Ik bracht een weekend door met een darkweb drugsbaron in Marokko

Diep in de bergen in Marokko stond een groot bakstenen gebouw in het dal van een vallei. Het was nacht, en er scheen een flauw licht door de gaten in de muren. Ik zat in een auto die over een modderpad richting het gebouw reed, met een man die zichzelf "Patron" noemde – Spaans voor baas. Het had ons vijf uur gekost om hier te komen, over slingerende bergweggetjes met om de haverklap checkpoints van de gendarme. Elke keer dat we moesten stoppen, deden de agenten de deur open en schudden ze Patron de hand, met een grote grijns op hun gezicht.

"Ik koop die gasten van hier tot helemaal aan de kust om," lachte Patron.

De reis naar de vallei had me misselijk gemaakt. De asfaltwegen waren al acht kilometer eerder gestopt, en de chauffeur maakte meerdere malen scherpe bochten "om de trackingsignalen te verstoren." Maar uiteindelijk kwamen we aan bij het bakstenen gebouw en stapten we uit. De chauffeur toeterde, en een in overalls geklede man kwam naar buiten en omhelsde Patron. Ze praatten een paar minuten in het Frans met elkaar voordat ze me door de metalen deur naar binnen loodsten.

In het gebouw stonden zakken wiet zo groot als hooibalen. Ze lagen gestapeld tot aan het plafond. "Ik denk dat bij elkaar zo'n twee ton wiet is," zei Patron.

Een groot deel van de wiet was zijn eigendom. Het was zijn product. Maar deze wiet was niet bestemd voor de straten van Marokko; deze drugs zouden met de post de hele wereld over gestuurd worden. Patron, zo zegt hij zelf, is "geen gangster". Hij is een grootschalige deepweb drugsdealer. Hij verkoopt opium en goeie hasj online, en verdient daar naar eigen zeggen "rond de 120 duizend euro per maand" in Bitcoins mee.

De drugshandel op het deepweb begon met de beruchte Silk Road die aangestuurd werd door Dread Pirate Roberts (DPR). De FBI rolde Silk Road op in 2013 toen ze DPR arresteerden, die de 32-jarige Ross Ulbricht bleek te zijn. De online drugsbaron kreeg een zware gevangenisstraf: twee keer levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating, naast twintig jaar en vijftien jaar cel voor twee andere aanklachten. Het doel van de FBI was om een einde te maken aan de explosieve opkomst van online drugsdistributie, maar wat ze eigenlijk deden was een Hydra scheppen. Toen Silk Road er nog was, was er maar één echte concurrent: Black Market Reloaded. Nu zijn er meer dan vijftien deepweb drugsmarkten, waarvan de meeste een stuk beter beveiligd zijn dan Silk Road. Je zou kunnen zeggen dat de deepweb drugsscene nog nooit zoveel keuze heeft gehad.

Voor Patron, die zijn product verkoopt op nieuwe sites als Hansa Market en AlphaBay, is het deepweb een plek waar hij "op een ethische manier drugs kan verkopen". Zoals veel andere deepweb dealers, ziet hij zichzelf niet als een crimineel. "Kijk, je hebt criminelen, en dan heb je criminélen," zei hij terwijl we door het gebouw naar een achterkamertje liepen. "Als je dronken achter het stuur gaat zitten ben je een crimineel; als je te hard rijdt ben je een crimineel; als je kanker krijgt en besluit wiet te kopen tegen de pijn, dan ben je een crimineel. Ik vind dat je het niet aan de overheid moet overlaten om te bepalen wat goed en slecht voor je is, maar dat je dat zelf moet beslissen."

Patron stopte even om een sigaret aan te steken – iets wat hij om de zoveel minuten deed. Als hij niet aan het kettingroken was, zoog hij aan een vaporizer. "Met het deepweb helpen we mensen om te krijgen wat ze willen op een veilige manier. Ze hoeven niet naar een schimmige heroïnedealer op straat te gaan; wij zorgen ervoor dat ze op de bank kunnen blijven zitten en hun drugs gewoon bezorgd worden."

