​Jak smakują królicze nerki, czyli jedzenie na OFF Festivalu

Jeżeli jesteś festiwalowym weteranem, być może pamiętasz czasy, kiedy gastronomia na festiwalu ograniczała się do budki z zapiekankami i kiełbasą z rusztu oraz zbyt drogiej pizzy, po którą czekało się pół godziny w kolejce. Jeżeli nie – to masz szczęście. Te czasy bezpowrotnie minęły (no może z wyjątkiem kolejek i zbyt drogich dań) i dzisiaj festiwale – tak jak OFF – chwalą się, że „wszystkie główne składniki potraw są świeże, pochodzenia organicznego, posiadają certyfikaty bio" oraz „potrawy są przygotowywane przez kucharzy na miejscu, nie ma produktów przetworzonych przemysłowo". Organizatorzy wychodzą najwyraźniej z założenia, że jeśli ktoś nie chce słuchać kaszaniastej muzyki, to również kaszanka z grilla nie jest szczytem jego kulinarnych marzeń.

No dobra, skoro nie było kaszanki, to co można było zjeść? Zacząłem od burgera, tego klasyka klasyków. Jeśli w jakimś miejscu potrafią skiepścić burgera, to potrafią skiepścić absolutnie wszystko. Na szczęście B.B.Kings z grilowanym ananasem był soczysty i pyszny – chociaż nie rozumiem, dlaczego nazywał się „AfroBurgerem". To trochę rasiolskie, szczególnie zważywszy na fakt, że większość światowej produkcji ananasów przypada na Amerykę Południową i wschodnią Azję. Dobrze, że gotują lepiej, niż kumają geografię – ich steki i kawały mięcha zawinięte w boczek wyglądały imponująco.

Na następny posiłek postanowiłem wybrać już coś mniej bezpiecznego. Tutaj OFF przekroczył oczekiwania i zapewnił stoisko z podrobami Walentego Kani, zbieracza przepisów i autora książki „Kuchnia dla odważnych". Chociaż wątróbki, żołądki i grasice przeżywają swój wielki renesans, to w strefie gastro nie cieszyły się specjalnym powodzeniem – dzięki czemu kolejka nawet w chwilach największego obłożenia (koło 21-22) była ze trzy razy mniejsza, niż do naleśników czy currywurstów, co skrzętnie wykorzystywałem. Po króliczych nerkach w pomidorowym sosie (były pyszne – smakują trochę jak krzyżówka fasoli i pasztetu) wróciłem po ślimaki z cukinią i kiełbasę w bułce (to danie sprzedawało się ponoć najlepiej – można było wybrać kiełbasę z barana, kozy, sarny lub konia). To była zdecydowanie najlepsza część lajnapu strefy gastro.

Jako że przez jakieś 8 lat nie jadłem zwierząt, łatwo było mi empatyzować z wegetariańskimi znajomymi, którzy narzekali na dość małą różnorodność oferty. Cieciorexy i jaglanexy z Krowarzyw, owocowe koktajle, szaszłyki warzywne, hummus, ciasta – nie było tego szczególnie mało, ale trochę brakowało impetu. Sprawdziłem ofertę Zielonego Talerza – chyba najbardziej obleganego z wegestoisk – z tego co mówili sprzedawcy, wszystko wyprzedawało się w ekspresowym tempie. Zjadłem u nich wegetariańskie leczo i „ryż po indyjsku" (z papryką, kukurydzą, oliwkami i fistaszkami), myśląc sobie, że przy odpowiedniej ofercie, taki festiwal można by przeżyć bez mięcha w ogóle – już teraz zrezygnowano z plastikowych sztućców i jednorazowych kubków. Ale to i tak wielki skok od dawnych OFFów, gdzie opcję wegetariańską stanowił chleb.

Największą wtopę stanowił za to dostęp do wody. Na teren festiwalu nie można wnosić zakręconych butelek, a zupełnie zniknęły baniaki z wodą pitną, które pamiętamy choćby z zeszłego roku. W jednym z punktów obok głównej sceny można było dostać butelkę mineralki za darmo, ale udało mi się to dosłownie raz. Pozostawał zakup półlitrowych Cisowianek po 5 zyli albo skupienie się na piwie, które kosztowało złotych 7,5 – obie te opcje wymagały jednak często poważnego odczekania w kolejce. To, że podczas upalnego letniego festiwalu łatwiej o darmowego szota Jagera niż szklankę czystej wody to fail porównywalny z szeregiem odwołanych koncertów. Wystarczyłoby trochę dobrej woli, a jednak wygrała chęć dalszego monetyzowania fanów muzyki, którzy już i tak wypłacili parę stówek na karnet, podróż i szamę w cenach warszawsko-śródmiejskich – tutaj przyznajemy karnego Maleńczuka za pazerność. Poza tym szacuneczek.