Czy Zlatan Ibrahimović używa taekwondo na boisku?

Dla Zlatana Ibrahimovicia ostatnie dziesięć lat stanowiło nieprzerwane pasmo sukcesów: w chwili powstawania tego artykułu miał na koncie mistrzowskie tytuły z sześcioma różnymi drużynami z czterech krajów, niemal 400 goli strzelonych w barwach klubów i 62 w reprezentacji Szwecji. W poniedziałkowym spotkaniu z Irlandią w ramach Euro 2016 to właśnie jego dośrodkowanie w pole karne doprowadziło do samobójczego gola, który wyrównał wynik na korzyść Szwedów. Wiadomo już, że po tym sezonie opuści szeregi Paris Saint-Germain, najprawdopodobniej dla innego europejskiego futbolowego giganta.

Wszystko to wiedza powszechna. Nie wszyscy jednak wiedzą, że szwedzki napastnik ma czarny pas w taekwondo; niektórzy uważają nawet, że to właśnie doświadczenie w sztukach walki pozwala mu na każdym meczu oddawać tak widowiskowe strzały na bramkę.Ajax, Juventus, Inter Milan, AC Milan, Barcelona, a ostatnio PSG – w swojej karierze Ibrahimović występował w barwach wszystkich tych klubów i zdobywał gole na najprzeróżniejsze sposoby. Najbardziej jednak znany jest z cudownych strzałów rodem z filmu „Shaolin Soccer". Do najsłynniejszych przykładów należy jego niezapomniana bramka z przewrotki na meczu Szwecja – Anglia i popisy kung-fu na spotkaniu PSG kontra Monaco.

Ibrahimović wychowywał się w szwedzkim Malmö, gdzie w wieku 17 lat miał zdobyć czarny pas w taekwondo. Jedyne nagranie, które pokazuje go na sparringowej macie, pojawiło się na YouTube w 2010 roku; widać na nim, że Zlatan, delikatnie mówiąc, nie jest w szczytowej formie. Jednak choć można się spierać co do jego biegłości w sztukach walki, w teorii, że doświadczenie z dojo pomogło mu wypracować własny wyjątkowy styl gry, może tkwić ziarno prawdy.

Taekwondo kładzie duży nacisk na kopnięcia oraz ciosy w głowę i górną część ciała. By skutecznie wyprowadzić kopnięcie opadające, boczne, albo klasyczny kopniak z półobrotu w wysoko położony cel, trzeba być nadzwyczaj giętkim i zwinnym. Ibrahimović, mimo swej imponującej postury, może się poszczycić gibkością baletnicy.

Przyjrzyjmy się strzałowi z przewrotki na towarzyskim meczu przeciwko Anglii, być może najbardziej rozsławionemu z jego goli (po części za sprawą angielskich mediów, które nie mają sobie równych w obsesji na punkcie futbolu). Brawura, jakiej trzeba, by porwać się na taki manewr, a także umiejętność wcelowania w bramkę znajdującą się 30 metrów za plecami, raczej nie wypływa ze znajomości taekwondo.

Jednak to, co rzuca się w oczy na zwolnionej powtórce z akcji, to wysokość, na jakiej but Ibrahimovicia styka się z piłką. Wydaje się, że stopą sięga ponad swoją głowę – nie lada wyczyn przy 198 cm wzrostu. W chwili strzału jego noga wystaje pod niemal idealnym kątem prostym do murawy.

Po meczu, który dzięki golowi Zlatana zakończył się wynikiem 4-2 dla Szwecji, szeroko roztrząsano jego doświadczenie w sztukach walki. Sam piłkarz miałby pewnie kłopot z ustaleniem, czy i w jakim stopniu młodzieńcza fascynacja taekwondo wpłynęła na bezkonkurencyjny styl, w jakim zdobywa punkty. Jednak pomiędzy niekonwencjonalnymi zagraniami, jakich czasem używa na boisku, a technikami taekwondo w rzeczy samej widać uderzające podobieństwo.

Gdyby takie wyczyny zdarzały mu się tylko od czasu do czasu, moglibyśmy zrzucić wszystko na karb talentu i szczęścia. Wygląda jednak na to, że Zlatan nie może się powstrzymać od popisów. Weźmy na przykład jego wolej z pięty, który przywodzi na myśl kopnięcie w tył z wyskoku, albo ten niesamowity strzał na treningu, który trzeba zobaczyć, żeby uwierzyć.

W sumie w ciągu swojej kariery Ibrahimović wygenerował ponad 180 milionów euro w opłatach transferowych – to więcej niż którykolwiek inny piłkarz. Sama nauka taekwondo nie przekłada się automatycznie na sukces w tym przepełnionym bezwzględną rywalizacją sporcie. Z drugiej strony, jeśli chcesz zostać asem futbolu jak Zlatan, kilka zagrywek rodem z klasztoru Shaolin na pewno nie zaszkodzi.