Japoński folklor pełen jest potężnych kobiecych demonów i duchów, które terroryzują żywych. Częstym motywem ich żywotów i śmierci jest występek: łajdaczący się mężowie, zamordowane dzieci, czy okrycie rodu wstydem.

Duchy te często poszukują zemsty, zazwyczaj na wszystkich, którzy staną na ich drodze. Niektóre z nich potrafią natychmiast zabić, inne tylko patrzeć, jak ich cel cierpi. Klątwa takiego mściwego ducha może być zaraźliwa i nękać całą wioskę długo po tym, jak już ją opuści.

Kobiety te uwięzione są między życiem a zaświatami z powodu bólu, zadanego przez kogoś im najbliższego.

Oiwa to bohaterka jednej z najpopularniejszych japońskich opowieści o duchach. Jej mąż otruł ją, brutalnie szpecąc jej twarz, po tym, jak postanowił wyjść za wnuczkę swojego bogatego sąsiada. Gdy ujrzała swoje zniekształcone oblicze, zapadnięte oczy i wypadające kępkami włosy, nie mogła wytrzymać. Zmarła z szaleństwa ze złamanym zdradą męża sercem. Prześladowała go aż do śmierci, objawiając mu swoją twarz w papierowych lampionach.

Choć „Morskie ślimaki" nie brzmią groźnie, to Sazae Oni nieprzerwanie nękają siedem mórz, często przyjmując kształt pięknych kobiet, czym wabią żeglarzy w pułapkę. Te zmiennokształtne udają, że toną i atakują swoich wybawców, gdy już są „bezpieczne". Sazae Oni czasem objawiają się sklepikarzom albo dzieciom bawiącym się nad rzeką. Według pewnej legendy, jedna Sazae Oni została „uratowana" przez piratów, którzy nie rozpoznali w niej demona. Po tym, jak wszyscy zgwałcili ją tej samej nocy, odgryzła każdemu z nich jądra, domagając się złota za każde „kintama", czyli dosłownie „złote jaja".

Yama Uba to stara wiedźma, która żyje i poluje w górach, gdzie zjada każdego, kto stanie na jej drodze. Często udaje młodą dziewczynę, która oferuje zagubionym podróżnikom dach nad głową. Gdy jej gość już zaśnie, zjada go, czasami używając swoich długich włosów, by uwięzić swoją ofiarę i wciągnąć ją do swojej ogromnej paszczy. Mówi się, że Yama Uba była normalną staruszką, aż jej wioskę nawiedził głód. Jej rodzina nie była w stanie jej wyżywić, więc wywieźli ją do lasu, by tam zmarła z głodu. Udało jej się znaleźć schronienie w jaskini, choć straciła tam rozum i zaczęła żywić się ludzkim mięsem. W Yamę Ubę przeobraziła się z desperacji i gniewu.

Hannya to kobiety przemienione w demony z zazdrości. Są trzy stopnie Hannya.

Namanari: Te demony wciąż przypominają kobiety, choć wyrastają im małe rogi. Namanari wykorzystują czarną magię do takich niecnych czynów, jak przyzywanie Ikiryo, ducha, który opuszcza ciało zmarłej osoby, by nawiedzać żywych. Te demony nie są złe do cna i wciąż mogą odzyskać swoją ludzką naturę.

Chūnari: To demony drugiego stopnia, z długimi, ostrymi rogami i kłami. Choć posiadają magię potężniejszą od Namanari, wciąż ulegają buddyjskim modlitwom.

Honnari: Prawdziwe demony, najpotężniejsze z trójki. Mają wężowate ciała i potrafią ziać ogniem. To demony, które pozwoliły zazdrości zagnieździć się tak głęboko, że nie ma już dla nich ratunku.

