De afgelopen 25 jaar pleegden er in Nederland gemiddeld elk jaar zo'n mensen zelfmoord. Van alle niet-natuurlijke doodsoorzaken staat zelfmoord in ons land op de derde plek. In de leeftijdscategorie 15-25 jaar stond zelfmoord in 2014 zelfs op de van het totaal aantal sterfgevallen. Er is weinig zoiets verschrikkelijk droevigs als zelfmoord en iedereen die ooit een zelfmoordpoging overleefd heeft, weet dat. We besloten uit te zoeken hoe het leven is, als je jezelf ooit van het leven wilde beroven, maar een onvoorziene tweede kans kreeg, en spraken enkele mensen die dit is overkomen. 1650tweede plek

VICE: Vertel eens over je geschiedenis met depressie.
Melanie: Toen ik een jaar of negen, tien was, voelde ik me alsof ik in de verkeerde tijd leefde, op de verkeerde plek, in het verkeerde gezin, maar ik wist ook niet hoe ik dat alles kon veranderen. Ik had eigenlijk nog nooit echt nagedacht over zelfmoord, tot ik twaalf jaar was en een vriendin een zelfmoordpoging deed. Dat ik mezelf dood kon maken, gaf me op een vreemde manier een gevoel van macht. Ik had op dat moment een relatie met een jongen die me fysiek mishandelde, en mijn hele leven lag overhoop. Ik ging naar een andere school, verhuisde en sloot me aan bij een heel competitief zwemteam, terwijl ik daarvoor altijd heel ontspannen aan wedstrijdzwemmen deed. Dat was allemaal heel overweldigend en ik was dus pas vijftien.

Hoe ging dat met je poging?
Het was zondagavond, en ik wilde stoppen met school. Ik vertelde het aan mijn moeder, en die zei: "Nee!" Toen zei ik: "Prima, fuck you." Ik ging naar boven en pakte een lading pillen uit mijn vaders' medicijnkast. Ik slikte veertig Tylenol-pillen, en twintig spierontspanners. Een uur later was ik bewusteloos. Mijn ouders vroegen daarvoor nog of ik wilde eten. Ik zei: "Nee, ik heb al pillen op." Als ik dat niet had gezegd, denk ik niet dat ze iets doorgehad zouden hebben. Ik had op mijn computer nog een afscheidsbriefje achtergelaten – maar dat was meer omdat ik dacht dat dat nou eenmaal moest als je zelfmoord pleegde, dan dat ik echt iets zinnigs te zeggen had.

Wat gebeurde daarna?
Ik lag ongeveer anderhalve week in het ziekenhuis. Daarvan was ik drie dagen bewusteloos. Er was een evaluatie door een psycholoog, en dan moet je nog 72 uur in het ziekenhuis blijven. Daarna volgde er een week therapie. Ik weet nog dat ik het gevoel had dat ik niet meer meedeed aan het normale leven, maar dat ik tegelijkertijd ook totaal niet op mijn lek was tussen de kinderen waarmee ik op die afdeling lag. Ik dacht: "Wow, ik heb mijn shit veel meer op orde dan deze mensen. Ik moet hier weg."

Hoe was het daarna?
Ik denk dat er veel ontkenning was. Totdat ik een studie ging doen. Daar trok ik me terug in een depressie, en nam ik heel erg een slachtofferrol aan. Toen realiseerde ik me dat ik dat eigenlijk vooral gebruikte om onder allerlei verantwoordelijkheden uit te komen die horen bij volwassen worden. Het weerhield me ervan om verder te gaan, en de dingen te bereiken die ik wilde. Vanaf dat moment ging ik anders naar de dingen kijken en me niet langer verstoppen achter mijn problemen.

Je lijkt nu wel op een goede plek te zitten. Wat vind je het leukst aan het leven?
Zowel mijn ontdekking dat ik poli-amoureus ben als mijn baan bij Trevor komt voort uit de tijd dat ik in therapie zat, en terugkeek op waar het fout was gegaan. Bij dat eerste was het van: 'Wow, is er een woord voor alles wat ik voel? Zijn er nog meer mensen die dit ook willen, en het helemaal goed vinden?' Ik denk dat dat ongeveer het opwindendste was. Tijdens het werk bij Trevor ervaar je een soort intimiteit die je niet in normale gesprekken krijgt, omdat je met mensen praat die zich op dat moment even helemaal openstellen. Het is een soort band die ik nog nooit eerder ben tegengekomen.

