Huguette is de grootste fan van het Belgische koningshuis

Om de telefoonnummer van de enige echte Huguette te krijgen, besluit ik eerst naar het Koninklijk Paleis te bellen. Daar wordt me verteld dat ze haar inderdaad goed kenden, maar haar contactgegevens willen ze me niet geven. Uiteindelijk weet ik via haar buurvrouw in de Brusselse gemeente Ganshoren contact op te nemen met de grootste fan van onze koninklijke familie.

Toch moest ik nog een paar maanden wachten voordat ik Huguette kon ontmoeten: ze had jammer genoeg nog wat tijd nodig om te herstellen na een ongelukkig ongeval op de verder zo heilige datum 21 juli, de nationale feestdag van België. Een paar dagen voor onze afspraak belt ze me nog eens om te vragen of we rijsttaart lusten; en rosé, Duvel of Grimbergen.

VICE: Hallo Huguette. Wanneer onstond je fascinatie voor ons koningshuis?
Huguette: Mijn meter, de zus van mijn vader, was een meid in het kasteel van Beloeil [ook wel het Belgische Versailles genoemd, red.] voor prinses Yolande de Ligne. Ik was toen een klein meisje, 8 jaar oud, en al heel nieuwsgierig naar wat daar allemaal gebeurde. Later heb ik mijn dochter trouwens Yolande genoemd, ter nagedachtenis aan de prinses.

Wat was je allereerste herinnering aan de Belgische koninklijke familie?
Een van mijn eerste herinneringen was de troonsafstand van koning Leopold III. Ik weet nog dat ik aan tafel zat met papa en mama, voor de radio, want er was toen nog geen tv. Ik zag ze allebei huilen toen ze het nieuws te horen kregen.

Er was bij ons thuis altijd veel aandacht voor het koningshuis. We hadden ook een grote vlag met franjes, en mijn moeder, die naaister was, had in mijn kindertijd eens een fluweelachtig zwart-geel-rode jurk voor me gemaakt.

En vanaf wanneer zette je die familietraditie voort met je eigen man en kinderen?
Dat was in 1964, bij de inwijding van de Vredesklok in de basiliek van Koekelberg. Daar was ik voor het eerst met mijn twee kinderen, die er bloemen gaven aan koning Boudewijn en koningin Fabiola. Zo begon het dus, en daarna kwamen de Koningsdag, oftewel het Te Deum, op 15 november en natuurlijk de nationale feestdag op 21 juli.

Het koningshuis is een echte passie voor je geworden, niet waar?
Natuurlijk! Ik zeg altijd: ik heb mijn familie, en mijn koninklijke familie. Zo heb ik koning Leopold III twee of drie keer ontmoet, en ik ben ook naar zijn begrafenis geweest. Wat een knappe man in uniform! Ik heb ook zijn dochter ontmoet. Ik kende vooral het bewind van koning Boudewijn en koningin Fabiola. Na de dood van de koning zag ik de koningin nog af en toe verschijnen, maar ze begon daarna iets meer teruggetrokken te leven. Toen was het de beurt aan koning Albert II en koningin Paola, en nu hebben we dus koning Filip en koningin Mathilde.

Hou je van Filip en Mathilde?
Jazeker! Ze hebben veel kritiek gekregen, maar Flip is een koning die niet zal veranderen. Hij is geboren met zijn karakter en hij zal zo blijven. Hij is altijd iemand geweest die heel discreet, eenvoudig en intelligent was. Mensen weten dat niet, maar hij leest heel veel en is erg geïnteresseerd in andere landen, ook al zou je dat niet zeggen. De koningin is wat communicatiever, wat emotioneler.

Wat is je mening over de zaak-Delphine Boël? [de vermeende buitenechtelijke dochter van koning Albert II, red.]
Ik hou me daarover liever afzijdig. RTL is hier eens een verslag komen maken, en zij vroegen me ook over de Boël-kwestie. Ik zei: als Albert II de vader is, dat hij het dan toegeeft. Dan zou er meteen een pak stress van z’n schouders vallen. Waarom zou je daar ook over liegen?

Zeg, en als je een stuk taart wil, moet je het nemen, hé! Ik zit hier te eten en jij fotografeert mij maar… Oei, een vlek… En dan ook nog een van rijst, da’s vettig.

Ga je alleen naar de parades, of kom je daar vaak ook andere liefhebbers tegen?
Huguette: Ik ken er een paar, maar zonder op te scheppen, ik denk dat ik de oudste ben. Eind november word ik 82.
Antoine (de fotograaf): Dat zou je helemaal niet zeggen.
Huguette: Weet je, ik heb echt geluk gehad met de manier waarop ik gevallen ben op 21 juli.

