Ik vroeg aan festivalgangers of ik hun drugs mocht testen

Na aankomst op the Isle of Wight, een Brits eiland, sprong ik met twee gasten uit Londen in een taxi. We gingen naar Bestival, het laatste grote Britse zomerfestival. Mijn medereizigers rekenden op een grootse editie, dus ze hadden allebei een paar pillen geslikt voor ze de overtocht naar het eiland hadden gemaakt.

"We hebben er nog zat," vertelde een van de jongens trots. "Ik ga de zakjes verstoppen door ze tussen mijn pik en mijn ballen te tapen. Doe ik elk jaar, werkt perfect."

Het was vrijdag, en het festival was al een dag bezig. Bij de ingang passeerde ik de vuilnisbakken waar je vrijwillig je drugs kon achterlaten. Ik keek er in en ze waren, op wat karton na, leeg. Overal hingen waarschuwingen voor controles en drugshonden, maar degenen die hun serotonine dit weekend uit wilden putten, wilden dat kennelijk wel riskeren.

Ik was ook geïnteresseerd in de zakjes spul die tussen genitaliën geplakt waren, maar niet om dezelfde redenen als de politie en de bewaking bij de ingangen. Ik had een stapel drugstests meegenomen, waarmee je de puurheid kunt testen van je verdovende middelen. Daarnaast laat het zien waar het mee versneden is. Ik wilde uitzoeken met wat voor spul jonge mensen zichzelf in hoog tempo volstoppen op de Britse muziekfestivals, en of het ze iets uitmaakt dat het misschien versneden is met vuile middelen om boerderijdieren mee te ontwormen.

Nadat ik mijn tent had opgezet, trok ik het kampeerveld in. Ik was er klaar voor om vreemden over te halen om stukjes van hun drugs af te staan, zodat ik die kon verpesten in een reageerbuisje.

"Ben je van de politie?" was de meest voorkomende reactie die ik kreeg. "Want als je een smeris bent, kun je meteen oprotten."

"Nee, geen politie," zei ik. Dat verzekerde mensen iedere keer – verrassend makkelijk – dat ik vertrouwd kon worden. Dat ik ze niet zou handboeien en het spul zou afpakken waar ze de afgelopen week zo veel moeite voor hadden gedaan. Het spul waar ze een man genaamd "Frosty" negenhonderd euro voor hadden betaald in een steegje achter de Aldi.

Cocaïne leek niet populair. Maar zes van de 35 groepen die ik vroeg had het. Drie van de samples kwamen uit Londen, en waren precies zo goed als ik verwachtte – niet zo goed dus. Aangezien de coke die je in Londen koopt vrijwel zeker geen hoge puurheid heeft. Elke sample gaf aan "medium cocaine content" te zijn. Volgens de experts die de test gemaakt hebben, betekent dat dat het ongeveer voor veertig procent uit cocaïne bestaat.

Het middel waarmee de samples vooral versneden waren was benzocaine, een medicijn dat tandartsen gebruiken om je te verdoven, en het zit in keelsprays. Het wordt vaak gebruikt om coke mee te versnijden, omdat het je tandvlees verdooft als je het er op wrijft. Daardoor weet je – zoals je in films vaak ziet – dat je goed spul hebt gekocht.

Een gast had zijn cocaïne gekocht in Reading. Hij was naar verrast toen zijn sample groen werd -dat betekent dat het Levamisole bevat- van het poeder van 110 euro per gram. In 2014 claimde een overheidsfunctionaris dat tachtig procent van de cocaïne in Groot-Brittannië versneden is met medicijnen voor koeien en paarden. Producenten uit Zuid-Amerika gebruiken het om cocaïne mee aan te vullen voor meer massa. Als mensen het gebruiken, geeft het ongeveer hetzelfde effect. Het heeft alleen ook de nare gewoonte de aanmaak van witte bloedcellen te onderdrukken, en het laat je huid rotten.

"Ik koop al maanden cocaïne van deze dealer. Als ik deze shit eerder had getest, was ik er nooit meer in de buurt gekomen," zegt de man uit Reading. "Ik ga het denk ik nog wel gebruiken dit weekend. Ik heb het nu toch al. Maar als ik terug ben ga ik een andere dealer zoeken."