Wat studeer je?
Ik ben mijn master aan het halen in epidemiologie en biostatistiek. Ik kijk naar psychiatrische epidemieën en hoe seksualiteit dat beïnvloedt. Ik bestudeer de verspreiding en bepalende factoren van psychiatrische aandoeningen binnen verschillende seksuele identiteiten en geslachten.

Wanneer voelde je je voor het eerst suïcidaal?
Shenika: Er is veel gebeurd in mijn leven, en ik kom er steeds meer achter dat het een opstapeling van dingen was. 2013 was tot nu toe mijn slechtste jaar. Ik had problemen in mijn familie, vrienden verloren, mijn dochter moest mogelijk een zware operatie ondergaan en ik kwam erachter dat ik heel veel tijd en moeite had gestoken in een carrière die bij nader inzien helemaal niet bij me paste. Mijn breekpunt kwam begin vorig jaar, toen mijn relatie stuk liep. Hij maakte het heel harteloos uit en na vijf, zes maanden was ik ten einde raad. Ik wilde dit leven niet meer; alles leek beter dan waar ik doorheen ging.

Heb je een poging gewaagd?
Mijn verloofde liet me achter in de auto die we samen hadden opgehaald bij een monteur. Ik had echt geen idee wat ik moest, dus ik stapte maar in de auto en begon maar wat te rijden. Mijn dochter was bij haar opa en oma, die om de hoek van haar school woonden. Ik weet nog dat ik dacht: als ik gewoon de auto laat crashen, dan is alles voorbij. Dus op zes maart 2014 joeg ik mijn auto naar 135 kilometer per uur, in een gebied waar je vijftig mocht. De weg zat vol met gaten, en het was een wonder dat ik niet verongelukte.

Hoe heb je het overleefd?
Toen ik me realiseerde wat ik had gedaan, en wat er had kunnen gebeuren, reed ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ik zei daar dat ik mezelf wat wilde aandoen. Nadat ik uren hysterisch was geweest en een gesprek met een psychiater had gehad, ging ik akkoord met een vrijwillige opname van vijf dagen in een kliniek. Gedurende die tijd leerde ik over depressies, en werd ik gediagnosticeerd met manische depressie.

Wat is het beste dat je hebt bereikt, na je poging?
Ik ben gestopt met school en van carrière geswitcht. Het kan me nu allemaal geen fuck meer schelen, en ik doe eindelijk iets waar ik blij van word. Ik ben een eigen bedrijfje begonnen. Het leukste daaraan is om in mijn jeep te stappen en met de ramen open mensen de stuipen op het lijf te jagen, door met een eng gezicht hard en vals mee te zingen met de radio. Het is die totale vrijheid waar ik het meest van geniet. Gewoon gaan waar ik wil met mijn muziek. Een keer reed ik door een woonbuurt met Weird Al Yankovic uit de speakers. Ik maakte direct oogcontact met de persoon in de auto naast me, terwijl ik wild met mijn hoofd knikte. Ze raceten weg terwijl ze haar hoofd schudde. Het is ongelofelijk hoeveel plezier je kunt krijgen uit iets wat zo stom lijkt.

Hoelang geleden leed je aan een depressie?
Sam: Oh, ik heb het nog steeds hoor. Het is een dagelijkse strijd. Soms word ik wakker en is de eerste gedachte die ik heb: jaag een kogel door je kop. Ik ben er inmiddels aan gewend. Het komt niet door één specifieke gebeurtenis – het begon al op de onderbouw van de middelbare school: studentenleningen, werkeloosheid, liefdesverdriet, dat soort dingen.

Wanneer deed je een zelfmoordpoging?
Dat was op de middelbare school, in de derde klas, denk ik. Ik probeerde mezelf op te hangen in mijn kast.

Hoe heb je het overleefd?
Ik gebruikte een broekriem, en die brak. Voor hij knapte herinner ik me dat ik probeerde los te komen. Ik probeerde hem los te maken, en toen brak hij.

Dus je kwam terug op je beslissing?
Het was meer een paniekreactie. Er gebeurde niet bewust iets in mijn hoofd van: 'ik wil dit niet doen', maar eerder: 'oh fuck, ik ga dood.'

Nu, tien jaar later, leef je nog. Waar beleef je nu het meeste plezier aan?
Nou, ik ben nogal een nerd. Ik hou van games en films. Dat is waarin ik kan ontsnappen. Eerder waren het drugs, maar dat deel van mijn leven ligt nu achter me. Ik speel ook met mijn hond. Mijn hond is mijn leven. Hij heet Harris, en elke dag redt hij eigenlijk mijn leven. Wanneer ik de afgelopen vier of vijf jaar suïcidale gedachten had, weegt niets op tegen de gedachte: dat kan ik mijn hond niet aandoen.