Wat is er toen gebeurd? Was je te enthousiast door de nationale feestdag?
De dag ervoor had ik mijn bloemetjes klaargezet, mijn outfit gekozen en had ik al een taxi geregeld. Ik was misschien een beetje nerveus. Na het Te Deum wachtte ik op de parade. De zon was fel aan het schijnen, en ik voelde me niet goed. Ik heb mijn buikgevoel gevolgd en ben dan maar naar het Rode Kruis te gaan. En toen voelde ik me heel slecht, en ben ik plots gevallen. Ik gaf een gil, en ze hielpen mij weer ophoog. Een vrijwilliger legde me onder de bomen in een leunstoel, zodat ik de parade toch nog kon meemaken. Meestal sta ik tegenover het koninklijke platform, en blijkbaar heeft de koningin gehoord dat ik er niet was. Daarna ging ik gewoon verder met m’n leven, en pas twee weken later besefte ik dat dit ongeval echt een flinke dreun aan mijn lichaam had verkocht. Ik, die nooit een parade mis…

Je hebt hier ook geen internet. Hoe blijf je op de hoogte van al die evenementen van het koningshuis?
Via een vriend in het Koninklijk Paleis. Elke maandag zeggen we elkaar gedag. Hij laat mij dan weten waar de koninklijke familie zoal zal verschijnen. Ik ga trouwens nooit naar Vlaanderen of Wallonië, ik blijf altijd in Brussel. De mensen in het paleis zijn trouwens heel aardig, en ze kennen me daar ook al sinds een heel lange tijd.

Vervult onze koning volgens jou nog steeds een nuttige taak?
Ja. Onze monarchie, dat is de eenheid van ons land. Ik denk dat er zelfs veel Vlamingen zijn die willen dat België een monarchie blijft. Ik zie niet echt hoe er plots een president zou kunnen zijn. Als die persoon dan verkozen zou moeten worden, zouden we er drie nodig hebben. De koning doet wat hij kan, hij ondertekent de wetten, maar hij heeft niets te zeggen.

Denk je dat jonge mensen minder geven om het koningshuis?
Misschien. Wanneer jonge mensen naar school gaan, krijgen ze in de les dan nog veel te horen over het koningschap, of over het feit dat 15 november Koningsdag is, en wat dat betekent? Op dat vlak valt er misschien nog wel wat te verbeteren. Maar uiteindelijk moet iedereen het zelf weten. Mij stoort het bestaan van het koningshuis niet, maar als er op een dag beslist wordt dat het gedaan is met de monarchie, zal ik dat moeten aanvaarden.

Zou je hart niet breken als je morgen te horen krijgt dat er geen koninklijk gezin meer is?
Ja, uiteraard wel. Voor iemand die zo gehecht en gepassioneerd is als ik, zou dat werkelijk een pijnlijke schok zijn. Maar iedereen vindt er maar van wat hij of zij ervan wil vinden. Zeg, wil je een drankje? Kom, we hebben dorst! En die foto's, komt dat goed?

Over foto’s gesproken: waar komen al die foto’s rondom ons vandaan?
Ik maak zelf nooit foto's. Ik heb er wel altijd gekocht, en ondertussen heb ik er zo'n 7.300, verdeeld over 32 albums – da’s nogal wat hé! Ik koop ze van fotografen en ook al sinds ruime tijd van fotoagentschappen zoals Isopix of Belga, en nu heb ik een privéfotograaf die af en toe komt en foto's maakt. En Patrick, mijn vriend in het paleis, stuurt mij er soms ook nog via de post. Ik heb nog nooit gevraagd om een foto van mij met de koning of koningin, maar het gebeurt wel al eens dat zo'n foto gemaakt wordt. Goed, en nu ik drink iets.

Nog een laatste vraag: was je zelf graag lid van onze koninklijke familie geweest?
Nee! Al gewoon omdat ik daar geen recht op heb: ik stam niet af van adel. Ik denk dat wat ik nu doe voldoende is. Zo’n functie zou te veel verantwoordelijkheid zijn voor mij. En elke stap die je zet, wordt in de gaten gehouden… Weet je, er is echt geen ruimte voor fouten in de koninklijke familie, je moet heel voorzichtig zijn met alles.

Ik weet hoe ik me met hen moet gedragen, hoe ik met de koningin moet praten: nooit naar haar toe gaan, wachten tot ze naar mij komt, en ook nooit de eerste vraag stellen. We zeggen elkaar gedag, en dan wacht ik totdat zij iets zegt. Dat ligt gewoon in mijn aard: ik zou me nooit opdringen aan iemand. Maar in het Paleis kennen ze Huguette, dat weet ik zeker.

Volg VICE België ook op Instagram.