Hoewel Patron op het eerste gezicht niet overkomt als een gast die graag de baas speelt, heeft hij wel een harde kant. Het was verhelderend om hem met zijn zakenpartners in de bergen te zien praten. Het ene moment was hij de meest charismatische persoon in de kamer, het volgende moment was afstandelijk en zakelijk – kil, zelfs. Maar hoe meer ik met hem sprak, hoe meer hij – diep van binnen – een beetje een nerd leek. Wel een stoere nerd, natuurlijk. Maar hij was oprecht gefascineerd door OPSEC, computers, technologie, en hardware. Eerder die dag bijvoorbeeld, toen we door de haven liepen, had Patron me gewezen op de speedboten van de kustwacht die in het water lagen. Hij wist de namen, de modelnummers, welke motor ze gebruikten, hoe snel ze konden, en hoe groot de bemanning was. Patron was geen drugsdealer die op het deepweb beland was, maar een deepwebber die in de drugswereld beland was. En dat helpt hem ook om de autoriteiten telkens een stapje voor te blijven.

Patron greep een zak uit de achterkamer en haalde een paar kilo geperste hasj en drie zakken "shake" (cannabis die is fijngemalen tot poeder) tevoorschijn. "Zo," zei hij, "dat is mijn volgende lading. Dat gaat binnenkort over met het team." Zijn team is een groep die hij "Cartel Norte Africa" (CNA) noemt. Het CNA is een klein team van Spanjaarden en Berbers, geleid door Patron. Ze werken in zowel Marokko als Spanje. Met de hulp van het CNA kan Patron zijn product van Noord-Afrika naar Europa smokkelen, waarna het over de hele wereld verspreid wordt voor de bestellingen die het team ontvangt via het deepweb.

"Op het moment doe ik runs van een kwart ton – 250 kilo per keer. Het hangt ervan af hoeveel de klanten willen, maar we doen ongeveer twee grote runs per maand." Patron legde uit dat hoewel hij hier goed aan verdient, hij geen rijk man is. "Ik heb het goed, maar ik moet iedereen in het team betalen. Ik moet betalen voor mijn eigen beveiligingsteam, de kwekers, de smokkelaars – iedereen. Ik wil dat iedereen een eerlijk deel krijgt. Maar dat is waarom ik met deze gasten werk: om het beste product voor een eerlijke prijs te krijgen. Deze kwekerijen bestaan al generaties lang."

Patron opende een zakje shake. De geur vulde de hele ruimte. "Als de planten gegroeid zijn, worden ze afgesneden, gedroogd, en dan wordt de shake gemaakt, en daar wordt dan hasj van gemaakt. Daarna vervoeren we het met een aantal wagens."

Nadat zijn blokken hasj geperst zijn in het gebouw in de vallei, helpt Patron ze in vrachtwagens te laden. Ze worden vervoerd naar de kust van Marokko, waar ze in rubberboten worden gezet. "De boten hebben vijf 300 pk-motors erop zitten," legde hij uit. "Het zijn heel snelle boten. Het is gewoon een waas als je erop zit. Het is doodeng. Dan gaan we richting Spanje, waar we alles weer uitladen."

Vanuit hier worden de drugs naar safehouses gebracht. Dit was onze volgende bestemming. De volgende dag vertrokken we uit Marokko, na een ijskoude nacht in een half afgebouwd gebouwtje zonder verwarming – "de enige plek in de buurt," volgens Patron.

Elke keer wanneer we aankwamen op een nieuwe plek, wisselde Patron de sim-kaarten in zijn telefoons, voordat hij ze in speciale tasjes deed die alle signalen tegenhouden. Hij verstopte ook een van zijn twee paspoorten – de twee waarmee ik hem zag, tenminste – in wat voor auto ons ook kwam ophalen. In Spanje wisselden we tijdens de drie uur durende reis van de kust naar het safehouse twee keer van auto – de tweede keer langs de kant van een weg zonder verlichting. Patron was paranoïde, maar dat was ook begrijpelijk. Als hij gepakt wordt, kan hij tot vijftien jaar gevangenisstraf krijgen.

"Oké," zei Patron, terwijl hij in zijn spiegel keek. "We zijn bijna bij het safehouse." We reden over een donker paadje in de middle of nowhere, en stopten uiteindelijk op een kleine binnenplaats met een paar huizen. Twee jonge mannen kwamen aanlopen en omhelsden Patron. De drie spraken Spaans met elkaar. Na een paar minuten gingen Patron en ik het safehouse in, terwijl de mannen in een auto stapten en wegreden.

