Ik was op Le Guess Who? en aanschouwde het failliet van de snor

In ben in Utrecht voor de zesde editie van Le Guess Who?, een festival dat in 2007 klein begon met een handvol bands uit Canada, maar inmiddels is uitgegroeid tot een meerdaags evenement in de binnenstad. In zo’n beetje elke ruimte, die meer dan twintig man kan herbergen, staat wel iemand met een instrument zijn toekomst te maken of, voor de hand liggender, te breken. Op zondag is het dubbel feest in Tivoli Oudegracht, omdat het nieuwe festival-in-een-festival Fuzzbox hier plaatsvindt. Het programmaboekje rept van “garage rock, fuzzed-out guitars and psychedelic pop”.

Jacco Gardner valt in die laatste categorie. Hij komt uit Hoorn, net als Tim Knol en Jerry, is 24, draagt een zwart hoedje over Monkees-haar en steekt goedkeurend een duimpje in de lucht als de dj, die zijn vader hadden kunnen zijn, See Emily Play van Pink Floyd opzet. In het publiek veel mutsen—van die wollen—jongens met tote bags en een opvallende hoeveelheid movembersnorren die in november al lachwekkend waren maar in december natuurlijk gewoonweg crimineel. Kill die mondbrauw, alsjeblieft. Ook goed vertegenwoordigd: oude rock & rollers met vetkuif/brillantinekapsel/kraaiennest en hun inmiddels niet meer zo sexy wederhelften met getatoeëerde flubberarmen. De muziek is ook best leuk.

Beneden gooit Acid Baby Jesus het muzikaal over een andere, zwartgalligere boeg, maar de fashion statements van de Grieken zijn hetzelfde: niet alleen heeft de gitarist een dikke schuldensnor, ook draagt de zanger een muts waar een pluk zwart crisishaar onderuit komt. Denk je trouwens eens in wat LSD zou hebben kunnen betekenen voor het christendom.

De schuldencrisis maakt Griekse jongeren niet minder ontvankelijk voor de modetrends van dit najaar.

Na nog een paar nummers te hebben meegepakt van Xray Eyeballs, waarvan vooral het belabberde geluid en de hysterisch op zijn gitaar rammende Aziaat me zullen bijblijven, loop ik over de Oudegracht naar Ekko, waar DIIV op het program staat.

Een (op deze foto nog niet zo) hysterische Aziaat.

Uit New York City komen ze, want dat zegt zanger Zachary een keer of vijf VOOR DE DUIDELIJKHEID, en de mensen met haat voor trommelvliezen worden op hun wenken bediend. In hun gescheurde joggingbroeken met opgerolde pijpen en tweedehands Black Sabbath- en Seinfeld-t-shirts dansen de snorloze jongens hun bordeelsluipers kapot op hun hybride van indierock, shoegaze en een bassist waarvan ik dankzij het zwarte vlastouw voor het gelaat nog steeds niet weet of het een jongen of een meisje is.

It’s a boy. It’s a girl. It’s Superonduidelijk!

Naast me staat een man op leeftijd vanonder zijn petje goedkeurend te grijnzen en na afloop moet de drummer zijn eigen kruk via de voordeur naar buiten brengen tussen ons, het gepeupel, door. Rock & roll in de polder.

Kijk ‘m lekker genieten, oude baas.

Terug in Tivoli is de pleuris uitgebroken tijdens het optreden van Fidlar. Dat is kort voor ‘Fuck It Dog, Life’s A Risk’: hoe rebels. Gelukkig hebben deze skatepunkers uit L.A. behalve attitude ook hele goede liedjes. Er wordt gecrowdsurft, een pit gebouwd en met filosofische uitspraken als “I got no money for weed” aangezet tot denken, net als de Bloodhound Gang dat in haar bloeiperiode zo mooi deed met het nummer The Ballad Of Chasey Lain.

Een artistieke impressie van een crowdsurfer.

Mede-Angeleno Nick Waterhouse is uit subtieler hout gesneden. Na een strakke set van de Buddy Holly-reïncarnatie bespreken twee mannen achter me de kwaliteiten van de achtergrondzangeressen.

Man 1: “Echt goed, hè?”

Man 2: “Ja, en die zangeres was lekker.”

Man 1: “Welke?”

Man 2: “Die linker.”

Man 1: “Waarom?”

Man 2: “Gewoon keihard neuken.”

Man 1: “Wat zeg je?”

Man 2: “Mooie uitstraling.”

Geef toe, die linker heeft een keiharde uitstraling. Moeten we het nog hebben over Destroyer aka de zwaar behaarde Dan Bejar, die in Tivoli de Helling met meer bier in zijn handen het podium opkomt dan ik de hele avond gedronken heb? Hij gaat erbij zitten, laat zijn Attila de Hun-achtige trompettist vijf minuten lang kunstzinnig tetteren en staart vervolgens wezenloos voor zich uit, terwijl zijn weergaloze band zich in het zweet werkt.

Dit is dus bierhaar.

Nee, dan liever afsluiten in Tivoli Oudegracht met de draaikolk die Ty Segall creëert. Deze man heeft meer energie dan een kartonnetje Red Bull en een following die zo fanatiek is dat ze dat lachend achterover klokken. Ty is de onbetwiste troonopvolger van het in 2010 overleden punkwonderkind Jay Reatard, en terwijl de laatste festivalgangers worden afgevoerd door Traumahelikopter, besluit ik mijn snor te drukken. Doei Le Guess Who?, één keer raden wie er volgend jaar weer bij is. Wederom zonder liptapijt.

Foto's door Jonas van der Goot