"Het is een van de weinige banen waarbij vrouwen niet minder verdienen dan mannen, ik kan mijn eigen werktijden bepalen, en ik heb geen baas waar ik naar moet luisteren. Je bent eigenlijk gewoon zelfstandig ondernemer – maar daar krijgen we nooit credit voor, omdat veel mensen nog steeds neerkijken op sekswerk," zegt Olivia Grace, een escort uit Toronto in Canada.

Als mensen aan prostitutie denken, denken ze vaak aan bordelen, hoerenmadams, en pooiers, maar de werkelijkheid is dat veel sekswerkers als zelfstandige escorts vanuit huis werken. Zij adverteren hun diensten voornamelijk online op forums, advertentiesites en socialmediaplatforms als Twitter en Instagram. Ze zijn eigen baas en bepalen zelf de regels, wat ook betekent dat ze zelf hun klanten moeten screenen om er zeker van te zijn dat ze niet gevaarlijk zijn, en dat ze keurig zullen betalen voor de verleende diensten.

We spraken een paar zelfstandige escorts in Canada om erachter te komen hoe zij hun klanten selecteren.

VICE: Hoe lang ben je al sekswerker?
Lisbeth: Ik werk nu bijna twee jaar als zelfstandig sekswerker.

Vind je dat beter of slechter dan werken voor een escortbureau?
Het heeft voor- en nadelen. Persoonlijk ben ik blij dat ik zelfstandig werk. Ik ben ouder dan de meeste escorts, en ik kan me goed redden in mijn eentje. Ik ben erg kieskeurig als het om klanten gaat. Ik vind het prettig om eerst met iemand te kletsen voordat ik met ze afspreek.

Wat bedoel je met "kieskeurig"?
Ten eerste moeten ze me een normale e-mail sturen. Ik accepteer geen boodschappenlijstjes. Als je net begint – meestal weten mannen online wel wie nieuw is en wie niet, en de idioten proberen daar echt gebruik van te maken. Als je nieuw bent, denken ze dat ze met alles weg kunnen komen, dus je moet jezelf echt neerzetten als iemand die geen bullshit tolereert. Zodra je naam een beetje bekend wordt, houden dat soort e-mails vanzelf op. Ik heb liever klanten die een beetje gezond verstand hebben.

Wat moet ik me voorstellen bij "boodschappenlijstjes"?
Ik ga niet in op mailtjes die zo gaan van: "Hé, kom maar rond vijf. Ik wil twee uur lang anaal, en neem een vriendin mee." Die vlieger gaat niet op. Je moet me precies vertellen wie je bent, en jezelf een beetje aan me verkopen.

Hoe bepaal je of je iemand gaat ontmoeten, afgezien van de eerste mail?
Meestal vraag ik om een referentie, wat betekent dat ze me in contact moeten brengen met iemand in het wereldje die ze al een keer hebben bezocht, en die voor ze in kan staan. Als het nieuwe klanten zijn die nog nooit bij een escort zijn geweest – en ik ben dol op nieuwe klanten – dan moeten ze me een kopie van hun ID sturen, of hun LinkedIn-profiel, of iets dat bewijst wie ze zijn en wat voor werk ze doen. Vaak ontmoet ik ze eerst op een openbare plek.

Proberen mensen je weleens op te lichten?
Dat gebeurt wel, maar het is mij niet vaak overkomen. De regel is, als er van tevoren te veel discussie is via e-mail, dan weet je dat het niks wordt. Als ze serieus zijn, als ze bij wijze van spreken het geld klaar hebben liggen in een envelop, dat is het meestal wel oké. Als ze eerst over hun fantasieën willen praten over de mail, dan kunnen ze wat mij betreft oprotten. Daar zouden ze voor moeten betalen, om het daarover te hebben. Veel van dat soort gasten zitten zich gewoon af te trekken voor hun laptop terwijl ze dat soort mailtjes versturen – die zullen nooit echt met je afspreken.

VICE: Heb je weleens problemen gehad met de politie?
Olivia Grace: De wetten zijn anders in Canada. Als je samenwerkt of voor een bedrijf werkt, kan je ervan beschuldig worden dat je een pooier bent. Maar als je als zelfstandige escort werkt, is het meestal oké. Daarom ben ik erg voorzichtig.