Van binnen zag het safehouse eruit als een onderduikadres voor cyberpunks. Er stonden meerdere laptops, er hing een flatscreen-tv, en overal liepen draden en lagen USB-kaartlezers. Er stond een bank, een tafel, en een bureau. Aan de muur hing een jachtgeweer met een vizier erop. Ik vroeg Patron of hij graag jaagt.

"Ja, ik hou wel van jagen," antwoordde hij. Hij was even stil. "Maar als je iemand daarmee neerschiet, dan voel je het."

Patron verdween in een andere kamer en kwam terug met een laptop en een zak. Hij leegde de zak op de tafel: een kilo Amnez-hasj en een groot blok opium.

Patron stopte een USB-stick in de laptop en startte die op. "Ik gebruik Tails, zie je." Hij wees naar de USB-stick. Tails is een besturingssysteem dat gebruikt wordt om online privacy te beschermen. Het blokkeert alle niet-anonieme verbindingen en voert alle uitgaande verbindingen door Tor, een webbrowser die ontworpen is om de gebruiker anoniem te houden. Kortom, als je geen Tails gebruikt om drugs te verkopen op internet word je een stuk sneller gepakt.

Nadat hij had ingelogd bij de deepweb markten, checkte Patron zijn bestellingen. Dat waren er aardig wat. De zaken liepen goed. "Kijk hier," zei hij, "deze vrouw wil hasj. Ik zal je laten zien hoe we dat doen." Hij klikte een paar keer en stak nog een sigaret op. Patron was duidelijk in zijn element in het safehouse, terwijl hij bezig was met de bestellingen.

Uit de hoek klonk een mechanisch, kransend geluid. Het was een printer, waar een nepfactuur voor een sportschoolabonnement uit kwam rollen. Zonder een woord te zeggen, trok Patron een paar latex handschoenen aan, haalde een mes uit z'n jaszak, en liep naar een bureau dat in de hoek stond. Hij nam de factuur en een blok hasj mee. Er stond een elektrisch kacheltje aan zijn voeten. Hij zette 'm aan en stak het mes tussen het metalen rooster. Hij plaatste het blok hasj op een snijplank en stak nog een sigaret aan. "Kijk," zei hij, en pauzeerde even om een trekje te nemen. "Oké, ja, ik doe iets wat de overheid bestempelt als illegaal, maar vanuit een moreel oogpunt vind ik het heel redelijk."

Patron praatte door terwijl hij wachtte tot het mes warm was. Hij vertelde me dat het zijn droom is om ooit een soort gezondheidskliniek te openen – een plek waar experimentele behandelingen met CBD (het niet-psychoactieve bestandsdeel van cannabis) legaal kunnen worden uitgevoerd.

Toen het mes warm genoeg was, maakte Patron zijn sigaret uit en ging aan de slag. Hij sneed ongeveer een gram hasj af van het blok. Dat wikkelde hij in plastic folie, lijmde het vast aan de factuur, vouwde het op en stopte het in een envelop. De drugs waren verstopt. "Klaar," lachte hij. "Dat krijg je in de post en dan maak je het open en dan is het gewoon een factuur."

In het safehouse, omringd door laptops, sigaretten en drugs, leek Patron meer op zijn plek dan in de bergen, waar hij het gevaarlijkere deel van zijn werk deed. Voor hem zijn het geld en de levensstijl het niet waard als hij niet de gemeenschap en kameraadschap van het deepweb heeft. Zoals hij zelf zei: "Ik geloof in waar DPR voor stond. Hij heeft een nieuwe cultuur gecreëerd."

Voordat ik afscheid nam van Patron, vroeg ik hem wat hij zo mooi vindt aan het deepweb.

"Over het algemeen probeert iedereen op het deepweb gewoon met elkaar op te schieten," zei hij. "Als er onenigheid is, lossen ze dat op met admins op de markten en het is allemaal heel beschaafd en vriendelijk. En dan heb je nog de grootschalige [drugs]transporten – de dingen die gebeuren buiten het internet om. Denk er maar eens over na: dat bestaat al sinds de echte Silk Road [de eeuwenoude handelsroute door Azië] en het is ergens ironisch, aangezien het allemaal begon met geweld – met de Opiumoorlogen enzo – en nu, zonder het deepweb en de Silk Road [marktplaats], eindigt het ook allemaal weer met geweld."