We spraken de enige transgender battlerapper ter wereld

In rapbattles is ongeveer alles geoorloofd om de je tegenstander te slopen. Je kunt het hebben over de kleine pik van de ander, of over dat hij een gore snitch is, of over dat hij iets anders is dan een zeer mannelijke, heteroseksuele man. Als je geen zeer mannelijke, heteroseksuele man bent is het sowieso lastig om überhaupt ooit zo'n battle te winnen. Daarom is de transseksuele battlerapper Noshame ook een vrij uniek geval. In een scene waarin iedere kennis over het privéleven van de ander munitie is om iemand kapot te maken, is ze zeer openhartig over haar excentrieke identiteit.

De grootste battletoernooien van de VS en het Verenigd Koninkrijk worden vaak uitgevochten onder toeziend oog van duizenden toeschouwers en miljoenen kijkers online. De transgender hip-hopscene krijgt de laatste jaren veel positieve aandacht, maar in battle rap is van een gemengd deelnemersveld nauwelijks sprake (de enige echte uitzondering is de vrouwenleague Queen Of The Ring , waar ook een aantal getalenteerde biseksuele en lesbische MC's aan meedoen).

Noshame is de enige transgender battlerapper in de wereld.

Noshame werd bekend door een battle tegen de (net als Noshame Texaanse) Michael White , maar haar battle tegen Joe Cutter laat haar agressieve, subversieve stijl eigenlijk nog beter zien. Ik sprak haar om erachter te komen waarom ze steeds maar weer de ring instapt, om zichzelf verbaal te laten afslachten door rappers met een fobie voor transgenders.

VICE: Hoe kwam je erbij om je met de wereld van rapbattles te gaan bemoeien?
Noshame: Ik battelde als man in de [allang niet meer vette] freestylescene, maar nadat ik m'n transitie had gemaakt besloot ik daarmee te stoppen. Maar toen zei Headkrack [een radio-dj uit Dallas] tegen me dat ik m'n talent aan het verspillen was, en dat ik het juist als een mogelijkheid moest zien om LGBT meer aandacht te geven. Het was dus niet dat ik nou per se mijn dromen achterna ging door weer te gaan battlen, maar eerder omdat ik vond dat ik de LGBT-gemeenschap iets verschuldigd was.

Als mensen denken aan battlerap denken ze toch vooral aan 8 mile : een beetje freestylen op een standaard hiphopbeat. Is dat nu heel anders?
Ja, het is nu acapella en met vooraf geschreven teksten. Het is nu veel moeilijker. Het is intelligenter en meer doordacht. Ik kan me voorbereiden, onderzoek doen naar je privéleven, je zwakheden zoeken, en jij kunt dat omgekeerd ook.

Mensen in de LGBT-community vinden het raar dat je er actief voor kiest om je transgenderidentiteit te laten bespotten op het podium.
Ja, maar dat hoort erbij he. Als ik het podium op stap weet ik dat ze me niet gaan overladen met lieve woordjes. Ik weet ook dat mensen niet altijd volledig geschoold zijn op dit gebied. Het belangrijkste wat ik me door mijn transitie heb beseft, is dat ik eerst het perspectief van anderen moest accepteren, voor ze mij zouden kunnen accepteren – hoe walgelijk en stompzinnig sommigen ook over me denken. Ik heb het gevoel dat sommige rechtse rednecks me nu wel langzaam beginnen te accepteren.

Maar niets gaat dus te ver?
Als je moeder invalide is, gaat het tegen je gebruikt worden in een battle. Dus als ik zeg "Ik ben transgender, maar breng het niet te berde want je schaadt m'n gemeenschap", dan vraag je er juist om. En dat is het laatste wat ik wil.

De enige uitzondering was Kidd K tijdens mijn debuut voor AHAT. Ik had hem het liefst op z'n bek geslagen. Hij ging echt te ver, en begon al met een nare speech nog voordat de battle was begonnen. Ik wilde hem echt voor z'n flikker trappen.

Battlerappers hebben het vaak over mensen die de battles en de werkelijkheid niet los van elkaar kunnen zien, en denken dat ze ook online of op straat mensen kunnen beledigen.
Klopt. Ik wil niet dat de [LGBT-]gemeenschap over de kook raakt, omdat iemand me een tranny noemt, of een homo, in een battle. Joe Cutter nam ook geen blad voor de mond . Hij zei dingen die me pijn deden. Na afloop kocht ik een hotdog voor hem. Dat is ook wat ik er zo mooi vindt.

Toen ik een kind was, heb ik me heel vaak uit benarde situaties gered, doordat ik goed met woorden ben. Zo is het met rapbattles ook. [Cutter] is een van mijn beste vrienden in de scene. We zien elkaar nog regelmatig. Van alles wat hij zei meende hij geen woord.

Is het zo dat acceptatie in het battlewereldje kan leiden tot acceptatie buiten dat battlewereldje?
Nou, het wereldje moet zich richten op de goede doelgroep. De LGBT-community is een klein publiek, maar in Amerika is er veel steun voor LGBT-rechten, dus LGBT hatende battlers stoten een deel van hun publiek af. We keken [in het verleden] naar de Afro-Amerikaanse cultuur om te kijken wat cool was, maar de laatste tijd is vooral de LGBT-gemeenschap trendsetter.

Je hoort aan je teksten dat je duidelijk de stereotype ideeën over transgenders wil doorbreken.
Als ik rap over het transgender zijn, wordt het een gimmick. Terwijl als ik over gun bars rap, weet ik er niets over omdat ik trans ben. Als ik over mijn leven rap, en hoe ik opgroeide in het westen van Phoenix, geloven mensen het niet. Ze kunnen zich gewoon niet inbeelden dat een dertienjarig kind als ik mensen in elkaar sloeg, met als enige reden dat ik wilde bewijzen dat ik ook mannelijk kon zijn, zodat niemand me zou pesten, en niemand achter mijn diepste geheim zou komen.

Lucht het eigenlijk op een bepaalde manier op?
Ja zeker, het is goed om je agressie eruit te gooien, want die heb jegenoeg.

Ik weet ook dat ik honderden mensen anders heb laten denken – namelijk op een positieve manier – over LGBT. En daar ben ik dankbaar voor. Ik zou alleen willen dat iemand er nog een schepje bovenop deed.