een ouder zijn kind mishandeld of in de steek laat vind ik gewoon onbegrijpelijk. Ik kwam tot de conclusie dat deze jongens een goede ouder nodig hadden."

In de broertjes King en andere kinderen die hun ouders hadden vermoord, zag Dan kinderen die een wanhopige hadden gedaan om uit gewelddadige thuissituaties te ontsnappen. "Het feit is dat deze minderjarige moordenaars voor het grootste deel hun problemen hebben opgelost wanneer ze hun ouders ombrengen," vertelde hij me. "Het zijn vaak, denk ik, de slimste en de beste kinderen die terugslaan. De slimste en de beste kinderen zijn degenen die zichzelf verdedigen." Het onderzoek naar minderjarige kinderen die hun ouders vermoorden is niet zo eenduidig. Veel jonge moordenaars leiden aan zware psychiatrische stoornissen, terwijl slechts een enkeling "pro-sociale individuen zijn die vreesden voor hun leven".

Wanneer het justitiële apparaat deze kinderen in handen krijgt, gelooft Dan dat het hen voor een tweede keer hun vrijheid – en hun jeugd – afneemt. "Ik bedoel, ze hebben hun hele leven al in een soort gevangenis geleefd. Dat is als leven in een nog ergere woestijn dan deze. Het is erger dan de dood."

Toen hij op twintigjarige leeftijd werd vrijgelaten, zei Alex dat hij "totaal overweldigd" was. Hij werkte af en toen in de bouw, maar kon door zijn strafblad geen vaste baan vinden of een woning huren. "Ik zat in een behoorlijk slechte situatie, en daarom kwam ik uiteindelijk naar Estrella Vista," zei Alex. "Dan stond altijd aan mijn kant. Hij nam altijd de telefoon op als ik hem nodig had."

Dan had zijn eigen dingen in het verleden waar hij spijt van had. Dans ouders gingen scheiden toen hij nog erg jong was, en tegen de tijd dat zijn vader overleed in 1988, had Dan hem al jarenlang niet meer gesproken. Vol wroeging begon Dan aan een uitbreidingsproject van een lokaal park ter nagedachtenis van zijn overleden vader.

Maar door de jaren heen werd Dan steeds ongelukkiger in Minneapolis. Hij werkte voorheen als managing partner bij een consultingbedrijf, maar woonde nu alleen, had torenhoge schulden, en zijn gezondheid ging achteruit. "Ik werd op een ochtend wakker en dacht bij mezelf: ik haat dit leven," zei hij. Zijn park werd verwaarloosd door de gemeente, en als hij het onkruid en de slecht onderhouden paadjes zag, moest hij alleen maar weer aan de aftakeling van zijn vader denken.

Dus propte hij zijn spullen in zijn BMW en verhuisde hij naar Marathon in Texas, op zoek naar een vredig plekje in de woestijn. Hij was er klaar voor om de bewoonde wereld achter zich te laten, en realiseerde zich dat hij met een klein stukje land een toevluchtsoord kon creëren voor kinderen als Alex en Derek. Dan zou hun surrogaatvader zijn.

Niet lang daarna in West Texas zag Dan zijn kans. Hij had gehoord over grote stukken land, diep in de woestijn, die verkocht werden voor schijntje. Hij pakte wederom zijn spullen, en nam een hypotheek op dertig hectare aan stof, zand en stenen. Derek beloofde dat hij bij Dan zou komen wonen op de ranch na zijn vrijlating. Hij schreef aan Dan dat hij misschien wel een gids wilde worden, en een klein bedrijfje wilde beginnen dat tours door de woestijn organiseerde.

Dan noemde zijn stukje woestijn Estrella Vista. Hier kon hij eindelijk leven zoals hij wilde, terwijl hij oudermoordenaars de kans gaf om hun leven te leiden op hun eigen manier. Voor velen zou dit de eerste echte kans zijn die ze kregen. De woestijn werd het land zonder ouders, de ongerepte woestenij waar er geen verleden bestaat. Een plek waar een mens gewoon een mens is, en niet de optelsom van zijn strafblad.

Tegen die tijd was Dan ook een organisatie begonnen die The Redemption Project heet, en advocaten inhuurt om kinderen die hun ouders hebben vermoord te verdedigen, en financiële steun en mentorschap biedt om hen te helpen te re-integreren in de maatschappij. Via deze organisatie heeft hij vier trustees benoemd voor Estrella Vista: zijn biologische zoon Henry en drie kinderen die hun ouders vermoordden: Alex King, Nathan Ybanez en Lone Heron. Ybanez (18 jaar) kreeg levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating nadat hij zijn moeder wurgde. Heron, een vrouwelijke oudermoordenaar, is van plan om in de nabije toekomst naar Estrella Villa te verhuizen. Alex en Dan zijn op dit moment de enigen die er wonen.

Hoewel het nog niet het grootschalige tehuis is dat hij voor ogen heeft, heeft Dan grote plannen voor de toekomst van Estrella Vista. Als een van de dertien of veertien andere oudermoordenaars waar Dan zich voor inzet vrijkomen, zullen zij gedeelde erfgenamen worden van het huis. Iedereen die op bezoek wil komen, zal verwelkomd worden met wat hij "spirituele gastvrijheid" noemt.

Maar het leven in de woestijn is niet makkelijk. Als ze naar de kapper, huisarts of tandarts willen moeten ze bijna honderd kilometer rijden naar Alpine in Texas. Zelfs de brievenbus ligt tien kilometer verderop. "We schijten in emmers, douchen één keer per week, en gebruiken ongeveer 65 liter water per persoon per week," zei Dan. Derek King, de broer van Alex, verhuisde een paar dagen na zijn vrijlating naar Estrella Vista, en bracht zijn eerste drie nachten daar klaarwakker en bibberend in de foetushouding door. Hij belde zijn moeder elke dag, tot door een storm de telefoonlijnen plat kwamen te liggen. Hij voelde zich eenzaam, en vertrok na zes maanden.

Alex en Dan vinden de eenzaamheid en barre omstandigheden niet erg. "We staan een beetje los van de maatschappij," zei Alex. "Maar voor mij maakt dat verder niks uit."

In deze vreemde oase die misschien op een dag een thuis wordt voor de weglopers, buitenbeentjes en wezen van de wereld, kan Alex eindelijk zijn eigen toekomst bepalen. Hij vertelt dat hij zelf zonnepanelen bouwt, en aan het leren is hoe je bouwstenen maakt van gedroogde klei, zodat hij een aanbouw aan het huis kan bouwen.

"Ik wil het gevoel hebben dat ik een echt doel heb ergens," zegt Alex. "Iets dat ik kan doen om mensen te helpen. Om ze echt te helpen." Hij en Dan willen een spiritueel toevluchtsoord creëren voor elke dolende ziel die hun kant op komt – "een plek om te rusten, om te zitten en te denken, een plek om een beetje te herstellen, om te reflecteren." De mogelijkheden zijn eindeloos.