Dlaczego kobiety nie zgłaszają napaści seksualnej

Jak wyglądają ofiary napaści seksualnej? Co mówią? Jak się ubierają? Jak zarabiają na życie? Co sprawia, że ich historia jest prawdziwa i zasługuje na wysłuchanie? Odpowiedź jest oczywista – nie ma „właściwego” sposobu, by opowiedzieć swoją historię i nie ma czegoś takiego jak „dobra” ofiara. Mit, że jest inaczej próbuje obalić reżyserka Jade Jackman – za pomocą filmu o przemocy seksualnej opartym o historie prawdziwych ofiar.

Autorka projektu chce zachęcić wszystkie kobiety oraz osoby niebinarne, które były traktowane jak obiekty seksualne, by podzieliły się swoimi historiami przemocy seksualnej, nękania i napaści. Wszystkie anonimowo posłużą do stworzenia scenariusza.

Dokument sprawdzi, dlaczego kobiety nie zgłaszają napaści seksualnej policji, władzom, a nawet przyjaciołom czy rodzinie. W końcu wszyscy żyjemy w czasach nominacji Bretta Kavanaugha do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, pomimo ciążącym na nim oskarżeniu o napaść na tle seksualnym i niesamowicie odważnych i emocjonalnych zeznań Dr Christine Blasey Ford.

„Tylko 15% kobiet pójdzie na policję po tym, jak zostaną zgwałcone” – mówi Jade i-D. „Bazuję na moich doświadczenia, opowieściach moich znajomych oraz fakcie, że na wielu rozprawach sądowych dotyczących wykorzystywania seksualnego nadmienia sięhistorię seksualną pozywającej. Na tej podstawie chcę stworzyć eksperymentalny film dokumentalny na temat powodów, dla których kobiety nie zgłaszają takich incydentów.”

„Jako ktoś, kto od lat tworzy prace na temat przemocy wobec kobiet, chciałam też zmienić narrację wizualną otaczającą to zjawisko. Niestety, wielu z nas doświadcza go w naszym życiu i musimy użyć kreatywności, aby zmienić stereotyp tego, jak wygląda »dobra« i »wiarygodna« ofiara.”

Wybory estetyczne odzwierciedlają osobiste doświadczenia reżyserki dotyczące przemocy seksualnej. „Nie mogę mówić za każdą kobietę, która jest traktowana jako obiekt seksualny. Mogę bazować na własnych doświadczeniach i historii, którą próbuję opowiedzieć” – wyjaśnia.

„Zostałam zaatakowana na tle seksualnym przez bramkarzy, co sprawiło, że nie wiedziałam »komu mam powiedzieć?«. Takie rzeczy mają miejsce podczas wieczornego wyjścia lub drinka ze znajomymi. Gimnastyka umysłowa, której doświadczają ofiary, jest szalona – wiedzą one, że znów doświadczą traumy podczas procesu zgłaszania ataku. Tchórzostwo nie jest powodem, dla którego ofiary nie idą na policję. Podłoża można raczej szukać w wyraźnym braku ochrony i wrażliwości ze strony prawa. Dlatego takie sprawy zazwyczaj nie wychodzą na światło dzienne”.

Projekt Jade jest jej wkładem w ruch #MeToo, próbą wizualnej zmiany narracji dotyczącej tego, jak wygląda „dobra ofiara” oraz reprezentacją przemocy seksualnej na ekranie.

„Tym filmem chcę pokazać ludzi, którym wolimy wierzyć lub nie” – mówi Jackman i-D. „Mam nadzieję, że gdy ludzie go obejrzą, wszyscy będziemy mogli nauczyć się, w jaki sposób możemy uwierzyć wszystkim kobietom i pomóc tym, którzy przetrwali”.

Znajdziesz autorkę tekstu na jej Instagramie.

Tekst oryginalnie ukazał się na VICE US.