Byłam żoną pedofila

Pukanie do drzwi tuż po 7 rano zwiastowało, że dzień Kate będzie nietypowy. Przygotowywała się do pracy w domu rodzinnym, który zamieszkiwała ze swoim mężem Alexem od 20 lat. Ich dwie córki już się wyprowadziły, więc to nie mogły być one. Nie spodziewali się gości tak wcześnie rano.

„Zanim się zorientowałam, dom był pełen policjantów. Weszli prosto do sypialni, kiedy robiłam makijaż i powiedzieli, że potrzebują wszystkich moich urządzeń elektronicznych”. Jej telefon był na łóżku, iPad i laptop w innym pokoju. „Nie miałam pojęcia, co się dzieje”.

Policjant poprosił Kate, by usiadła w salonie. Zanim spełniła prośbę, zadzwoniła do biura, by poinformować, że prawdopodobnie się spóźni. Była tak roztrzęsiona, że zapomniała odłożyć słuchawkę. Później dowiedziała się, że dalsza rozmowa nagrywała się na pocztę głosową jej szefa.

„Alex siedział, kołysząc się na krześle” — kontynuuje Kate. To, co powiedział, kiedy otworzył usta, wstrząsnęło nią dogłębnie. „Nie jestem pedofilem, nie jestem pedofilem” — powtarzał bez końca jej mąż. „Policjanci nie pozwalali nam rozmawiać na osobności, bo przychodząc do domu, nie mieli pojęcia, kogo zamierzają aresztować. Nie mogłam uzyskać żadnego ukojenia ze strony Alexa, on w kółko powtarzał to samo zdanie”.

Kate zaczęła bronić męża w oparciu o jego słowa. Wierzyła, że rzeczywiście mogą to być podłe, bezpodstawne oskarżenia.

Dwanaście godzin później przyjechała na posterunek policji, gdzie zabrano jej męża. Siedziała z nim w pomieszczeniu, a on wyznał jej, że od lat oglądał dziecięcą pornografię.

„Po tym wyznaniu wszystko się zmieniło. Do tej pory broniłam go, byłam nawet agresywna wobec policjantów. Walczyłam o niego. I nagle stało się dla mnie oczywistym, że jestem po niewłaściwej stronie. Gdy zdałam sobie sprawę, że kłamał, wiedziałam, że nie ma żadnej nadziei dla naszego małżeństwa. Wiedziałam, że tego nie przetrwamy”.

Kate pamięta, jak krzyczała, stojąc w klinicznie zimnym posterunku policji. Później wyszła, chcąc uciec, byle dalej stamtąd. Od dnia, w którym jej życie zmieniło się na zawsze, minęły dwa lata. Właśnie przygotowuje się do emisji filmu dokumentalnego Married to a Paedophile, który współtworzyła na brytyjskim Channel 4.

Rozmawiamy przez telefon, aby zachować jej anonimowość. Kate tak naprawdę nie nazywa się Kate. Chociaż wszystkie wstawki audio użyte w serialu pochodzą z prawdziwych nagrań Kate i innych osób, aktorzy zrekonstruowali rozmowy. Zespół odpowiedzialny za film spędził całe miesiące z Kate i drugą kobietą o podobnych doświadczeniach, dokumentując starania ich rodzin, by odnaleźć się na nieznanym terytorium i w niepewnej przyszłości.

Kiedy mówimy o wykorzystywaniu seksualnym dzieci, nacisk zawsze kładziony jest na sprawcę i jego ofiary. Kate otworzyła swoje życie przed reżyserką/producentką Collette Camden w nadziei, że ten dokument zwróci uwagę na grupę niewinnych ludzi, o których zbyt często się zapomina — na rodziny tych, którzy popełnili odrażające zbrodnie.

„Dużo uwagi słusznie poświęca się ofiarom przestępstw na tle seksualnym i wykorzystywaniu wizerunku w sieci” — musi chwilę odczekać, by się pozbierać. „Jak najbardziej powinniśmy się na tym skupiać. Sporo uwagi poświęca się też przestępcom i dyskusjom o tym, jak sobie z nimi radzić: dlaczego popełniają zbrodnie i co można zrobić, aby temu zapobiec. Nikt jednak nie myśli o trzeciej grupie ludzi. Nasze życie nagle się zmienia i wali w gruzy”.

Pamięta, jak dzwoniła do funkcjonariusza, który aresztował jej męża: została sama, nie mając pojęcia co dalej robić. Chciała wiedzieć, gdzie może zwrócić się po wsparcie i poradę. „Policjant zasugerował grupę wsparcia dla ofiar, ale zastrzegł, że tak naprawdę nie jestem ofiarą. Powiedział, że jesteśmy »stratami pobocznymi«” — mówi Kate, wyraźnie sfrustrowana. „Ani odrobiny zrozumienia dla mnie, ani dla moich dziewczynek”.