Het is niet verrassend dat dit veld op the Isle of Wight ook geen hotspot was voor pure coke van buiten de hoofdstad. De overige tests gaven aan dat er maar weinig coke in de samples zat, en een substantieel deel lidocaïne was. Net als benzocaïne verdooft dat de huid en je tandvlees. Beiden kunnen gekocht worden voor veertien euro per kilo. Als je het versnijdt en verkoopt als cocaïne, loopt de straatwaarde op tot 68.000 euro. Je ziet waarom dealers dit aantrekkelijk vinden.

Tijdens het testen van pillen, keken we of ze pure MDMA bevatten (op de test aangegeven met "ecstasy") of versneden waren met andere chemische bestanddelen. Drie groepen uit Brighton gaven felgele pillen. Samples daarvan werden paars in de test: een hoog ecstasygehalte. Twee samples uit Manchester leken ook schoon.

Al deze lui leken erg blij dat ze mij wat van hun pillen af lieten schrapen.

Dat gold niet voor iedereen.

Harry uit Catford had een nacht eerder wat pillen weten te krijgen. "Ik heb er gisternacht een paar gekocht van een gast in de grote tent, terwijl Action Bronson een joint rookte op het podium," zei hij.

Zijn drie pillen waren met bijna dertig euro per stuk erg duur, maar toen hij er daar een genomen had, merkte hij geen effect. Ik testte elk sample dat weekend drie keer, om zeker te weten dat het klopte. Die van hem testte ik zes keer, en we namen het mee naar de apotheek. We kwamen tot de conclusie dat het een halve Rennie was met sinaasappelsmaak: een pil tegen maagzuur waarvan nog nooit iemand onaangekondigd een vreemde heeft geknuffeld.

"Om eerlijk te zijn, smaakte het inderdaad een beetje naar Rennie," zuchtte Harry, voor hij de menigte in trok om zijn pillen aan een ander te verkopen.

Een andere pil gaf een mix aan tussen ecstasy en DXM (dextromethorphan). Dat was een beetje zorgelijk, [want] DXM is een goedje dat in hoestsiroop zit. In hoge doseringen kun je je daardoor een beetje afwezig voelen. Als je het mixt met coke, en een nacht loopt rond te springen, dan loop je een veel hogere kans op oververhitting.

"Ik zal dit echt niet nemen," zei Sarah uit Portsmouth. Haar pil was een mix tussen ecstasy en PMA, een chemisch bestanddeel dat mogelijk verantwoordelijk is voor meer dan honderd doden in het Verenigd Koninkrijk. PMA is veel sterker en giftiger dan de MDMA die in je pil hoort te zitten. Het is dodelijk bij lagere doses. Het kan ook langer duren voor je reageert op PMA, daardoor nemen mensen vaak nog een pil voor de effecten van de eerste merkbaar zijn. Dat stapelt het gevaar op.

Van de vijftien MDMA-samples die ik testte was de meerderheid vrij puur. Twee groepen uit Wales hadden een laag percentage, maar geen van onze testen kon aantonen waarmee ze gemixt waren.

De test die ik deed op het sample van Alice uit Cornwall gaf helemaal niet aan dat er MDMA in zat. "Ik maak me nu wel een beetje zorgen," zei ze, terwijl we staarden naar hoe de vloeistof er niet in slaagde haar poeder te identificeren. "Ik heb gisternacht een halve gram genomen, en ik voelde wel iets, maar nu heb ik dus geen idee wat ik eigenlijk gebruikt heb."

In tegenstelling tot sommige mensen die we spraken, kende Alice haar dealer goed. Ze pakte haar telefoon en begon hem meteen boze snapchats te sturen.

Er zaten amfetaminen in een MDMA-sample. De eigenaar zou het gebruik "heroverwegen", maar echt overtuigend klonk hij niet.

Ik was van plan om ook ketamine te testen, maar er waren maar twee mensen die toegaven het te hebben. Misschien schamen Bestivalgangers zich dat ze nog steeds keta gebruiken? Of misschien zet de ketamineschaarste van 2014 zich onverminderd door in 2015? Misschien had iedereen die het bij zich had wel te veel gebruikt, en zaten ze in hun tenten high te zijn toen ik mijn ronde deed.

