geen foto’s, maar tekeningen uit de iconische kitkatclub en de berghain

Niemand weet precies wat het geheim is om de Berlijnse club Berghain binnen te komen. Er zijn wel websites, games en geïllustreerde handleidingen te vinden die grappen maken over de ongeschreven regels. Soms proberen ze juist om uit te leggen hoe je misschien binnen kunt komen: draag zwarte kleding, spreek Duits en ga in je eentje. De club is is het mekka van de techno en wordt alleen maar mythischer door de strenge regel dat er geen foto's mogen worden gemaakt. Er zijn wel Instagram-en Tumblr-accounts die de hilarische maatregelen laten zien die de club onderneemt. Zo wordt er een sticker over over de camera van je telefoon geplakt als je binnenkomt. Het is duidelijk: foto's maken is onmogelijk.

De Duitse illustrator Felix Scheinberger bedacht hier een creatieve oplossing op. Als hij een exclusieve club in Berlijn bezoekt neemt hij zijn schetsboek mee en maakt hij schetsen van de locaties, mensen en outfits. Zo heeft hij illustraties van de Berghain, de techno-seksclub KitKatClub en de luxueuze swingersclub Insomnia. "Ik vind zijn schuine pennenstreek en hoe hij de lichtelijk overdreven bekken van vrouwen weergeeft heel tof. Het is ook heel mooi hoe hij de lichamen een warme gloed geeft", schrijft Kristen Krüger [van KitKat] in het voorwoord van het nieuwste boek van Felix, Hedo Berlin, wat een dagboek vormt van zijn wildste en ondeugendste avonden.

Wij vroegen Felix naar zijn ervaringen achter de best bewaakte deuren in Berlijn.

Vond je techno en de clubcultuur altijd al interessant?
Toen ik een tiener was drumde ik voor verschillende Duitse punk-bands, zo belandde ik in de scene. Ik teken al mijn hele leven, en vanaf het moment dat ik muziek maak begon ik al snel met schetsen maken van concerten en clubavonden.

Herinner je je eerste schets nog?
Ik heb altijd al verschillende underground locaties getekend. Mijn eerste schetsen maakte ik in de jaren negentig tijdens nachten in de underground- en punk-scene. De eerste keer dat ik ging tekenen in een hedonistische Berlijnse club, deed ik dat voor mijn werk. In de Berghain mag je geen foto's maken en daarom vroeg een grote Berlijnse krant aan me of ik tekeningen wilde maken voor een artikel. Na deze ervaring ben ik ermee doorgegaan.

Hoe ziet jouw typische avond uit eruit wanneer je gaat tekenen? Wat draag je? Dans je of observeer je alleen? Geniet je van bepaalde middelen? Wordt je ooit geweigerd door de uitsmijter?
Ik ga uit in mijn gewone kleren. Ik draag zelfs hetzelfde als ik in de universiteit voor de klas sta: een zwarte broek en zwart t-shirt. Normaal gesproken ga ik uit met vrienden, we drinken wat en dansen. Het enige verschil is dat ik altijd mijn schetsboek bij me heb. Als ik er zin in heb of iets interessants zie teken ik een beetje. Dit soort tekeningen kunnen simpelweg niet getekend worden 'van buitenaf'. Als ik in een club ben heb ik in de ene hand mijn schetsboek en in de andere een drankje. En de uitsmijters? Ik ben eigenlijk nog nooit afgewezen maar ik ben er altijd bang voor als ik in de rij sta.

Hoe reageren mensen op de vraag of je ze mag schetsen of als ze zien dat je ze natekent?
Dit is een beetje een magisch momentje: mensen hebben het door wanneer je naar ze kijkt en al helemaal wanneer je ze tekent. Verrassend genoeg vindt de meerderheid het prima, zelfs op plekken waar absoluut niet gefotografeerd mag worden. Zelfs bij een snelle schets moet je de tijd nemen om iemand te tekenen. Je respecteert je onderwerp door ze serieus te nemen er aandacht aan te besteden. Tekenen lijkt helemaal niet op fotografie - het is geen snapshot. De meeste mensen worden positief afgebeeld en het boeit ze totaal niet dat ik ze misschien ga gebruiken voor mijn boek. Al heb ik natuurlijk wel een aantal namen veranderd.

Hoelang duurt een schets?
Vijf minuten, of zes als ik het in kleur doe.

Tekst Hannah Ongley
Beeld eigedom van Felix Scheinberger