Gdy Alex został zwolniony z aresztu, Kate odwiozła go do domu. Całą drogę powrotną przesiedzieli w ciszy. Od razu po powrocie zmusiła męża, by zadzwonił do matki. Kate kontaktowała się z nią przez cały dzień i uznała za niezbędne, by to Alex przyznał się do tego, co zrobił — by ona nie musiała. „Chciałam go ukarać” — mówi. „Później rozmawiałam z moją siostrą — nie mogła w to wszystko uwierzyć. Uznała, że muszę wyjść z domu, że nie powinnam tam zostawać”. Tej nocy spała na piętrze, a Alex na kanapie. „Próbowałam z nim rozmawiać, ale było mi ciężko. Później umówiłam się z moją siostrą, odebrała mnie następnego ranka. Kiedy wróciłam do domu kilka tygodni później, Alexa już nie było”.

W tamtym okresie Kate obsesyjnie czytała o pedofilii. „Zależało mi, by dowiedzieć się jak najwięcej o samym przestępstwie, ale też o tym, jak i dlaczego to zrobił” — wyjaśnia. Drugim pytaniem, na które nie potrafiła sobie odpowiedzieć, było czy Alex miał bezpośredni kontakt z dziećmi — para ma dwie córki, a Alex pracował jako nauczyciel w szkole. „To bardzo długo mnie martwiło — nadal w pewnym sensie nie daje mi spokoju” — mówi. „Jestem prawie pewna, że nie i nie chciał, ale istnieją dowody na to, że ludzie często posuwają się o krok dalej”.

Kate odbudowała swoje życie. Dziś niewiele łączy ją z Alexem, ale ma świadomość, że wciąż ma on kontakt z ich córkami. Wyprowadziła się i znalazła nowego partnera. Mówi, że praca nad filmem nie była łatwa, a nagłośnienie jego projekcji wywołało wiele nieprzyjemnych emocji i wspomnień. Wierzy jednak, że było warto.

„Istnieje wiele mitów na temat członków rodziny i partnerów przestępców seksualnych, przede wszystkim zarzuca się nam, że musieliśmy wiedzieć, co się dzieje” — mówi. „Skoro żona jest bliska partnerowi, ludzie zakładają, że musiała wiedzieć, albo przynajmniej podejrzewać, co się dzieje. Prawda jest taka, że w ogromnej większości przypadków taka świadomość pojawia się dopiero w momencie, gdy słyszysz pukanie do drzwi, po czym do twojego domu wdziera się policja”.

Kate ma nadzieję, że Married to a Paedophile pomoże rzucić inne światło.

„Chciałam również podkreślić, że ci, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji, mogą liczyć na pomoc. W szczególności polecam Lucy Faithfull Foundation” — mówi o organizacji charytatywnej, która oferuje pomoc rodzinom sprawców. Co roku w Wielkiej Brytanii ok. 5400 mężczyzn jest aresztowanych za pobieranie materiałów pornograficznych ukazujących dzieci. W rezultacie wielu przyjaciół i bliskich pozostaje napiętnowanych, zdezorientowanych i odizolowanych. Potrzebują oni pomocy. „Fundacja naprawdę niesamowicie pomaga rodzinom w mojej sytuacji. Mam nadzieję, że obejrzenie tego filmu pomoże kobietom w podobnej sytuacji jak moja”.

Pytam Kate, jak czuje się, patrząc na ostatnie dwa lata. „Moje życie ruszyło naprzód, więc staram się nie myśleć o tym zbyt wiele” — mówi. „Kiedy widzę moje córki, siedzi to w mojej głowie. Czułam cały szereg emocji: wciąż jest dużo gniewu, ale też współczucia. Wiem, że jego życie nie należy do najprzyjemniejszych — stracił pracę, dom, mnie. Nadal mam wrażenie, że się z tym nie pogodził. Musi mu być trudno przyznać się przed sobą samym — że patrzył na zdjęcia dzieci i czerpał z tego przyjemność. Nadal twierdzi, że nie sprawiało mu to satysfakcji, ale trudno mi w to uwierzyć”.

„Niemniej jednak moja historia kończy się całkiem dobrze: Jestem szczęśliwa. Mam nadzieję, że to da kobietom w podobnej sytuacji nadzieję i wzmocni je, gdy będą czuły, że nie czeka ich już nic dobrego”.

Artykuł pierwotnie ukazał się na VICE UK

Więcej na VICE: