Hoe daten werkt als je blind bent

De wereld van daten is geen gemakkelijke, zelf niet met mijn blindengeleidenhond.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben blind. Ik ben een YouTuber en een motivational speaker van 24, wonend in Los Angeles. En naast dat ik extreem single ben, weet ik niet precies hoe fysieke aantrekkingskracht voelt, in elk geval niet op de manier waarop de meeste mensen het ervaren.

Ik verloor het grootste gedeelte van mijn zicht als gevolg van retinitis pigmentosa, in 2008, toen ik 14 jaar was. Zoals de meeste mensen van mijn leeftijd was dat net de tijd dat ik interesse kreeg voor daten. Hetzelfde jaar kreeg ik van een klasgenoot te horen dat “geen man ooit zou trouwen met een blind meisje”. Zijn uitleg? “Trouwen met een blinde is alsof je iets koopt waarvan je al weet dat het stuk is, en geen een man is zo dom om dat te doen.” Je kunt je zijn verbaasde hoofd wel voorstellen toen ik een paar maanden later voor het eerst een vriendje had.

Toe we elkaar voor het eerst ontmoetten, in een muziekstudio, staarde ik in de richting van zijn stem, terwijl ik mijn ogen samen perste omdat ik hem zo graag wilde zien.

Tot mijn verdriet lukte dat niet. Maar het maakte niet uit, want ik wist dat ik hem leuk vond. Dat hoorde ik in zijn stem, en voelde ik in zijn vertrouwen in ons. Ik kon het zelfs ruiken. Serieus. De relatie duurde uiteindelijk acht maanden voordat-ie in de kelder van zijn ouders uit elkaar spatte, met alle drama en tranen die erbij kwamen kijken, maar ik had wel een hoop van die relatie geleerd. Hij leerde me dat onvoorwaardelijke liefde echt bestaat en iets is dat iedereen verdient. Ik leerde dat ik volwaardig ben, goed genoeg, en dat we allemaal onze tekortkomingen hebben – hooguit bij de een wat zichtbaarder dan bij de ander.

Tien jaar later – na een handjevol vriendjes te hebben versleten, een waslijst te hebben afgewerkt van dates die na twee of drie keer toch niet bleken te werken, en één relatie te hebben gehad die langer dan twee jaar stand hield – durf ik te zeggen dat ik wel het een en ander weet van daten als je geen reet ziet.

Weet je wat de grootste misvatting is, als het gaat om daten als je blind bent? Dat blinde mensen minder oppervlakkig zijn dan mensen die alles zien. Ik weet niet hoe vaak ik heb gehoord: “Jij valt natuurlijk echt op mensen om wie ze zijn, omdat je blind bent.” Mensen denken al gauw dat je als blind mens een heel diepgaand, open karakter moet hebben.

Ik moet al deze mensen teleurstellen: ik ben precies zoals iedereen! Ik heb ook zo mijn voorkeuren als het gaat om de fysieke aspecten van de persoon waarmee ik date, en ik denk niet dat daar iets mis mee is. Ik heb het liefst mannen van tussen de 1,65 en 1,80 meter, dun maar wel gespierd, met zo weinig mogelijk lichaamshaar en een goed gevoel voor stijl. Mannen waar ik juist niet op val zijn dus het tegenovergestelde: mannen die superlang of breed zijn, lang haar of een knot hebben.

Bewust of onbewust zijn er altijd dingen die we willen zien in het uiterlijk van onze partner, en ook ik ervaar fysieke aantrekkingskracht. Alleen op een iets andere manier dan mensen die niet blind zijn. De dingen die ik aantrekkelijk vind zijn dingen die je ook met je andere zintuigen kan ervaren. Dingen als haar- of huidskleur maken me niets uit omdat ik ze toch niet kan zien, maar geur en de manier waarop iemand praat maken juist veel uit.

(Uiteraard date ik ook alleen met mensen die alle juiste vakjes aanvinken wat betreft persoonlijkheid, lifestyle en alle andere belangrijke dingen – ik heb een tijdje geleden een video op mijn youtubekanaal gezet waarin ik precies uitleg wat ik wel en niet aantrekkelijk vind.)

Voordat je die scène van Family Guy voor je ziet, waarbij een blind meisje aan het gezicht van Rocky uit Mask loopt te voelen – laat me even duidelijk maken dat de meeste blinde mensen niet onophoudelijk aan gezichten voelen! Ik ken aardig wat blinden en niemand doet dit. Het is een dom stereotype dat nog steeds bestaat. Bedankt nog daarvoor, Helen Keller.

Hehe, geintje natuurlijk. Maar dat hele stereotype van blinden die aan gezichten voelen begon met haar. In het geval van mensen met een meervoudige handicap, kan het wel zin hebben om te voelen aan het gezicht van goede vrienden of familieleden, om hun emoties te begrijpen en om op een effectievere manier te communiceren. Goed-functionerende blinde mensen, zoals ik, hebben dit soort dingen helemaal niet nodig, en vaak willen we het ook helemaal niet. Het is niet zo dat ik door aan individuele delen van een gezicht te voelen – zonder de context van de rest van het gezicht of de persoon – een 'beeld' van iemands gezicht krijg. (Mensen vragen me weleens om te voelen, zoals de oma van mijn eerste vriendje. Geloof me, ik had beter 'nee' kunnen zeggen.) Wat ik maar wil zeggen: als we elkaar ooit ontmoeten of op een date gaan, vraag me dan alsjeblieft niet om aan je gezicht te voelen.

Ik kan prima een beeld van iemand krijgen door tijd met hem of haar door te brengen. Neem bijvoorbeeld mijn laatste vriendje: ik kwam er tijdens de eerste keer dat we zoenden achter dat hij geen gezichtsbeharing heeft, maar ik wist toen allang dat hij knap was. Hij praatte veel over sport en over zijn trainingsschema’s. Toen ik zijn linkerarm een keer vastpakte, zodat hij me ergens naartoe kon begeleiden, werd mijn vermoeden bevestigd: hij was vrij gespierd. Ik kan natuurlijk ook aan vrienden of familie vragen of ze iemands fysieke kenmerken aan me willen omschrijven, dat kan ook handig zijn.

Aan de andere kant is ‘uit het oog, uit het hart’ een bestaand iets – dat kan dit blinde meisje bevestigen. Omdat ik niet direct op iemand kan vallen vanwege z'n uiterlijk, geen gezichten kan zien via Skype, en niet de instagramstalker kan uithangen, heb ik iemands fysieke aanwezigheid nodig, anders gaat de aantrekkingskracht verloren. Zelfs toen ik meer dan twee jaar samen was met mijn laatste vriendje, had ik zijn fysieke aanwezigheid nodig, moest ik met hem praten, zijn hand vasthouden en zijn energie voelen, voordat ik het verlangen voelde om hem te kussen. Een langeafstandsrelatie zou voor mij nooit kunnen werken. Dat is wel jammer, omdat ik veel reis voor mijn werk. Misschien ben ik daarom single?

De jongens met wie ik date begrijpen niet altijd waarom ik er niet van hou om te zoenen op een eerste date, waarom ze het rustig aan moeten doen. Ze zullen er niet allemaal even blij mee zijn dat ze altijd de bob moeten zijn, of dat we vaak een Uber moeten nemen, omdat ik niet kan rijden. Ze zullen zich niet allemaal even gemakkelijk voelen bij hun rol als 'spiegel', wanneer ze me goudeerlijk moeten zeggen of ik er dom uitzie. Waar het op neerkomt: blind zijn is een uitstekend filter voor als je de eikels eruit wilt vissen.

Van alle dingen die ik heb geleerd in de tien jaar dat ik date met een beperking, is het belangrijkste dat je voorzichtig moet zijn. De meeste mensen staan er niet bij stil dat vrouwen met een beperking drie keer zoveel kans hebben om met seksueel of ander fysiek geweld te maken te krijgen. Beperkingen worden doorgaans gedeseksualiseerd, maar we lopen meer risico als het gaat om seksueel en huiselijk geweld.

Om die en andere redenen, probeer ik mijn eigen tempo te bepalen. Maar dat ligt misschien aan mij – ik heb ook met dezelfde dingen te maken als alle anderen, alleen moet ik met een paar extra dingen dealen. Ik vind dat iedereen de vrijheid zou moeten hebben om te doen waar-ie zin in heeft, als het om je eigen lichaam gaat. Of je jezelf nou wil bewaren voor het huwelijk, veel vluchtige seks wil hebben, wil zoenen op een eerste date of juist pas op een tiende. Doe waar je je gemakkelijk bij voelt, maar vooral waar je je veilig bij voelt.

Ik heb geleerd te accepteren dat het niet makkelijk is. Soms komt de juiste persoon op het juiste moment voorbij, soms komt de juiste persoon op het verkeerde moment. We hebben allemaal onze sterke en zwakke punten. Het is geven en nemen. Als jij je erbij neerlegt dat ik niet kan rijden en dat ik mijn tijd neem als het op intimiteiten aankomt, zal ik je stinkvoeten accepteren. En misschien je gesnurk ook wel.