Mensen vertellen over hun grootste geldblunders

Ik ben niet per se een loser met geld; ik ben denk ik gewoon een loser in het leven. Mijn nieuwe jas liet ik een keer in een club achter, met mijn telefoon in de zak. Weg. De barst in mijn telefoon (of telefoon nummer duizend) liet ik repareren, waarna ik dat ding twee dagen later opnieuw kapot liet vallen. Toen ik mijn fiets een keer in mijn dronken bui niet open kreeg, pakte ik een taxi – en zag de volgende dag op mijn rekening dat ik de chauffeur honderd euro had betaald voor een ritje van een kwartier.

Als ik me bedenk hoeveel geld mijn onhandigheden mij in mijn leven hebben gekost, kan ik daar behoorlijk verdrietig van worden. Omdat gedeelde smart halve smart is, besloot ik wat andere mensen te vragen naar hun allergrootste financiële missers.

Ik was op vakantie in Boedapest, en na een etentje stelde een vriend voor om naar een stripclub te gaan. We belandden in een behoorlijk louche tent die Aphrodite heette, waar we te horen kregen dat als je een wijntje bestelde, de vrouwen hun kleren uit zouden trekken. Dat klonk als een prima deal — wijn én tieten. Er kwam een karaf op tafel en wij kregen allebei een lapdance, dus ik was er al snel niet helemaal meer bij met m'n hoofd.

Ik begon onraad te ruiken toen er voor de zoveelste keer werd gevraagd of we nog een wijntje wilde – er stonden inmiddels al vier karaffen op tafel. Bleken ze 300 euro te kosten, waardoor onze rekening op 1200 euro stond. Ik probeerde uit te leggen dat we arme studenten waren die dat geld helemaal niet hadden. Je wil niet weten hoe snel die vrouwen verdwenen waren, en er twee portiers voor onze neus stonden met net zo weinig haar als IQ-punten. Er werd tegen ons geschreeuwd: "Why do you think these girls like you?! Do you think you are Brad Pitt?" Eén van de portiers demonstreerde ook nog dat het menens was door met z'n hoofd tegen de deur te beuken.

We moesten één voor één mee naar buiten om onze rekening te plunderen. Uiteindelijk hebben we zo'n achthonderd euro betaald. Tijdens een demonstratie van het verhaal terug in het hostel ben ik ook nog eens met mijn eigen hoofd door de deur van het hostel gegaan, en draaide ik dus ook voor de kosten van die deur op.

In maart heb ik de hele maand elke dag geld ingezet op blackjack op Unibet. Het begon met wat losse euro's, maar m'n vrienden waren zo onder de indruk toen ik een keer vijftien euro won, dat ik steeds overmoediger werd. Het probleem was: ik bleef ook maar winnen. Op een gegeven moment zei iemand tegen me: "Jij wint alles, zet gewoon honderd euro in!" Dat deed ik, en toen won ik echt focking veel geld. Vanaf dat punt probeerde ik elke dag minstens honderd euro te winnen.

Elke dag dat ik geld won, kocht ik er direct van alles van — vooral heel veel eten, maar ook kleren. Aan het eind van de maand, nadat ik flink wat had gedronken, besloot ik onderweg naar huis voor dertig euro aan chickenwings te kopen. Toen ik thuis kwam vond ik dat ik dat geld gelijk weer moest terugverdienen, dus zette ik dertig euro in op Unibet. Ik verloor. Toen zette ik honderd euro in. Dit verloor ik ook. Hierna ging ik in één keer door naar de tweeduizend – wat ik ook verloor. Ik vergokte uiteindelijk vierduizend euro.

In totaal heb ik ongeveer 16.000 euro uitgegeven, maar ook 15.600 verdiend. Het verlies was dus niet heel groot, maar ik leefde in die maand wel echt boven mijn stand. Soms denk ik weleens dat als ik die ene avond niet zo gestoord had ingezet, ik misschien nog steeds elke dag zou proberen honderd euro te winnen. Gokken is natuurlijk vooral een kwestie van geluk, maar de rest van mijn vrienden durfden het niet aan — zij gingen op hun bek en kapten er dan meteen mee.

Eind 2013 vertrok ik voor een maand naar Kampala in Oeganda. Een vriendin die daar woont had kort daarvoor een rode kitten op straat gevonden, die ze mee naar huis had genomen. Ik werd helemaal verliefd op dat beest, dat ik omgedoopt had tot Pluk. Zij vond hem bloedirritant, omdat hij continu in de gordijnen hing, eigenhandig deuren openmaakte en in huis piste. Ze ging ook naar een nieuw appartement verhuizen, waar ze geen huisdieren mocht hebben.

Ik besloot al snel dat ik hem dan maar mee zou nemen naar Nederland. Dat valt op zich nog wel te betalen als je zo'n beest zelf mee in het vliegtuig neemt, maar ik vertrok al kort daarna. Zijn bloed moest eerst nog getest worden op allerlei ziektes, en daar gingen een paar weken overheen. Omdat er in Oeganda geen laboratorium was om die tests uit te voeren, moest ik zijn bloedmonster naar een lab in Zuid-Afrika laten vervoeren met FedEx. Daarna is Pluk overgevlogen met een cargovlucht van de KLM. Uiteindelijk heb ik zo'n negenhonderd euro neergeteld – voor een kat.

Ik vind het zelf nog steeds erg goed gespendeerd geld, maar mijn vrienden lachen me hier nog bijna wekelijks om uit.

Ik was in de zomer met een klein clubje de stad in geweest, waarna ik zo naar de klote was dat ik uiteindelijk iedereen kwijtraakte en toen besloot dat het een goed idee was om naar huis te lopen. Die tocht duurt bijna een uur, maar mijn fiets was al zo vaak gestolen dat ik toentertijd niet meer in fietsen geloofde.

Tijdens mijn tocht sprongen er ineens twee gasten uit een auto, die geld van me wilden hebben. Ik ben zo slecht met geld dat ik aan het begin van de maand vaak al in de problemen zit. Ik reageerde dus nogal nonchalant: "Ja, jongens, ik heb niet zoveel geld!" Toen werden ze leip — ze werkten me naar de grond en ik moest alles uit m'n broekzakken halen. Ik had alleen een mobieltje wat al zo'n vijftien jaar oud was bij me en totaal geen cash. Daarom moest ik voor ze pinnen. Ze drukten eerst op de knop van vijfhonderd euro, maar dat had ik helemaal niet. Ze bleven elke keer hoopvol één stapje omlaag gaan met dat bedrag, waardoor we daar uiteindelijk een kwartier hebben gestaan. Na veel pogingen kon ik een schamele drie tientjes voor ze pinnen.

Ik was met een aantal vrienden op vakantie in Zuid-Frankrijk. We hadden al aardig wat gedronken, en besloten naar een club te gaan. Er stond een megalange rij voor de deur, maar om een of andere reden werden wij er met z'n vieren uit geplukt en mochten we doorlopen. We gingen dus met een overdreven goed humeur die club in.

Het eerste rondje mochten we op de creditcard van iemands vader zetten, dus we hadden nog niet door wat de prijzen waren. De volgende ronde ging ik naar de bar en dacht ik "eighteen euros" te horen, wat ik al best duur vond voor vier biertjes. Maar toen ik hem een briefje van twintig gaf riep die barman geïrriteerd: "NO! IT'S EIGHTY!" Veel meer hebben we die avond dus niet meer gedronken. Ik heb in diezelfde club ook vijftien euro voor een pakje peuken moeten betalen, maar die kreeg ik wel op een zilveren dienblaadje aangereikt met de sigaretten er in een mooi puntje uitgeschoven. Dat dan weer wel.