Voel je je niet onveilig als zelfstandige escortdame?
Ik denk eigenlijk dat steeds meer sekswerkers als zelfstandige escorts zullen gaan werken, in plaats van voor een escortbureau. Tijdens de recessie heb ik mijn prijzen opgeschroefd, en daardoor kreeg ik veel meer klanten. Ik wilde een bepaald soort klant aantrekken, en die kwamen ook toen ik mijn prijzen verhoogde naar tot 300 dollar (190 euro) per uur. Dat is de gemiddelde prijs hier in Toronto, omdat het een dure stad is om in te wonen, en veel escorts gebruiken dat geld voor dingen als een aparte plek waar ze hun werk kunnen doen – ergens anders dan thuis. Het is niet zo ongeorganiseerd als mensen denken.

VICE: Heb je het gevoel dat je als transvrouw meer voorzorgsmaatregelen moet nemen dan de meeste sekswerkers?
Jaynelle: Ja, als een preoperatieve transvrouw heb ik dat idee wel. Ik kan in het dagelijks leven makkelijk voor een vrouw doorgaan, maar niet als het om seks gaat. Dus je moet dat wel van tevoren duidelijk maken aan klanten.

Hoe kom jij in contact met potentiële klanten?
Ik adverteer alleen op reviewsites en forums als het echt moet. Ik heb een vast groepje klanten die ik regelmatig zie. Als ik een afspraak heb, zeg ik altijd tegen een vriend waar ik ben, en ik spreek nooit met mensen af waar ik niet al een band mee heb opgebouwd. Ik moet zeker weten dat ze progressief zijn in hun denken, en niet iets naars van plan zijn. En dat gaat meestal erg goed.

Meestal?
Nou ja, als ze erachter komen dat ik nog geen geslachtsveranderende operatie heb ondergaan daar beneden, knappen sommigen daar natuurlijk op af. Ik heb weleens rotopmerkingen naar m'n hoofd geslingerd gekregen, maar ik probeer altijd te voorkomen dat het zover komt. Ik spreek ook alleen af met mensen die me kunnen veroorloven – het is gewoon niet logisch en niet slim of af te spreken met klanten die op zoek zijn naar een koopje.

Ben je weleens in een gevaarlijke situatie beland?
Nee, maar vrienden van me wel, en dat beangstigt me. Al die transmensen die het afgelopen jaar zijn gestorven – er is nog steeds zoveel haat, en ik heb er soms bijna een dagtaak aan om daar niet het slachtoffer van te worden.

Waarom werk je niet voor een escortbureau?
Ik hou er niet van hoeveel zij aan je verdienen en de hoge percentages die ze inpikken, en ik ben liever niet gebonden aan een bedrijf. Er worden in Canada nu niet veel sekswerkers opgepakt – het zijn voornamelijk de klanten die door de politie in de kraag worden gevat – maar ik werk liever niet voor een baas. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid.

VICE: Jij bent de jongste sekswerker die ik heb gesproken. Hoeveel ervaring heb je met escortwerk?
Jordan: Niet veel, zo rond de zes maanden. Ik weet niet meer of ik nou in juli of augustus ben begonnen.

Het schijnt dat jongere sekswerkers veel vaker worden lastiggevallen online. Heb jij dat ook?
Ja, ik krijg veel gestoorde mailtjes en berichtjes. Maar ik voel me er nog niet helemaal op mijn gemak bij om mezelf online te promoten, dus ik blijf een beetje onder de radar. Ik denk dat ik het ergste nog lang niet heb gehad.

Wat sturen mensen je dan?
Veel mensen vragen of ze me als een slaaf mogen behandelen – vooral blanke gasten. Ik weet niet of ze denken dat omdat ik zwart ben, ze het als een fetisj kunnen zien en het oké is, of dat het gewoon totale klootzakken zijn.

Hoe screen jij je klanten?
Ik vraag ze altijd om foto's van zichzelf te sturen, en die stuur ik dan door naar twee vrienden die ik vertrouw. Ik vraag ook om een link naar hun socialmediaprofielen, en als die niet echt actief zijn of nep lijken, dan blokkeer ik ze. Ik accepteer ook alleen elektronische betalingen, en laat ze vooraf betalen.

Waar spreek jij met je klanten af? Bij je thuis?
Ja, maar dat is wel lastig. Ik heb net een eigen woning, dus ik heb nu wel wat meer privacy, maar ik vind het nog steeds niet heel prettig dat mensen bij me thuis komen als ik alleen ben. Ik studeer nog, en ik moet een soort balans vinden tussen mijn "gewone" leven en mijn werk. Het is soms lastig om die twee gescheiden te houden.

Sommige namen zijn gefingeerd om de identiteit van de geïnterviewden te beschermen.