Noc w największym kapsułowym hostelu w Polsce

To nie pierwsze takie miejsce w Polsce. Wcześniej można było nocować w kapsułach np. na Pl. Wilsona w Warszawie, a także we Wrocławiu i w Gdańsku. Nigdy jednak nie stworzono tak dużego hostelu kapsułowego w Polsce, jak teraz w centrum Warszawy na ulicy Dowcip. Pomysłodawca projektu i szef tego miejsca Adam Wawrzyński opowiada mi, że pomysł narodził się, kiedy jeszcze mieszkał w Bydgoszczy i z powodu poprzedniej pracy był zmuszony do częstego wynajmowania noclegów w Warszawie, których jakość i komfort nie zawsze spełniały jego oczekiwania. Potrzeba matką wynalazku.

„Kapsuły przeznaczone są dla wszystkich, którzy cenią sobie prywatność. Celujemy przede wszystkim w turystów, osoby, które przejeżdżają do stolicy na koncerty oraz w biznesmenów, będących tu szkoleniach lub rozmowach kwalifikacyjnych” – zdradza mi Adam, chociaż dodaje, że zdarzają się też imprezowicze, którzy wypili o jednego szota za dużo i szukają schronienia na noc. „Nie badamy nikogo alkomatem, ale jeśli widzimy, że klient jest w bardzo kiepskim stanie, mamy prawo odmówić jego przyjęcia. Do tej pory zdarzyło się to raz. Nie chciałbym, żeby to miejsce było zapleczem dla melanżowej części miasta” – tłumaczy. Na terenie hostelu jest zakaz palenia papierosów, picia alkoholu i brania innych używek. To miejsce zostało stworzone w celach odpoczynku, nie imprez. Na terenie są 84 czujki dymu, więc zapalenie papierosa spowoduje uruchomienie alarmu – a nieuzasadnione wezwanie straży pożarnej nie tylko wiąże się z ogromnymi kosztami: to po prostu bardzo zły pomysł. Oczywiście podpisywany wcześniej regulamin pozwala wyprosić przeszkadzającego innym gościa, pomimo wcześniej opłaconego noclegu.

Od dłuższego czasu towarzyszy mi myśl, że przydałaby mi się taka regeneracyjna kuracja w miejscu odosobnienia (nawet jeśli w sali w tym samym czasie będzie przebywać ponad setka obcych ludzi). Jestem też typem, który lubi sprawdzać swoje granice wytrzymałości. Mam lęk wysokości, a przecież spróbowałem swoich sił w tubie aerodynamicznej. Tak więc cierpiąc na lęk przed małymi, zamkniętymi przestrzeniami, oczywiście musiałem spróbować, która część mnie wygra tę walkę: klaustrofobia, czy potrzeba izolacji i odcięcia od reszty świata.

Dla jakości artykułu postanowiłem wesprzeć się też oceną i spostrzeżeniami Maćka Piaseckiego, wieloletniego redakcyjnego kolegi, obecnie dziennikarza OKO.press. Maciek właśnie wrócił z Japonii, światowej stolicy sypialnych kapsuł, z których także korzystał podczas swojej podróży.

„Jeśli nie chcesz spać z siedmioma innymi osobami w tym samym pokoju, w którym ktoś cię zaprasza na wódkę, na jointa albo do znudzenia opowiada ci, jak odnalazł siebie w Ameryce Południowej – kapsuła, w której nikt ci nie przeszkadza, jest czymś dla ciebie” – słyszę od Maćka. Wchodzimy do recepcji na parterze budynku, gdzie zostawiamy okrycia, buty i dostajemy kluczyki z pilotami do kapsuł i bramek w drzwiach oraz białe, jednorazowe kapcie. Czuję lekki niepokój, zaczynam się zastanawiać, czy nie popełniłem błędu, tak ochoczo pchając się na noc do pudła. Cóż mogłem o tym pomyśleć wcześniej, prawda? Tak.

Adam uspokaja mnie, że nawet gdyby mechanizm otwierający kapsułę przestał działać lub w budynku wybuchł pożar, na drzwiach zamontowane są dwie klameczki, które po przekręceniu otwierają roletę kapsuły bez ingerencji pilota, czyli elektroniki.

Obiekt jest nieustannie monitorowany, światła na korytarzu reagują na ruch. Od szefa hostelu dowiaduję się, że na sali jest teraz 20 osób. Staramy się zachowywać na sali jak najciszej, by nie niepokoić pozostałych gości. Adam zdradza mi, że dotychczas mieli tylko dwie sytuacje, w których ktoś z obsługi musiał interweniować i uciszać gości – w jednym przypadku ktoś się po prostu zapomniał, w drugim była to para oddająca się erotycznym uniesieniom w jednej z kapsuł. Co pokazuje, że jak się człowiek uprze, to i w pudle znajdzie miłość.

Po zostawieniu podręcznych bagaży (czyt. plecak), pozostaje już tylko udać się do swojej kapsuły. Po mozolnym spacerze przez całą salę do toalety przed snem dość szybko łapie mnie zmęczenie. W kapsule jest przytulnie i ciepło – co kontrastuje z ostrym światłem na zewnątrz. Moje wcześniejsze lęki znikają. Nie przeszkadza mi w tym czyjeś odległe chrapanie.

Nad ranem pytam Maćka, czy się wyspał i na co zwrócił uwagę, spędzając noc w warszawskiej kapsule, a także co można by poprawić:

Od szefa hostelu słyszymy, że w planach ma serwis śniadaniowy – automat z kanapkami, jogurtami, a nawet obiadem. Cały czas czekają też na wskazówki od większego grona użytkowników, co można by zmienić na lepsze. Doba trwa tu w godz. 15-11 (chociaż podobno są w tej kwestii elastyczni), ale recepcja jest otwarta całą dobę. Cena podstawowa to 89 zł.

Na koniec pytam Maćka, komu poleciłby skorzystanie z oferty hostelu:

Pomimo moich wcześniejszych obaw, wychodzę z hostelu wypoczęty. Strach miał wielkie oczy, ale wygoda pudełka, w którym spędziłem noc, najwyraźniej przewyższyła osobiste lęki. No i na miejscu jest dostęp do szybkiego łącza nieograniczonego WiFi, a to zawsze pomaga.

Śledź autora tekstu na jego profilu na Facebooku

By być z nami na bieżąco: polub nas, obserwuj i koniecznie zaznacz w ustawieniach „Obserwuj najpierw”. Jesteśmy też na Twitterze i Instagramie.

Czytaj też na VICE: