Deze oud-modestudenten van het Brusselse La Cambre maken carrière in Parijs

VICE duikt volop in het studentenleven, en alles wat daarbij komt kijken — ontdek het allemaal in de VICE Student Guide.

De modeafdeling van de Brusselse kunsthogeschool La Cambre is misschien niet zo megabekend als die van Antwerpen, maar ook deze opleiding heeft een bijzonder goede reputatie. Zo trekken de défilés van La Cambre, die ook de eindexamens van de studenten zijn, jaarlijks de aandacht van internationale media, maar ook van bekende modebedrijven die op zoek zijn naar de volgende Raf Simons of Martin Margiela.

Naast bekende graduates zoals Anthony Vaccarello, Julien Dossena en Marine Serre, die internationaal de show stelen, zitten de ateliers van de Parijse modehuizen vol met ontwerpers die in België studeerden en in Parijs werden aangenomen.

Wij bezochten de studio's van vier voormalige studenten van La Cambre die zich in de Franse hoofdstad hebben gevestigd, en spraken met hen over hun studies in Brussel, hun professioneel succes en hun frustraties.

"Ik groeide op in een dorpje in Georgië en ben met mijn familie naar België verhuisd toen ik 15 was. Toen wilde ik nog Schilderkunst studeren. Ik wist niet dat je ook in de mode een baan kon vinden, totdat een van mijn kunstdocenten me aanraadde om me te richten op textiel. Hij was degene die me vertelde over La Cambre.

Sinds het begin van mijn studie heb ik altijd al geweten dat ik voor een merk uit Parijs wilde werken. In België heb je wel Haider Ackermann, Raf Simons of Ann Demeulemeester, maar dat is niets in vergelijking met het aantal grote modehuizen in Parijs. Op La Cambre word je trouwens aangemoedigd om te solliciteren bij een prestigieus atelier, en die zijn altijd een Thalys verwijderd. Het lijkt zowat de enige optie.

Ik liep mijn eerste stage bij een klein confectiehuisje in Parijs, dat vandaag niet meer bestaat. Het jaar daarop bracht ik de zomer door in het atelier van Jean Paul Gaultier. Dan Haider Ackermann, en daarna Dior, voor 4 maanden. Recruiters van de grote Parijse bedrijven zijn gek op de studenten van La Cambre. Omdat we super autonoom zijn, het gewend zijn om met weinig middelen te werken en er toch keer op keer in te slagen om op het einde van het jaar compleet afgewerkte collecties te tonen. En dat allemaal terwijl we theoretische en artistieke cursussen volgen die ons openstellen voor andere disciplines en ons contact met de buitenwereld versterken.

Na het winnen van de LVMH "Graduate" Award in 2017, werd ik aangenomen bij de ready-to-wear studio van Louis Vuitton. Ik werk bij de afdeling lederwaren. Ik heb een goede relatie met het team en dat is erg belangrijk voor mij. Louis Vuitton is een zeer groot bedrijf: creatief gezien ben ik niet helemaal vrij. Maar het kan wel gebeuren dat de artistieke oriëntatie van een collectie van de ene dag op de andere verandert, waardoor ik de gelegenheid krijg om mijn ideeën voor te stellen."

"Na een zeer klassieke opleiding in België, ben ik voor een jaar naar Berlijn verhuisd. Toen ik thuiskwam, wist ik dat ik het toelatingsexamen van La Cambre wilde proberen. In Wallonië heeft die school een heel prestigieuze reputatie; de wildste geruchten doen de ronde over dat examen. Ik twijfelde om te proberen bij de Koninklijke Academie van Antwerpen, maar tekenen was minder mijn ding, en dat is redelijk belangrijk is in het onderwijssysteem van die school.

Vanaf het begin wist ik dat ik wilde werken in een huis met een groot budget, een modeshow, veel creatieve vrijheid en veel mogelijkheden. Ik moest Brussel dus wel verlaten, ook al is het leven er aangenamer dan in Parijs. De modewereld is er gewoon niet belangrijk genoeg. Op het einde van mijn eerste jaar bij La Cambre ben ik begonnen met een stage bij Thierry Mugler, die leidde tot een nieuwe stage bij Balenciaga, en vervolgens tot een vaste baan waarvoor ik mijn studies twee jaar op pauze zette.

Ik was 22 toen terugging naar La Cambre. Ik wilde mijn eigen smaak verder ontwikkelen in het kader van mijn studies. Mijn voormalige klasgenoten hadden hun afstudeercollecties gepresenteerd. Toen begon het te knagen. Ik ging terug naar school om mijn studies af te ronden, zegde mijn baan als ontwerper op en deed daarmee ook afstand van de verantwoordelijkheden die ik had gekregen.

De studenten van La Cambre staan bekend om hun vindingrijkheid. Wat de Parijse huizen betreft, biedt La Cambre een zeer goede voorbereiding. Ze investeren veel moeite én geld in vernieuwende technieken en op La Cambre leer je oplossingen te vinden die niet ‘traditioneel’ zijn. Ik hou van die technische uitdagingen. Om me comfortabel te voelen in een modehuis is het experimentele essentieel. Bij Paco Rabanne, waar ik al bijna twee jaar werk rond leder-, metaal- en assemblagetechnieken, kan ik mijn artistieke verlangens de vrije loop laten.