Wat is je ultieme droom?
Ik wil een eigen boerderij. Dat wordt dan een dierenasiel voor honden.

Terry was een pleegkind, en hoopt ooit zelf pleegkinderen te hebben.

Wanneer voelde je je het eerst suïcidaal?
Terry: De eerste keer was ik zeventien. Ik probeerde daadwerkelijk zelfmoord te plegen op 15 oktober 2013. Ik was achttien. Ik had drie pakjes paracetamol gekocht, en die at ik in een keer op. Dat gebeurde op mijn werk, maar ik bleef kotsen, dus brachten ze me naar het ziekenhuis. Ze gaven me pillen om me nog meer te laten overgeven. Het voelde alsof ik mijn hele maag eruit kotste. Gedurende de nacht moest ik in het ziekenhuis blijven, en deden ze bloedtests.

Wat maakt je het gelukkigst om te leven?
Ik heb vrienden waar ik heen kan gaan als ik me teneergeslagen voel. Daarnaast heb ik sinds kort contact met mijn vader en kleine broertjes; die had ik niet gezien sinds ik in een pleeggezin woonde. Ik had ze negen jaar niet gezien. Mijn droom is om pleegouder te worden. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als zij, en zo kan ik ze liefde geven en verzorgen. Ze moeten weten hoe dat er iemand om ze geeft. Helaas zijn er niet veel pleegouders die echt geven om de kinderen. De meesten doen het voor het geld. Mijn droom is ook om gewoon gelukkig te zijn, en een eigen familie te hebben die onvoorwaardelijk van mij houdt. Mijn favoriete herinnering is dat ik Kerstmis doorbracht met mijn partner en zijn ouders in 2013, na de zelfmoordpoging. Zolang ik me kon herinneren had ik geen Kerstmis gevierd.

Vertel eens over je geschiedenis met zelfmoord.
Sara: Ik zat in het derde jaar van de middelbare school toen ik zelfmoord probeerde te plegen. Mijn vader was een alcoholist en een drugsverslaafde. Hij mishandelde me – niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik had daar mee te leven tot ik twaalf was, toen scheidden mijn ouders. Maar de schade was al toegebracht. Ik had ook nog een eetstoornis. In de derde klas woog ik nog geen veertig kilo. Ik had het gevoel dat er niets meer was om voor te leven.

Wanneer deed je de poging?
Ik barstte soms in huilen uit, zo hard dat ik niet meer kon ademen. Ik weet nog dat ik dingen in mijn dagboek schreef, maar dat ik niet meer wist wat ik schreef. Toen besloot ik dat ik het niet meer aankon. Mijn broer was thuis. Ik ging naar de badkamer en pakte ibuprofen. Ik begon ze gewoon op te eten. Ik denk dat ik er ongeveer zestig op had en toen ging ik in mijn kamer zitten. Ik werd slaperig, maar ik kreeg dorst, dus ik liep naar de keuken om een glas water te pakken. Dat is het laatste wat ik mij herinner. Ik werd wakker in het ziekenhuis en mijn broer zat naast me.

Wat maakte voor jou uiteindelijk toch het leven waard?
Ik was een danseres, voor de zelfmoordpoging, maar niet erg serieus. Toen ik uit het ziekenhuis kwam en weer naar de dansschool ging, wilde mijn lerares even met me praten. Ze zei: "Ik denk dat je meer moet dansen." Toen ging ik elke dag dansen. Dat redde mijn leven. Ik was verbaal niet goed in het uiten van mijn gevoelens, maar door te dansen kon ik wel laten zien hoe ik me voelde. Ik begon ook les te geven, naast het dansen.

Dans je nog steeds?
Ja, nu ben ik de leider van het team van mijn universiteit. Ik ben net klaar met een jaar les geven bij Dance Fusion. Dat is een dansschool voor kinderen die geen danslessen kunnen betalen. We geven ze daar gratis les, of tegen een hele kleine vergoeding.

Als jij worstelt met depressieve of suïcidale gedachten, bel dan naar de crisishulplijn 0900-0113 of kijk op 113online.nl.

Lees ook:

Hoe komt het dat zoveel Vlamingen zelfmoord plegen?

Waarom zou een tienermeisje haar vriendje aanmoedigen om zelfmoord te plegen?

Bekijk onze documentaire Too Young to Die: