We gingen een nachtje op geestenjacht met Maleisische ghostbusters

In het holst van de nacht verzamelt Team 666 zich op verlaten plekken in Kuala Lumpur. De klokken hebben middernacht geslagen: het moment voor de ghostbusters omhet duister in te sluipen. “Muisstil zijn en opschieten,” sist iemand in het pikkedonker. “Zaklampen uit en wees voorzichtig!” Ze zien er uit als G.I. Joe’s: uitgedost met duizenden euro’s aan apparatuur, van infraroodcamera’s met bewegingscensoren tot hypergevoelige geluidsdetectoren, en allen in hun zwarte shirt met daarop het teamlogo: 666. Dat getal heeft niets met duivelspraktijken te maken, maar het is een verwijzing naar het Maleisische alarmnummer, 999. Ze hebben allesbehalve kwaadaardige bedoelingen.

Toch mag de familie van Jet (35) absoluut niet weten hoe ze haar zaterdagavonden doorbrengt. Jet is de enige vrouw in de groep geestenjagers. Een islamitische dame die middenin de nacht op verlaten plekken rondstruint, en dan ook nog in gezelschap van een hele groep mannen? Dat is foute boel in islamitisch Maleisië, legt ze uit wanneer de groep het teken heeft gekregen weer hardop te mogen praten. “Maar we zijn gewoon een groep goede vrienden geworden.”

Dat is ook niet vreemd, gezien de hoeveelheid tijd die de geestenjagers samen doorbrengen. “We doen dit, als het even kan, iedere zaterdagnacht.” Daarnaast verkennen een aantal leden elke week de spookachtige locaties bij daglicht, om zo de veiligheidsrisico’s in te schatten. Zo weet Jet nu in het donker precies welke kant ze ons op moet sturen om de voormalige toiletruimte van het leegstaande flatgebouw te vinden, waar de groep zich inmiddels heeft verzameld. Vanuit de lege, betonnen ruimte is er open zicht op het braakliggende terrein, waar twintig jaar geleden een flatgebouw instortte.

Door heftige regenval is de plek, een heuvel in een dure wijk van Kuala Lumpur, in 1993 verzakt. Doordat dat overdag gebeurde en veel bewoners op school of op het werk waren, vielen er ‘maar’ 48 doden. Het aangrenzende flatgebouw, waar de groep nu hun infraroodcamera’s aan het installeren is, werd uit voorzorg onbewoonbaar verklaard en staat sindsdien leeg.

Hoe onbewoond de verlaten plek echt is, kun je je afvragen. “Er wordt hier nog regelmatig activiteit waargenomen,” legt expeditieleider Razarro uit. “Buurtbewoners horen gehuil van kinderen en zien verschijningen van een oude vrouw en een baby.” De groep was al eerder op deze locatie en legde toen een lichtgevend mensfiguur vast. Nu zijn ze terug met grover geschut.

Wanneer de groep door het betonnen karkas van het gigantische gebouw naar de derde verdieping loopt, komt Jet met haar digitale camera aangesneld. Trots laat ze de anderen een net-gefotografeerde lichtbol zien. Zulke lichtbollen zijn volgens Adam, voorman van de groep, een van de manieren om ‘verschijningen’ wetenschappelijk aan te tonen. Doordat ze objectief worden vastgelegd, staat het bewijs ook vast. En dat is waar het Team 666 allemaal om gaat.

“We willen geen sensatie creëren. Niemand van ons doet dit voor geld. We krijgen niet betaald en steken onze eigen tijd, energie, ons geld en ons hart hierin. Door moderne technologie is liegen en bedriegen zo gemakkelijk geworden, maar wij zullen nooit doen alsof. Als er een avond niets gebeurt, dan is er simpelweg niets gebeurd,” legt Mazidul uit. Mazidul is, na Adam, de tweede grote naam binnen de groep. “Ik ben een bekende Maleisiër. Ik heb veel voor televisie gewerkt en ik schrijf een blog met heel veel volgers; ik hoef dit dus niet te doen voor de bekendheid.”

Opeens ontstaat er commotie en wordt iedereen aangespoord om de zaklampen uit te doen. Er staan auto’s aan de voet van de heuvel, en in het schijnsel van de koplampen doemt een handvol menselijke schimmen op. “Waarschijnlijk jongeren die een spannende avond willen,” fluistert Mazidul. “Stoer met je meisje door een spookhuis lopen om indruk te maken. Werkt altijd,” gniffelt hij erachteraan.

Muisstil wacht het team in het donker af. Ze willen de interesse van de groep jongeren niet aanwakkeren. Met hun aanwezigheid zou de geestenjacht moeten worden afgeblazen en bovendien staat alle dure apparatuur nog onbewaakt beneden in het gebouw. We halen allemaal opgelucht adem wanneer de groep na een paar minuten afdruipt. “Anders hadden we ze weggejaagd. Ze zijn vast banger voor ons dan andersom.”

Want bang zijn de leden van Team 666 niet. Elk teamlid heeft tijdens een periode van drie maanden verschillende tests doorstaan om te bewijzen dat ze dit aankunnen. Niet uit stoerdoenerij, maar uit veiligheidsoverwegingen. “Als mensen schrikken doen ze gekke dingen. We werken met een buddysysteem, waardoor we bij elkaar blijven wanneer we op pad gaan. Als iemand uit paniek iets doms doet, heeft dat effect op de hele groep.”

Bovendien is er volgens de groep weinig om bang voor te zijn, behalve de fouten die ze zelf kunnen maken wanneer de adrenaline te hoog oploopt. Geesten hoef je namelijk niet te vrezen. “Er is nog nooit een geest in de rechtszaal veroordeeld,” zegt Mazidul. “Geesten moorden, verkrachten en stelen niet. Dat doen alleen mensen.”

En daar weet Mazidul alles van af, aangezien hij jarenlang een televisieprogramma presenteerde waarin hij met de politie criminelen opspoorde. “We hoeven nu dan ook nooit bang te zijn dat de politie ons dwarszit als we op nachtelijke expeditie gaan. Ze kennen mij, en anders ken ik hun chef wel.”

De groep last een pauze in om van de stilte van de plek en het immense uitzicht vanaf de heuvel over de stad te genieten. Aangezien de muren bij de ontruiming van het gebouw ook weggebroken zijn, biedt het spookachtige karkas van de lege toren een werkelijk adembenemend uitzicht over de knipperende Petronas-torens in de verte, tot niet zo lang geleden de hoogste torens ter wereld.

Het team vervolgt hun weg naar boven. Op de zevende verdieping doen ze een bijzondere ontdekking. Een van de leden vindt tussen een paar losse stukken achtergebleven hout op de lege betonnen vloer een stapel schriften. Bij nadere inspectie blijken het schoolschriften uit 1991 te zijn; twee jaar voordat de naastgelegen toren instortte.

Jet bladert de schriften door. In eentje staat een liefdesbrief van de schrijfster aan een klasgenootje. “De gebouwen zijn werkelijk tot op de vloerbedekkingen leeggeruimd, en de laatste jaren vaak genoeg bezocht door avontuurzoekende tieners en drugsverslaafden. Bizar dat dit hier nog ligt.”