Ik denk dat we het nooit zeker zullen weten. Wat ik wel weet, is dat de twee samples die ik testte helemaal niet reageerden. Dat betekent dat ze of honderd procent puur waren, of gewoon vermaalde kalk. Of de tests werkten niet. Of ik deed het verkeerd. Kortom, ketamine testen is goed mislukt.

Ook al gaven ze een kleine inzage in wat voor drugs mensen namen, mijn tests waren niet echt begrijpelijk. De kits die ik gebruikte zijn kinderspel. Machines die exact kunnen laten zien wat er in je drugs zit, kosten duizenden euro's. Het is zelfs zo dat Dr. Adam Winstock van het Global Drug Survey vindt dat doe-het-zelf tests, zoals die van mij, simpelweg niet geschikt zijn om een waterdichte uitslag te geven. "Wat je eruit op kan maken, is zeer gelimiteerd," heeft hij in het verleden gezegd.

Dus zouden festivals meer moeten doen om dit soort testen te faciliteren? Zouden ze meer voorzieningen moeten geven om mensen te verzekeren dat hun drugs veilig zijn?

Nick Jones, de directeur van EZTest – de maker van onze drugstests – zegt dat wat hij en anderen kunnen doen in een groot grijs gebied ligt. "De tests zouden veel makkelijker verkrijgbaar moeten zijn, alleen hebben we dit niet hard nagejaagd, bang voor wat we ons daarmee op de hals zouden halen," zei hij via de telefoon. Hij voegt toe dat het "betwistbaar tegen de wet is" om de tests expliciet te verkopen als sets om gevaar te minimaliseren.

Toen ik vroeg waarom Jones geen tests doet op festivals, zei hij dat mensen hun vergunning niet willen verliezen. En dat "gesprekken met lokale autoriteiten en de politie er toe hebben geleid dat organisators terughoudend zijn. Als je drugstests faciliteert, geef je toe dat er drugs gebruikt zullen worden. Dat vindt de politie en de gemeente niet leuk."

Mensen blijven natuurlijk chemicaliën in hun lijf stoppen waardoor ze zich raar en vol liefde en energie voelen, los van wat de politie of de gemeente blij maakt. Dat is altijd het geval geweest, en dat zal ook altijd zo blijven. Zonder een soort gevaarpreventie, gaan er mensen onder lijden.

Dit jaar stierf een achttienjarige bezoeker van Kendal Calling – een driedaags festival waar plaats was voor twaalfduizend mensen – na het eten van een foute pil. Door pillen uit dezelfde serie belandden acht anderen in het ziekenhuis. In totaal testte ik 22 verschillende samples, wat neer kwam op de drugs van honderd bezoekers van Bestival. Maar zelfs in dat kleine aantal samples vonden we alarmerende resultaten.

De testkits zelf zijn heel simpel te gebruiken, en kunnen legaal gekocht worden op het internet voor maar een paar euro per stuk. Ze kunnen zeker levens redden, en ik zou elke drugsgebruiker aanraden om er een te kopen, voor ze een handvol mysterieuze pillen achterover gooien.

Er moet ook iets gedaan worden door de organisatoren. Zoiets als wat The Warehouse Project in Manchester een paar jaar geleden deed. Als ravers hun drugs langs de beveiliging kregen, mochten ze die laten testen door professionals. Maar de houding van de autoriteiten belichaamt de klungelige aanpak van Groot-Brittannië: maak mensen bang om over drugs te praten, doe alsof het er niet is, doe niets om de gebruikers te beschermen tegen de mogelijke gevaren.

De mensen die ik sprak waren blij te weten wat ze gebruikten. Sommigen gooiden hun foute aankopen weg, en ja, anderen snoven de poeders toch. Maar ze wisten in ieder geval wat ze deden, en konden op basis van die informatie een beslissing nemen.

Ik heb dit jaar een paar dingen geleerd tijdens Bestival. Britse festivals moeten hun mening over drugstests heroverwegen, en navolging geven aan sommige Amerikaanse festivals. Die hebben dit soort tests al toegestaan. Bedrijven als EZTest moeten verzekerd worden dat ze niet vervolgd worden voor het verspreiden van hun sets. Dat kan – met genoeg aandacht – meer doden voorkomen.

Oh, en koop nooit pillen van een gast in een tent om drie uur 's nachts, tenzij je buikpijn en een opgeblazen gevoel hebt waar je echt vanaf wil.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: