Foto’s van het Filipijnse kerkhof waar honderden mensen tussen de botten wonen

De Nieuw-Zeelandse fotograaf Danial Eriksen reisde achtduizend kilometer om Smokey Mountain te fotograferen – een vuilnisbelt op de Filipijnen waar talloze mensen werken en wonen. Maar toen hij daar foto's begon te schieten, werd hij al snel weggestuurd door Filipijnse overheidsmedewerkers. Danial had geen back-upplan, en besloot om dan maar naar een dichtbij gelegen eiland te gaan, waar hij hoorde over Cementerio Del Norte.

Cementerio del Norte is een kerkhof waar mensen de botten uit tombes halen om "appartementen" te bouwen. Het is een soort sloppenwijk, waar bendeleden, kinderen die van huis zijn weggelopen, sekswerkers en arbeiders die onder de armste mensen ter wereld worden gerekend samen wonen. Er is een chronisch tekort aan woonruimte in Manilla, en de begraafplaats is een veilige haven geworden voor veel families die geen ander onderdak kunnen vinden.

Danial woonde een week op het Cementerio en werd vrienden met de bewoners. Hij zag hoe vrouwen waslijnen spanden tussen mausoleums, speelde kaartspellen met de ouderen, en bezocht een paar hanengevechten – en haalde zijn camera pas tevoorschijn op de laatste dag. Ik sprak met Danial om te horen hoe het is om te tussen de doden te leven.

VICE: Hoi, Danial. Hoe ben je op het Cementerio del Norte beland nadat je weggestuurd werd bij Smokey Mountain?
Danial Eriksen: Nou, ik had het eigenlijk opgegeven en besloten om te gaan surfen bij een eiland dat Siargo heet. Op een dag stopte ik in een klein barretje en hoorde ik iemand praten over een kerkhof in Manilla. Ik kreeg het maar niet uit m'n hoofd – een begraafplaats waar mensen van het platteland naartoe gaan en gaan wonen. Dus ging ik ernaar op zoek.

Hoe zou je de leefomstandigheden beschrijven op het kerkhof?
Het duurde even voordat het echt tot me doordrong. Ik was er nog geen tien minuten toen ik een achttienjarige jongen ontmoette die Genre heette. Hij reed rond op een oude roze scooter, en sprak een beetje Engels. Ik sprong bij hem achterop en hij leidde me rond. Ik kwam er later achter dat hij sinds zijn zevende op straat leeft.

Het was behoorlijk bizar om te zien hoe mensen opeens hun hoofd uit een tombe staken, of kinderen die speelden bij de mausoleums. Er lagen vaak hele stapels botten in de hoeken of in zakken. Zonder labels, natuurlijk. Dat stoorde me wel.

De begraafplaats wordt door de bewoners van naburige dorpen nog steeds gebruikt om hun doden te begraven. Dat betekent dat ze nog steeds huur moeten betalen om de lichamen te begraven – en de botten worden vaak verplaatst en gedumpt als ze hun huur niet hebben betaald. In een paar van de grotere tombes die ik heb bezocht, sliepen mensen vaak bovenop grafkisten waar nog steeds lijken in zaten.

Vond je het naar om al die menselijke resten te zien liggen?
Het was zo raar, maar doordat er zoveel mensen rondliepen werd het bijna normaal. Ik zou zeggen dat de bizarste ervaring, of wat het meeste impact op me had, was toen ik een begraafplaatsbewoner ontmoette bij een hanengevechtenring in de buurt. De hanen worden behandeld als koningen, en iedereen wedt erop. Hij vroeg me om zijn familie te ontmoeten, dus volgde ik hem naar zijn huis. Toen we daar aankwamen zag ik zijn kleine dochtertje zitten in een hutje dat naast de tombes lag, omringd door botten en speelgoed. Mijn hart smolt.

Het moet wel bizar zijn geweest om mensen gewone dingen te zien doen in die buitengewone omstandigheden.
Jazeker. Ik werd ook uitgenodigd voor iemands tachtigste verjaardag, die in een grot in de tombes werd gehouden. Ik geloof dat haar echtgenoot daar begraven lag, en ze hadden een verjaardagstaart bovenop zijn graf staan. Dat vond ik wel echt griezelig. Alle tombes waren opengebroken en leeg. Het voelde echt alsof ik in een andere wereld was.

Bekijk meer werk van Danial Eriksen op zijn website.