Witajcie Biali ludzie!

Rzut oka na przyszłość z zespołem Prussian Blue.

Czy jest coś bardziej słodkiego niż dwie identyczne dwunastoletnie siostry bliźniaczki grające razem w zespole? A czy to, że są ubrane w identyczne kraciaste spódniczki dodatkowo nie dodaje im uroku? A co, jeśli wykonują one folkowe wersje klasycznych rasistowskich utworów, takich gwiazd jak Skrewdriver i Rahowa? Uwaga! Zbliżamy się do uroczej strefy zagrożenia!

Jednak czy to są ich największe atuty? Nie, te dziewczynki mają talent, którym mogą skutecznie potęgować swój urok. Śpiewają jak anioły, są ze sobą zharmonizowane tak, jak tylko rodzeństwo potrafi i grają znacznie lepiej na wybranych przez siebie instrumentach niż większość zespołów „jednego hitu". Mówicie: disco punk? Nowa fala necro metalu? To tylko przemijające mrzonki. Dziewczynki z Prussian Blue robią nie mniej, żeby zmienić bieg historii. Panie i Panowie, przedstawiamy Wam Lynx i Lamb, czyli zespół Prussian Blue.

VICE: Witajcie dziewczyny. Która z Was na czym gra?

Lynx: Ja gram na skrzypcach i śpiewam.

Lamb: A ja gram na gitarze i śpiewam. Występujmy razem już dwa lata.

Wasz repertuar obejmuje covery zespołów z kręgu white-power, pewną część utworów tradycyjnych oraz część nowych. Co determinuje wasze wybory? Co sprawia, że te utwory chcecie wykonywać?

Zazwyczaj to nasi przyjaciele sugerują nam jakie utwory chcieliby usłyszeć w naszym wykonaniu. Z reguły wybieramy te, które łatwo zagrać w wersji akustycznej. I zawsze są to piosenki, które mają znaczenie dla nas i dla naszych słuchaczy oraz niosą przesłanie dla innych ludzi zgromadzonych w młodzieżowych strukturach ruchu White Power.

„The Snow Fell" to klasyczna piosenka zespołu Skrewdriver. W jaki sposób adaptujecie piosenki wykonywane na tradycyjnych rockowych instrumentach do waszego sposobu grania i waszych instrumentów?

Po prostu gramy to samo, ale przy użyciu gitary akustycznej zamiast elektrycznej. Lynx wymyśla, w których miejscach można wstawić warstwę skrzypiec. Robimy próby do momentu, aż uznamy, że jest wystarczająco dobrze. Czasami jednak musimy zmienić melodię piosenki, jak zrobiłyśmy to w naszej wersji „The Snow Fell".

Gdzie najczęściej można zobaczyć wasze występy? Wiem, że grałyście na festiwalu Folk the System 2004, który był sponsorowany przez National Alliance [biała organizacja separatystyczna], ale występujecie także podczas lokalnych obchodów i na festynach?

Jasne, właśnie skończyłyśmy występy na lokalnym festynie miejskim. Gramy także na różnych festiwalach oraz na festynach historycznych. Występujemy również podczas wielu zgromadzeń organizowanych przez National Alliance, takich jak mitingi czy konferencje, ale też na innych, jak ostatnia konferencja IHR (Institute of Historical Review) [organizacja promująca negacjonizm, czyli teorie o „kłamstwie oświęcimskim"].

Jeśli występujecie przed publicznością, która nie jest jednorodna pod względem politycznych poglądów, czy wyrzucacie pewne piosenki ze swojego repertuaru?

Gramy nieco inny repertuar, kiedy występujemy przed przypadkową publicznością, a inny, gdy gramy dla publiczności świadomej rasowo.

Czyli czujecie potrzebę wygładzenia waszych piosenek, kiedy występujecie przed publicznością niezdeklarowaną?

To nie tak, że wstydzimy się naszego przesłania albo, tego że nasze piosenki w oczywisty sposób propagują białą rasę, ale wiemy, że część publiczności skarży się na treść naszych utworów (jak ją nazywamy – „aryjską") i przez to mogłybyśmy być niedopuszczane do grania na niektórych festiwalach.

Jaka waszym zdaniem jest w tej chwili największa przeszkoda, z jaką musi się zmierzyć biała rasa? Czy macie w repertuarze jakieś piosenki, które podejmują ten problem?

Niewystarczająca liczba białych dzieci, które zastąpią nasze pokolenia, a także niedostateczna jakość nowo narodzonych dzieci. Wydaje się, że dziewczęta, które mają dobre cechy eugeniczne, są bardziej zainteresowane zarabianiem pieniędzy i własną karierą lub imprezowaniem, niż zawieraniem małżeństw i zakładaniem rodziny. I żeby odpowiedzieć na drugie pytanie – tak, pracujemy nad nowymi piosenkami na ten temat. Niedługo umieścimy je w naszym repertuarze.

Jakie jest znaczenie nazwy waszego zespołu Prussian Blue?

Część naszego dziedzictwa pochodzi z pruskich Niemiec. Poza tym nasze oczy są niebieskie, a błękit pruski to bardzo ładny kolor. Nazwa nawiązuje także do dyskusji na temat nieobecności błękitu pruskiego (pozostałość Cyklonu B) w tak zwanych komorach gazowych w niemieckich obozach zagłady. Sądzimy, że to może nakłonić ludzi do zadawania pytań na temat nieścisłości związanych z mitem Holocaustu.

Jakie są najbliższe plany Prussian Blue? Zamierzacie niebawem wydać płytę?

Resistance Records będzie wydawcą naszego najnowszego CD pod tytułem „Fragment of the Future" – tytuł został zaczerpnięty z wypowiedzi Colina Jordana [główny brytyjski dysydent rasistowski]. Płyta powinna ukazać się pod koniec roku. Jeśli chcesz posłuchać jakichś nagrań wcześniej, Resistance sprzedaje także DVD zatytułowane „Gathering of the Gods", które zostało nagrane w ubiegłym roku w Perris w stanie Kalifornia. Zawiera dużą ilość naszych wykonań, chociaż udało się nam poprawić wiele piosenek od tego czasu!

Jakie są wasze ulubione zespoły, te starsze jak i te nowsze?

Bardzo lubimy Avril Lavigne, Evanescence, Three Days Grace, Green Day, AC/DC oraz Alison Krauss. Z grup zdeklarowanych rasowo lubimy Final War, Cut Throat, Saga, Max Resist, Youngland, Brutal Attack i oczywiście Skrewdriver. Ale zawsze będziemy uwielbiać Barney'a – fioletowego dinozaura!

Rozmawiał: Jesse Pearson

Tłumaczenie: Katarzyna Bieniasz

Źródło zdjęcia nr 1:

http://nathanielstern.com/blog/wp-content/prussianbluecopy.jpg

Dowiedz się więcej na: resistance.com. To wszystko prawda, niczego sobie nie zmyśliliśmy.