Waarom zijn mensen zo geobsedeerd door de legendarische darkwebvideo ‘Dafu Love’?

Waarschuwing: Dit artikel bevat expliciete beschrijvingen van kindermishandeling en –misbruik.

Een van de grote gevaren van het leven in de 21ste eeuw is dat je nieuwsgierigheid je te diep in de krochten van het internet leidt, en je dingen tegenkomt die je liever nooit had gezien. Toen ik nog op de middelbare school zat, bezocht ik – net als veel andere tieners met internettoegang en een fascinatie voor macabere shit – regelmatig de site Rotten.com, toen nog de smerigste plek op het internet. Ik had geen hoge pet op van het gevoel voor humor van de meeste gebruikers van de site, die vooral naar de site leken te komen om te lachen om foto's van mensen die op gewelddadige wijze waren gestorven, maar ik vond het wel belangrijk, om wat voor reden dan ook, dat ik het lijk van Chris Farley kon zien – en Rotten hielp me daar maar wat graag mee. Ik heb ook de volledige video van de onthoofding van journalist Daniel Pearl gezien, en naar geluidsopnames geluisterd die gemaakt werden tijdens de Jonestown Massacre.

Ik ben lang niet de enige die deze duistere, maar makkelijk te vinden hoeken van het internet heeft bezocht. Eerder dit jaar schreef journalist Brianna Snyder voor Wired over haar ervaringen met het kijken van gruwelijke filmpjes van moorden en slachtpartijen, en haar pogingen om haar kijkgedrag te rationaliseren. 'Ik weet dat ik bijdraag aan de vernedering en ontmenselijking van de slachtoffers wiens dood op video is vastgelegd,' schreef ze. 'En ik kan me daar niet vaak genoeg voor verontschuldigen. Maar mijn schuldgevoel verlost me niet van mijn voyeurisme. Het maakt me alleen maar meer een onderdeel van de mishandeling en pijn van deze slachtoffers.'

De meeste mensen die dit soort filmpjes kijken voelen zich daar niet zo schuldig over. Je kan nogal wat moordfilmpjesfanaten vinden op de r/deepweb subreddit, waar gebruikers met elkaar kletsen over de verschrikkelijkste dingen die op het deepweb te vinden zijn. Dat is waar ik voor het eerst over Dafu Love hoorde, een snuff-film, al dan niet een modern broodje-aapverhaal, en bovenal een van de allernaarste video's ooit gemaakt.

"Wat is Dafu Love?" was de vraag die centraal stond in een thread die Redditor ImAPotatoBoss had aangemaakt. "Ik heb geruchten gehoord dat er mensen zijn die het hebben gezien en gek zijn geworden. Maar wat is het?"

Het verhaal gaat dat in de video een Australische man te zien die in de Filipijnen woont, en Peter Scully heet. Samen met zijn handlangers mishandelt en martelt hij een aantal baby's tot ze sterven. Volgens de geruchten gebruiken ze een hamer en beitel om de schedel van een baby open te breken. Volgens de geruchten snijden ze een baby open en trekken ze de darmen eruit. Volgens de geruchten slaan ze twee baby's tegen elkaar, alsof ze een kussengevecht aan het houden zijn, tot de baby's sterven.

Als iemand zou toegeven dat ze Dafu Love hebben gezien, dan zouden ze in wezen bekennen dat ze een misdaad hebben begaan, aldus Frank Kardasz, voormalig gezagvoerder van de taskforce Arizona Internet Crimes Against Children (ICAC).

Ik heb naar bewijs gezocht dat Dafu Love bestaat, maar niets concreets kunnen vinden, en gezien de inhoud ervan is het niet echt verassend dat er op internet niemand te vinden is die opschept over dat hij of zij de video heeft gezien. Als Dafu Love echt bestaat, dan zou de video op het deepweb te vinden zijn. Volgens computerveiligheidsexpert Gareth Owen heeft tachtig procent van het gebruik van het deepweb te maken met pedofilie. Pedofielen gebruiken al langer allerlei vormen van technologie om kinderporno te verzamelen en te delen. In de jaren zeventig en tachtig werd kinderporno voornamelijk via de post verspreid, aldus Kardasz, en tot halverwege de jaren negentig "bestond er geen onderzoekseenheid die zich uitsluitend richtte op het opsporen van seksuele beelden van minderjarigen. In die tijd kwamen dat soort onderzoeken nog zo weinig voor dat ze werden afgehandeld door rechercheurs die zich normaal met andere soorten misdaden bezighielden."

Sinds de komst van het internet zijn er in vrijwel alle landen speciale taskforces die zich richten op het bestrijden van kinderporno. "Elke Amerikaanse staat heeft nu zijn eigen ICAC-taskforce," zegt Kardasz. Daarnaast hebben de FBI en het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Veiligheid allebei speciale eenheden voor het opsporen en vervolgen van mensen die misdaden jegens kinderen begaan.

Er zijn tegenwoordig zelfs politieteams die zich alleen op het deepweb richten. "Er zijn ook hele ingewikkelde zaken, waarbij kindermisbruikmateriaal op het deepweb wordt geplaatst, en vaak weer heel snel verdwijnt," zegt detective Roy Calarese van het Chester County Computer Forensics Lab.

Peter Scully, de man die achter Dafu Love zou zitten, is een van de walgelijkste spelers in het netwerk van deepwebpedofielen. De 52-jarige Australiër zit momenteel in de gevangenis in de Filippijnen in afwachting van zijn proces. Hij wordt beschuldigd van de moord van een elfjarig meisje, en marteling en misbruik van minstens acht andere meisjes, waaronder een achttien maanden oud kind.