Ubume to kobieta, która umiera na chwilę przed, w trakcie lub zaraz po porodzie. Jej dusza jest zbyt zmartwiona dzieckiem, by odejść w spokoju, więc przeistacza się w zjawę. Jeśli matka zmarła, ale dziecku udało się przeżyć, to Ubume będzie błąkała się po domostwach i sklepach w poszukiwaniu rzeczy niezbędnych dla dziecka, za które płacić będzie garściami zwiędłych liści. Jeśli oboje zmarli, to Ubume objawiać się będzie w deszczowe noce, jako kobieta z niemowlęciem wołająca o ratunek. Przekaże dziecko w ręce kogoś skorego do pomocy, ale po chwili okaże się ono głazem, rosnącym aż do zgniecenia niewinnej ofiary pod swoim ciężarem.

Jednym z częstszych motywów japońskiej mitologii jest koncept zmiennokształtnych – demonów, które wyglądają jak kobiety, ale są nimi tylko połowicznie albo przeistaczają się w młode, piękne niewiasty, kiedy chcą ukryć coś bardzo złowrogiego. Nazywa się je Kijo, a legendy o nich są głęboko zakorzenione w japońskiej kulturze. To najgorsze z Yōkai (czyli wszystkich stworów z japońskich opowieści), bo jedynym celem ich istnienia jest sprawianie ludziom bólu.

Nure-onna to nikczemne stworzenie, potwór o głowie kobiety i ciele węża, żyjący przy rzekach i jeziorach. Udaje zrozpaczoną kobietę z małym dzieckiem, a gdy ktoś przychodzi jej na pomoc i bierze niemowlę w swoje ręce, by pozwolić matce odpocząć, robi się ono ciężkie jak kamień, unieruchamiając ofiarę. Wówczas Nure-onna atakuje i wysysa krew swojej ofiary.

Nukekubi i Rokurokubi były kobietami, które przeklęto za bardzo zły uczynek, na przykład niewierność mężowi albo obrazę boga. Jednak w wielu przypadkach, ten okrutny los nie jest karą za występek kobiety – to często uczynek ich ojców albo mężów, którzy uciekając przed odpowiedzialnością, ściągają na nie klątwę.

Nukekubi to kobiety, których głowy i dusze odłączają się od ich ciała we śnie. Często spragnione są krwi, którą wysysają ze swoich ofiar niczym wampiry, choć czasami zdarza im się po prostu zagryzać ludzi i zwierzęta na śmierć.

Rokurokubi to za dnia normalne kobiety, jednak nocami ich szyje rozciągają się do niesamowitych rozmiarów. Kobiety te atakują małe zwierzęta i wylizują olej z latarni. Choć nie są bardzo szkodliwe, zdarza im się straszyć ludzi dla zabawy.

Ubagabi ukazuje się ludziom nad rzeką w deszczowe noce, jako kula ognia o twarzy starej kobiety. Te straszydła potrafią przefrunąć zaskakujące odległości w mgnieniu oka, a każdy nieszczęśliwiec, o którego otrą się w locie, rzekomo umiera w ciągu trzech lat. Według legendy Ubagabi była za życia staruszką, która ukradła olej z lamp w Świątyni Hiroaka. Była to wówczas poważna zbrodnia, gdyż olej był rzadki i bardzo wartościowy. Gdy kapłan złapał ją na gorącym uczynku, a później wyszydzili i odrzucili ją mieszkańcy jej rodzinnej wioski, była tak poniżona, że odebrała sobie życie w stawie za świątynią. Takie „nieczyste śmierci" nigdy nie idą po myśli samobójcy, więc staruszka zmieniła się w Ubagabi.

W japońskim folklorze Hone-onna to szkielet kobiety, który wabi mężczyzn do swojej jaskini. Jej ofiary często dostrzegają jej prawdziwe oblicze, dopiero gdy przenika przez nie światło świec, ale wtedy jest już za późno. Gdy mężczyźni odkrywają, że wpadli w pułapkę, Hone-onna wysysa z nich siły życiowe, tak długo, aż sami staną się szkieletami.