DTM Funk vertelt over het racisme dat hij meemaakte in Belgische clubs

Vorige week sloot Cafe d’Anvers zijn deuren, tot grote spijt van veel feestgangers, maar niet van iedereen. Van al de posts die over de sluiting verschenen op social media, trok er één onze aandacht. Antwerpse dj, curator en eventorganistor DTM Funk beschreef hoe hij meerdere keren niet binnen mocht in Café d’Anvers omwille van zijn huidskleur.

Hier laten we hem aan het woord om uitvoeriger te vertellen over het racisme dat hij tegenkwam in de club- en muziekscene, en hoe hij daarmee omging.

"Toen ik vroeger met mijn vrienden naar Café d'Anvers wilde gaan, hadden de buitenwippers elke week wel een reden om me niet binnen te laten. De ene keer vroegen ze naar mijn lidkaart, maar de grap was natuurlijk dat ze helemaal geen lidkaarten hadden. Andere keren zeiden ze: “Je hebt geen meisjes bij!” of beweerden ze zelfs dat ik de vorige keer had zitten vechten en daarom niet binnen mocht. Terwijl ik nog nooit in mijn leven heb gevochten.

Er zijn zoveel meme pagina's die lachen met het typische gedrag van de security en hun excuusjes om je te weigeren - maar buitenwippers blijven ze gewoon gebruiken. Soms waren ze bij Cafe d’Anvers ook wel heel eerlijk. “Sorry, er zijn vandaag al te veel negers binnen,” kreeg ik dan te horen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik die oprechtheid begon te appreciëren. Dat ze gewoon zeiden van: “Ge zijt zwart: klaar.” Dat is kut, maar tenminste wel eerlijk.

Racistisch deurbeleid zag en zie je bij veel verschillende venues, in Antwerpen, Brussel, Gent,… Overal waar ik naartoe ging, mocht ik niet binnen. Een keer ging ik mijn broer bezoeken - ik ben geadopteerd en mijn broer is blank. Ik was bij hem met twee andere vrienden, één van gemengde afkomst en één half Algerijns, half Belg. Mijn broer ging zonder problemen als eerste binnen, en wij werden geweigerd. Dus zei mijn broer dat we broers waren, waarna ik eerst nog nog mijn pas moeten laten zien voordat de buitenwippers mij ook naar binnen lieten. Het grappige is dat mijn broer zes jaar jonger dan mij is, en mij toch moest helpen om daar naar binnen te geraken.

Ik vind het wel grappig dat veel mensen na mijn bericht over Café d’Anvers doen alsof ze nog nooit zo iets hadden gehoord van mij. Veel mensen denken dat ik overdrijf, maar ik geloof denk dat iedereen die af en toe uitgaat wel weet dat er nog steeds plekken met een racistisch deurbeleid zijn. En iedereen heeft wel een gekleurde vriend die daardoor niet binnen mocht.

Krijg elke week onze beste verhalen en fotoreeksen: abonneer je op onze newsletter.

Nu dat ik ouder ben, merk ik dat ik enkel nog te maken krijg met racisme in clubs waar de muziek niet centraal staat. En in Café d'Anvers staat de muziek echt niet centraal. Ik heb wel respect voor hun geschiedenis en zij waren ook belangrijk voor house muziek. Maar sinds dat ik in Antwerpen ben komen wonen, zo'n 10 jaar geleden, is dat niet meer zo. In het weekend kwamen er alleen nog maar toeristen en in de week enkel studenten. Van de mensen in Antwerpen die echt bezig waren met muziek, ging er niemand naar CdA om een artiest te zien. Da’s ook de reden waarom ze hun deuren moeten sluiten. Ik ben er zeker van dat ze failliet zijn gegaan door hun eigen toedoen - dat heeft niets te maken met de stad.

Ik denk ook dat meer commerciële clubs een bepaalde doelgroep willen aantrekken, en ze bang zijn dat als ze mensen met een bepaalde kleur binnenlaten, die dan beginnen vechten ofzo. Het ironische is ook dat heel veel buitenwippers zelf een kleurtje hebben.

Het gaat trouwens niet enkel om buitenwippers, club owners en feestgangers. Ik denk dat heel veel mensen een slecht beeld hebben over andere culturen en rassen. Al jaren vinden mensen het bijvoorbeeld vreemd dat ik naar elektronische muziek luister. Volgens hun redenering luisteren zwarten enkel naar hiphop en blanken enkel naar techno. Dat was nooit het geval. Andere mensen zeggen dan weer: “All music comes from africa.” Zulke veralgemeningen begin ik ook meer en meer beu te geraken.

Tegenwoordig feest en draai ik vooral op plekken waar muziek het belangrijkste is. Zoals Club Petrol vroeger, Fuse, C12, Ampere, Beursschouwburg,… Daar mag iedereen wel binnen zolang dat je je zich gedraagt, en maakt het niet uit wat je draagt of hoe je eruit ziet. Zo'n clubs zijn volgens mij wel een safespace, omdat je er kunt zijn wie je wilt zijn.

Het is heel moeilijk om alle discriminatie te voorkomen denk ik, omdat je altijd verplicht bent om keuzes te maken. Neem de Berghain in Berlijn bijvoorbeeld. Daar draait het vooral om dat de mensen die ze binnenlaten geen probleem mogen hebben met de andere feestgangers, hoe vreemd die ook mogen zijn. Op zich is dat een goed voornemen, maar als je er dan niet alternatief genoeg uitziet, mag je misschien niet binnen. Alleen kan je er ook uitzien als een basic school kid, maar toch de grootste muziekkenner ever zijn die helemaal geen probleem heeft met mensen die halfnaakt staan te feesten.

Omdat ik toen ik jong was zo vaak werd geweigerd aan de deur, dacht ik al snel: “Oké, ik mag hier niet binnen, dan zoek ik gewoon naar andere clubs.” En misschien is het net daardoor dat ik veel interessante andere clubs heb ontdekt, en zo zelf in de muziekwereld ben beland."

Volg VICE België razendsnel op Instagram en Twitter.