Volgens berichten in de Australische media verhuisde Scully naar de Filippijnen in 2011 nadat hij werd aangeklaagd voor fraude. In de Filippijnen schijnt hij seksueel gewelddadige films met minderjarige meisjes te zijn gaan maken voor een verdorven wereldwijde markt. Volgens de berichten betaalden sommige kijkers hem tienduizend Australische dollars (meer dan zesduizend euro) om zijn beruchtste film The Destruction of Daisy te zien, waarin de marteling van een baby van minder dan twee jaar oud te zien zou zijn.

De video dook volgens een reportage van 60 Minutes op in Europa. Het gezicht van Scully was in de video geblurd, maar de rechercheurs hadden genoeg aan zijn Australische accent om hem na een wereldwijde zoektocht te vinden.

De Australische politie reageerde niet op meerdere verzoeken om commentaar over Scully en Dafu Love, en het lijkt erop dat ze ook niet met andere media hebben gesproken over de video.

De enige berichten over Dafu Love zijn gefluisterde geruchten van zogenaamde kijkers van de video die de horror ervan willen doorgeven aan de rest van de wereld. Vloggers op YouTube die blijkbaar weten wat er in de video te zien is, schudden met hun hoofd, veroordelen de verschrikkingen die ze op het punt staan om tot in detail te beschrijven, en waarschuwen kijkers dat ze iets verschrikkelijks te wachten staat. Op het internet trek je gegarandeerd volle zalen met zo'n beschrijving – een youtubefilmpje van gebruiker Takedownman is in drie maanden al bijna 250 duizend keer bekeken.

"Veel fans hebben gevraagd of de video echt is en of Scully er iets mee te maken heeft," zegt Takedownman wanneer ik hem vraag hoe hij geïnteresseerd raakte in het onderwerp. Maar hij kon me niet met zekerheid zeggen of de video bestaat of niet. "Dafu Love is iets waarvan mensen op het deepweb zeggen dat het wel degelijk echt is, maar op het gewone web zeggen veel mensen dat het een hoax is."

Anderen zeggen dat Dafu Love een broodje-aapverhaal is – een treurige en ziekere versie van Slender Man die vooral bedacht is om mensen te choqueren. Het eerste bericht over de video lijkt een ongedateerde post op de Wikia-gemeenschap Creepypasta te zijn, waar comments onder staan die dateren uit mei 2014. Creepypasta is een vermakelijk bron van domme spookverhalen om te lezen voor het slapengaan, maar geen nieuwsbron. Als dat de origine van Dafu Love is, zou dat betekenen dat Dafu Love totale bullshit is.

Toen Peter Scully werd geïnterviewd door 60 Minutes waren zijn antwoorden op de vragen waarom hij deed wat hij deed zo vaag dat het bijna saai werd – het is niet zozeer dat hij geen spijt lijkt te hebben, maar meer dat hij zich volledig van de situatie lijkt te distantiëren. Wij kunnen ons volledig van zijn soort kwaadaardigheid distantiëren, omdat het zo ver van onze eigen levens afstaat. De moeilijkere vraag is waarom zo veel mensen – waarvan het merendeel waarschijnlijk geen sadistische pedofielen zijn – gefascineerd zijn door Dafu Love, en waarom zoveel anderen graag naar video's kijken van mensen die worden onthoofd, gemarteld of vermoord worden.

Vorig jaar, toen de onthoofdingen van IS veel in het nieuws waren, verscheen er een academisch artikel met de titel Captivated and Grossed Out: An Examination of Processing Core and Sociomoral Disgusts in Entertainment Media. Ik vroeg een van de auteurs, Bridget Rubenking, waarom omschrijvingen van Dafu Love zoveel mensen aanspreken.

Rubenking heeft de walgingsreactie van 130 proefpersonen onderzocht, en gelooft dat het te maken heeft met het vermijden van taboes. Haar hypothese is dat onze apenhersenen geprogrammeerd zijn om te leren van het zien van dingen die we zelf niet willen meemaken, en dat het onderdeel is van ons "orale afwijzingssysteem". Het komt erop neer dat we instinctief taboes willen respecteren, maar ze ook doorbroken willen zien worden. Een behoefte om te zien hoe andere mensen gewelddadige dingen worden aangedaan, zegt ze, "heeft zich wellicht gemanifesteerd om ons te leren welke zaken en mensen we moeten vermijden; en we kijken omdat we zelf dat vreselijke ding niet willen doen."

Volgens Kardasz is "een van de constante uitdagingen van misdaden jegens kinderen het feit dat we op emotioneel, rationeel en psychologisch zo gruwelen van deze misdaden dat we alles willen doen om het bestaan ervan te ontkennen," zei hij.

Maar, zoals de duizenden views van de video van Takedownman-video bevestigen, zijn sommigen juist gefascineerd door dit soort misdaden. En het verschil tussen de mensen die hun ogen liever sluiten wanneer ze geconfronteerd worden met de kwaadaardigheid van de mens en degenen die ernaar willen kijken, zal misschien wel nooit begrepen worden.

"Er zijn zoveel verschillende soorten mensen met verschillende verlangens, dat er ook oneindig veel soorten video's wordt gemaakt. Ik weet niet wat de onderliggende redenen zijn waarom sommige mensen meer aangetrokken worden door dit soort video's dan anderen," zegt Rubenking. "Wat voor soort dingen mensen kijken heeft misschien te maken met hun morele codes, maar misschien heeft het er ook wel helemaal niks mee te maken."