Bij La Cambre zien we kleding als een product dat we zullen dragen, niet alleen als een visueel idee. Voor een artistieke leider is dat zeer aantrekkelijk. Bij Paco Rabanne kan Julien Dossena zich concentreren op het beeld, terwijl ik zijn visie vertaal naar kleding, naar een tastbaar object. We zijn een echt team. Hij begint me wat te kennen op creatief vlak, en vertrouwt me taken toe die overeenkomen met mijn gevoeligheid en vaardigheden. Ik voel me steeds vrijer.”

"Ik ben opgegroeid in de omgeving rond Parijs. Meteen na mijn bachelor ben ik bij La Cambre begonnen bij de afdeling 'Stylisme and Fashion Design'. Destijds wist ik niet dat het zo'n prestigieuze school was. Mode was een beetje een meisjesdroom. Van jongs af aan hield ik al van naaien en breien en was ik een John Galliano fan.

Ik heb alles geleerd bij La Cambre. Tijdens mijn studies liet ik me inspireren door de Belgische designers en de ontwerpmethode van La Cambre, meteen op de mannequin. Ik denk dat alle oud-studenten van La Cambre eenzelfde aanpak delen, een bepaalde herinterpretatie van tradities en een nieuwe kijk op hoe kleding gedragen wordt. Ik maak modellen in 3D, in gietvormen, onmiddellijk op mijn modellen. Het is een zeer Belgische aanpak, zeer La Cambre, waardoor ik me in mijn werk onderscheid. De meeste van mijn collega's werken op basis van tekeningen.

Ik begon mijn professionele carrière met een eerste baan bij Balenciaga, dankzij de aanbeveling van een voormalige vriendin van La Cambre, voordat ik assistent werd van een onafhankelijke styliste en haar volgde in haar opdrachten voor Dior, Balenciaga, M Missoni en Celine. Vandaag werk ik als freelance breigoedontwerper bij grote Parijse bedrijven zoals Loewe of Paco Rabanne, waar ik trouwens heb samengewerkt met Clovis Nix.

Ik dacht dat het mijn droom was om bij een groot huis te werken. Toen ik de ontwerpster ontmoette die ik twee jaar lang als stagiaire volgde en haar levensritme ontdekte, realiseerde ik me dat dat was wat ik echt wilde. Ik begeleidde haar bij haar filmprojecten en volgde haar in de studio's van de huizen die haar uitnodigden. Ik vond het multidisciplinaire aspect van La Cambre al leuk, omdat ik in contact was met studenten van andere afdelingen en geconfronteerd werd met andere artistieke praktijken. Dat interdisciplinaire zag ik bij haar ook terug.

Werken voor één modehuis, één project runnen…. Dat lijkt me zo saai! In 2018 richtte ik GAMUT op met vrienden van La Cambre. Het is een modecollectief met 7 leden. We zijn twee keer in Parijs geweest en we beginnen nu wat erkenning te krijgen. Ik ben natuurlijk verantwoordelijk voor alle knitwear maar ook voor sommige accessoires en productontwikkeling. Bij GAMUT verken ik een nieuwe manier van werken, een heel creatieve vrijheid die ik niet meer heb in mijn freelance opdrachten."

“Ik was altijd al aangetrokken tot verschillende artistieke disciplines, het menselijk lichaam en kleding en ik raakte vrij vroeg gefascineerd door de Belgische mode. Ik volgde het typische schoolse parcours met stages en vaste posities in grote Parijse huizen, zoals de haute couture studio van een merk dat ik enorm bewonderde: de Artisanale lijn van Maison Martin Margiela. Daar bleef ik een aantal jaren hangen. Het tempo was heel apart en we namen de tijd om te experimenteren. Deze aanpak kwam volledig overeen met mijn verwachtingen en mijn persoonlijkheid.

La Cambre moedigt haar studenten aan zich systematisch tot de grote Parijse huizen te wenden, maar tegelijkertijd is er ook afgunst. Die haat-liefde verhouding met Parijs vind ik wel spijtig. Het vernauwt je blik op de mogelijkheden. Bij La Cambre maken ze duidelijk onderscheid tussen de grote, "prestigieuze" merken en de rest.

Creatief gezien zijn de studenten van La Cambre niet bang om zichzelf op de markt te zetten. Je zou Belgische modescholen kunnen vergelijken met de Japanse scholen: bij beiden is tekenen net zo belangrijk als ontwerpen op de pop. De meeste Parijse studio's hebben deze methode ondertussen ook geïntegreerd.

Ik heb bij de huizen gewerkt waar ik van droomde maar vandaag wil ik niet meer voor "CV-merken" werken. Ik wil weten hoe je in de mode kunt werken zonder dat het gaat vervelen. Dat betekent voor mij geen contract voor onbepaalde duur meer ondertekenen, maar constant andere artistieke praktijken verkennen.”

*Naam veranderd, echte naam bekend bij de redactie.

Volg Jean-Baptiste Thiriet op Instagram.

Wil je elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen? Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram.