Stefano De Luigi is een documentair fotograaf uit Keulen die al drie World Press Photo-awards op zak heeft, en wiens foto's in zo'n beetje alle grote tijdschriften ter wereld zijn verschenen.In 2009 maakte hij een fotoserie over de droogte in Kenia, om precies te zijn in de Turkana-regio, in het noordwesten van het land. "Mensen en dieren moesten vechten om te overleven in die verschrikkelijke droogte. Het was echt een nachtmerrie," zegt Stefano, die de periode gebruikte om onderzoek te doen naar klimaatverandering in het algemeen. "De serie gaat over de toekomst die ons te wachten staat als we onze manier van leven niet grondig veranderen, en niet verantwoordelijker omgaan met onze grondstoffen. Ik zie deze beelden vooral als een waarschuwing."
Advertentie
VICE: Waarom wilde je foto's maken van de droogte in Kenia?
Stefano De Luigi: In die tijd [2009] was ik bezig met een project over 'spooklanden'. Dat zijn landen die niet door de internationale gemeenschap worden erkend. Ik was in Somaliland. Het nieuws dat ik op al-Jazeera over Kenia zag werd met de week dramatischer, dus besloot ik op het vliegtuig naar Ethiopië te stappen. Daar stippelde ik met een vriend, die journalist is, een route uit die ons langs de plekken zou voeren die het meest onder de droogte te lijden hadden. We werkten samen met verschillende Keniaanse hulporganisaties, die enorm behulpzaam waren en ons hielpen om naar de meest geïsoleerde delen van het land te kunnen gaan.Had je van tevoren verwacht dat het zo'n effect op je zou hebben?
Hoewel de nieuwsberichten uit die regio al behoorlijk dramatisch waren, was ik niet voorbereid op wat ik daar aantrof. Het was een soort apocalyptische wereld, waar mensen en dieren vechten om te overleven. Zelfs sterke dieren als de olifant zagen er totaal uitgedroogd en verschrompeld uit. Dat beeld zal ik altijd bij me dragen.Hoe reageerde de lokale bevolking op jouw aanwezigheid?
De hulporganisaties zaten allemaal in het dorp Lodwar, in het noordwesten van het land, in de buurt van Lake Turkana. De lokale autoriteiten gaven ons toestemming om naar de meest geïsoleerde plekken te gaan – zo'n twaalf uur rijden met de Jeep – waar de gevolgen van de droogte het ergst waren. De extreme droogte had dit deel van het land veranderd in een kurkdroge vuurwoestijn.
Stefano De Luigi: In die tijd [2009] was ik bezig met een project over 'spooklanden'. Dat zijn landen die niet door de internationale gemeenschap worden erkend. Ik was in Somaliland. Het nieuws dat ik op al-Jazeera over Kenia zag werd met de week dramatischer, dus besloot ik op het vliegtuig naar Ethiopië te stappen. Daar stippelde ik met een vriend, die journalist is, een route uit die ons langs de plekken zou voeren die het meest onder de droogte te lijden hadden. We werkten samen met verschillende Keniaanse hulporganisaties, die enorm behulpzaam waren en ons hielpen om naar de meest geïsoleerde delen van het land te kunnen gaan.Had je van tevoren verwacht dat het zo'n effect op je zou hebben?
Hoewel de nieuwsberichten uit die regio al behoorlijk dramatisch waren, was ik niet voorbereid op wat ik daar aantrof. Het was een soort apocalyptische wereld, waar mensen en dieren vechten om te overleven. Zelfs sterke dieren als de olifant zagen er totaal uitgedroogd en verschrompeld uit. Dat beeld zal ik altijd bij me dragen.Hoe reageerde de lokale bevolking op jouw aanwezigheid?
De hulporganisaties zaten allemaal in het dorp Lodwar, in het noordwesten van het land, in de buurt van Lake Turkana. De lokale autoriteiten gaven ons toestemming om naar de meest geïsoleerde plekken te gaan – zo'n twaalf uur rijden met de Jeep – waar de gevolgen van de droogte het ergst waren. De extreme droogte had dit deel van het land veranderd in een kurkdroge vuurwoestijn.
Advertentie
Heb je met hen ook over de droogte gesproken?
Ja. In de vijftien dagen dat we daar waren hebben we met heel veel mensen gepraat. We spraken met predikanten, vrouwen en boeren. Ze waren erg overweldigd door de situatie. Sommigen zagen de klimaatverandering als oorzaak van die verschrikkelijke droogte. Veel mensen waren totaal wanhopig door het verlies van de grote aantallen olifanten, giraffen, neushoorns en andere dieren waar Kenia om beroemd is. Het was zowel een humanitaire als een ecologische catastrofe.Heeft het jouw kijk op klimaatverandering veranderd?
Ja, heel erg. De apocalyptische visioenen die ik sindsdien met me mee draag hebben veel van mijn keuzes beïnvloed. Ik heb in 2011 gewerkt aan een project over de smeltende ijskappen, en op dit moment ben ik bezig met een serie over afval. We moeten ons echt gaan bedenken wat we de toekomstige generaties willen achterlaten. We kunnen niet blijven leven en consumeren alsof we de laatste mensen op aarde zijn.
Ja. In de vijftien dagen dat we daar waren hebben we met heel veel mensen gepraat. We spraken met predikanten, vrouwen en boeren. Ze waren erg overweldigd door de situatie. Sommigen zagen de klimaatverandering als oorzaak van die verschrikkelijke droogte. Veel mensen waren totaal wanhopig door het verlies van de grote aantallen olifanten, giraffen, neushoorns en andere dieren waar Kenia om beroemd is. Het was zowel een humanitaire als een ecologische catastrofe.Heeft het jouw kijk op klimaatverandering veranderd?
Ja, heel erg. De apocalyptische visioenen die ik sindsdien met me mee draag hebben veel van mijn keuzes beïnvloed. Ik heb in 2011 gewerkt aan een project over de smeltende ijskappen, en op dit moment ben ik bezig met een serie over afval. We moeten ons echt gaan bedenken wat we de toekomstige generaties willen achterlaten. We kunnen niet blijven leven en consumeren alsof we de laatste mensen op aarde zijn.
