Ondanks mijn psychische problemen ben ik een verantwoordelijk wapenbezitter

“Op een afstand van 100 meter schiet ik de ballen nog van een mug af.” Dat is iets wat mijn vader, die in een vorig leven Master Gunnery Sergeant was bij de mariniers, graag zei. Inmiddels is hij met pensioen. Hij was er dol op om te kunnen vertellen over zijn schietvaardigheid. Ironisch genoeg waren wapens verboden terrein tijdens mijn jeugd, hoewel ze dus een belangrijk onderdeel vormden van het leven van mijn vader, en vervolgens ook van mijn verbeelding.

Pas toen ik in de dertig was en onderzoek deed voor mijn roman, nam hij me mee naar de schietbaan. Ik schoot die dag met een Taurus Judge – een .45-kaliber revolver – een semi-automatisch geweer en een ander pistool. Het bleek dat ik best goed was, hoewel ik ook wel wist dat de muggen waarschijnlijk veilig waren.

Mijn vrouw en ik gingen daarna ook naar de schietbaan. In het begin huurden we onze geweren, maar het werd al snel duidelijk dat dat financieel gezien niet de beste keuze was. Na een aantal bezoekjes aan de schietbaan zouden we al zoveel hebben uitgegeven dat we met hetzelfde geld ons eigen geweer hadden kunnen kopen. Dus we bespraken de optie om er eentje aan te schaffen. Ik had mijn schietcertificaat en mijn vrouw kocht voor mijn verjaardag een slanke en betrouwbare 9mm Glock 17. Ze kocht ook een kluis om ‘m in te bewaren, ook al hadden we geen kinderen thuis.

De kluis was erg belangrijk, omdat ik een psychisch probleem heb.

Een aantal jaar gebruikte ik een cocktail van selectieve serotonine-heropnameremmers om mijn depressie en angststoornis te controleren. Daarvoor bracht ik veel te veel tijd door met het proberen te negeren van het irritante stemmetje in mijn hoofd dat mij ervan probeerde te overtuigen om in te rijden op het aanstormende verkeer. Ik heb mijn geestelijke gezondheid nu onder controle, maar dat was niet altijd het geval. Meer dan eens heb ik het meegemaakt dat mijn medicatie zijn effect verloor.

We kwamen tot een afspraak: ik zou nooit zomaar bij het geweer kunnen als ik alleen thuis was. Mijn vrouw zou het codeslot instellen en zou op die manier dus de bewaker van mijn nieuwe matgrijze G17 zijn. Begrijp me niet verkeerd, behalve wanneer het gaat om het verdedigen van mijn leven, kan ik me geen een scenario indenken waarin ik dit wapen zou moeten gebruiken om een ander persoon te doden. Maar hoe zit dat met mezelf?

Hoewel de medicijnen helpen, kan ik me de urgentie en verleiding van dat stemmetje maar al te goed herinneren. Bovendien ken ik de statistieken - in meer dan 60% van alle gevallen dat een Amerikaan sterft door een vuurwapen gaat het om zelfmoord, en de helft van het aantal zelfmoorden in Amerika wordt gepleegd met een vuurwapen. In mijn geval is de kans groter dat ik mijn eigen leven neem dan dat ik het wapen gebruik ter zelfverdediging. Jammer genoeg was dit iets waar ik bij moest stilstaan en daarom hebben we voor de kluis gekozen.

Sinds er weer een massale schietpartij heeft plaatsgevonden, in Parkland in Florida, en 17 mensen op een tragische manier om het leven zijn gekomen, heeft de discussie rond wapencontrole en geestelijke ziektes zijn hoogtepunt bereikt. “Het gaat niet over wapens, het is een kwestie van psychische gezondheid,” zeggen veel mensen. Het is een gezegde dat tegenwoordig doodnormaal is zoals, “Wapens vermoorden geen mensen; Mensen vermoorden mensen,” en, “Hun wapens afnemen maakt geen enkel verschil. Als ze het echt willen doen vinden ze wel een andere manier.” Ondertussen ligt mijn pistool in de kluis mij van mezelf te beschermen.

Als ik echt zelfmoord zou willen plegen zijn er tientallen manieren waarop ik dat kan doen: met pillen, koolmonoxide of een scheermesjes. Maar toch is mijn pistool het enige dat ik achter slot en grendel leg. Waarom? Omdat het de gemakkelijkste manier is. Het is accuraat, snel en effectief. Mijn pistool is het enige voorwerp in mijn huis dat gemaakt is om te moorden, en ligt achter slot en grendel om precies dezelfde redenen dat mannen (het zijn bijna altijd mannen) wapens gebruiken om scholen en andere instituten in het land te terroriseren: omdat het de meest effectieve, dodelijke methode is die er is.

Daarnaast is het belangrijk om te weten dat er nooit een causaal verband is vastgesteld tussen psychische stoornissen en wapendelicten. Uit een recente analyse van meer dan tweehonderd massamoorden bleek dat maar 22 procent van de daders kwalificeerde als geestelijk ziek. Ondanks dergelijke cijfers zijn geestesziektes nog steeds het eerste waar veel mensen naar wijzen. En naast het gegeven dat dit onterecht is, wordt de 20% van de Amerikanen die lijden aan psychische stoornissen verder gestigmatiseerd.

Het is onmogelijk om één probleem aan te wijzen als het gaat om de epidemie van wapendelicten in Amerika. Maar in een maatschappij met meer wapens dan mensen, waar je slechts een paar honderd dollar verwijderd bent van een machinegeweer, kun je wel stellen dat de toegankelijkheid deel van het probleem is. Als zelfs ik, vanwege mijn verleden van depressies, weet dat mijn geweer mijn meest dodelijke bezit is, kun je ervan uitgaan dat iemand die een massale slachtpartij voorbereidt dat ook weet. Hoewel velen vol blijven houden dat “wapens geen mensen doden”, weten de mensen die ze gebruiken dondersgoed dat het de meest effectieve - en daarmee dodelijkste - optie is. Wellicht zou de kans dat we eraan sterven wat kleiner worden, als die wapens iets minder makkelijk te krijgen waren.