​Co myślę o strajku Polaków w UK

Zdjęcie Justyna Czarna

Najgorętszym tematem ostatnich tygodni jest fakt, jak bardzo jest gorąco. Wnioskuję po wpisach i opiniach znajomych, którzy zostali w #krajwruinie. Lato zaskoczyło kierowców, prawników, magazynierów i pracowników klimatyzowanych korporacji. Wszystkich. Jeszcze nie ustalono kogo za te upały obwiniać, ale warto ponarzekać, że w Polsce źle i niedobrze. Sama ruina jest drugim gorącym tematem, ale w tej kwestii zawsze możemy przecież obwiniać rząd. Jednym słowem same problemy.

Niektórzy w emigracji upatrzyli swoją szansę, więc spakowali walizki i są już za granicą — tam, gdzie powinno się żyć jak w raju. Od lat często wybieranym kierunkiem polskich emigrantów jest Wielka Brytania. Wydawałoby się, że po tym wyjeździe nie ma już na co narzekać – dostajesz mieszkanie z councilu, benefity i podejmujesz pracę, której nie chcą bardziej leniwi od ciebie Anglicy. Pełnię szczęścia osiągasz na zakupach w Primarku i pijąc piwo w polskim pubie. Przestajesz narzekać na ruinę — bo albo masz pracę, której w Polsce od dawna nie ma (nie ważne co robisz), do tego wypłacają benefity. Nikt tu nie narzeka na pogodę – a uwierzcie, że mają ku temu sporo powodów. Podobno tylko Anglicy narzekają na nas – a my narzekamy, że oni narzekają. A że jesteśmy w narzekaniu znacznie lepsi, to ostatnim najgorętszym tematem Polaków w UK jest strajk, który ma na celu… no właśnie – pokazać, że to nie na nas powinni narzekać.

Enough! Stop blaming us – pod takim hasłem 20 sierpnia Polacy mieszkający w Wielkiej Brytanii postanowili się zjednoczyć i przyjść wspólnie strajkować pod Parlament.

12 protesters, 6 of which are English, from the Socialist Worker. What a joke. #polishblood #polishstrike pic.twitter.com/k9zfwyovOP
— Jakub Krupa (@JakubKrupaFE) sierpień 20, 2015

Wszystko zaczęło się od wpisu Pani Joanny Wajdy mieszkającej w Londynie, która po przeczytaniu artykułu o tym jak doimy system socjalny w Wielkiej Brytanii, nie dając nic w zamian, luźno zaproponowała protest polskich pracowników:

Temat został podchwycony. Tak oto 20 sierpnia, każdy, kto czuje się źle traktowanym, oskarżonym, utrapionym i poniżanym zadeklarował swoją obecność pod Parlamentem, lub przynajmniej brak tej obecności w pracy.

Taka postawa ma zwiększyć uznanie dla polskiego społeczeństwa — ich zasług wobec brytyjskiej ekonomii. Osobiście obawiam się jednak, że ze strajkiem może być jak z Dywizjonem 303 i nikt tych zasług do końca nie uzna. Co najwyżej zwolnią kogoś za niepojawienie się w pracy, by ktoś inny przyszedł na jego miejsce.

Mieszkam w UK, więc codziennie mam szansę przekonać się, jak cenią tu Polaków. Uważają nas za pracowitych, lojalnych i uczciwych pracowników. Zaczynam się zastanawiać, czy zamiast zmienić opinii tych „oskarżających" nie zmienimy opinii tych, którzy nas jeszcze dziś szanują?

Takie zdanie mają najwyraźniej osoby organizujące kontrakcję masowego oddawania krwi, w dniu protestu polskich pracowników. Czy to nie lepszy sposób na zwrócenie na siebie uwagi, podkreślając tym wkład Polaków w społeczno-gosporadcze życie w Wielkiej Brytanii. Jeśli ktoś przy okazji strajku zadał sobie pytanie: co jeśli 10 tysięcy Polaków nie pójdzie do pracy? Niech zastanowi się także, co by było, gdyby 10 tysięcy Polaków poszło w tym samym dniu oddać krew? Z pewnością bylibyśmy zauważeni! Robiąc coś dobrego, pomagając innym i pokazując, że tacy tak naprawdę jesteśmy. Bo powiedzmy sobie szczerze — jak będzie trzeba, to oddamy ostatnią koszulę, tylko najpierw musimy pokazać, jacy to jesteśmy waleczni i niepodlegli.

Today, my #polishblood goes where my love goes….for all British people. Let's keep together! @britishpoles pic.twitter.com/pGwJYnECza
— KrzysztoF (@chrisduka) sierpień 20, 2015

Z samym strajkiem jest trochę jak z wyborami w Polsce – coraz częściej osoby, na które narzekamy najbardziej – jakimś cudem wygrywają. Podobnie większość Polaków, publicznie nie wyraża się o strajku przychylnie. Wielu głośno nie odpowie co myśli naprawdę.

W Internecie można sobie pozwolić na każdą możliwą postawę, zajrzałam więc na portale, na których najczęściej udzielają się polscy emigranci. Nawet jeśli ich komentarze są anonimowe to strach pomyśleć, że niektóre zrodziły się w głowach przeciętnych ludzi. Bo możliwe, że gość z taką opinią może być twoim sąsiadem:

(pisownia oryginalna):

Nie miałam okazji poznać angielskich ćpunów, ale na szczęście znam wielu Polaków, dla których benefity nie są sensem życia. Marcin prowadzi w Glasgow swój sklep – na pytanie o strajk, odpowiedział pytaniem: „Powinienem zamknąć biznes, kazać spierdalać Szkotom, którzy dają mi zarabiać na życie, bo ktoś poczuł się urażony? Mnie nikt nie obraża, więc nie czuję potrzeby strajku".

Cameron nas nie lubi — to fakt, ale on nie lubi nikogo. Szkotów nie lubi, Unii nie lubi, imigrantów też nie. Tylko w jaki sposób strajk miałby to zmienić? Na to zwraca uwagę kolejna osoba, której wypowiedź na forum Polaków, z pewnością nie podoba się zwolennikom protestu. Może dlatego, że jest prawdziwa:

(pisownia oryginalna):

Wiem, możesz się nie zgadzać, ale wyobraź sobie grupę imigrantów, która wychodzi w Polsce na ulice, aby dać nam znać jak źle im się u nas żyje. Potem chcesz się spotkać ze znajomymi w barze, pewnie, aby na nich ponarzekać, ale nie napijesz się tam piwa, bo nie ma miejsca — wszędzie siedzą imigranci: są w twoich ulubionych miejscach, wprowadzają swoje lokalne drinki, bawią się w swoim gronie i na pewno nie rozmawiają komunikatywnie po polsku. Niejeden Brytyjczyk może tę sytuację przełożyć na codziennie życie z Polakami. Może, więc zanim zaczniemy strajkować przeciwko tym, którzy psują nasze dobre imię — upewnijmy się, że sami nie mamy z tym problemu.