De eerste keer dat ik seks had na een borstverkleining

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkyness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden “eerste keren” tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch? VICE sprak een zesentwintigjarige vrouw die, dankzij haar borstverkleining, weer leerde genieten van seks.

"Kort geleden had ik voor de eerste keer sinds ik een borstverkleining onderging seks. Dat klinkt misschien banaal, maar voor mij was het heel wat. Ik had met mijn date afgesproken in het café om wat te gaan drinken – zo kon ik ook mijn zenuwen een beetje bedwingen, want ik was bloednerveus. Over seks hadden we het niet, maar we wisten allebei waarom we hadden afgesproken. Ik droeg een kanten beha, zo eentje die je borsten niet volledig bedekt, die ik speciaal voor die avond had gekocht.

Na drie drankjes besloten we naar huis te gaan. Zodra ik mijn voordeur had dichtgeslagen, begonnen we te zoenen. Ik deed het licht niet uit, iets wat ik voor mijn borstverkleining wel steevast deed. Ik kleedde me uit en bleef even naakt voor hem staan. Mijn littekens waren goed aan het genezen, maar nog wel zichtbaar. Ik kon aan hem zien dat hij mijn lichaam ontzettend mooi vond, en daar werd ik opgewonden van. De seks was langzaam, voorzichtig, maar ongelooflijk geil. Ik vond het lekker om mijn huid tegen zijn huid te voelen plakken, en ik had er plezier in dat hij mijn lichaam kon zien als ik bovenop hem zat. Het was misschien wel de eerste keer in mijn zesentwintigjarige bestaan dat ik echt kon genieten van seks, omdat ik me niet smerig voelde in mijn eigen lichaam. Je zou de seks die we hadden kunnen omschrijven als ‘vanille’ – we waren ongeveer een half uur bezig met typische standjes in de slaapkamer – maar voor mij was het ontzettend bijzonder. Het was niet alleen sexy, maar vooral erg intiem en kwetsbaar, iets wat naar mijn gevoel niet mogelijk was geweest als ik niet die borstverkleining had ondergaan.

Te lui om te lezen? Beluister dan hieronder de ingesproken versie.

Sinds mijn twaalfde stond ik bekend als die meid met grote borsten. Ik werd geplaagd door puberale klasgenoten, en ik merkte dat volwassen mannen mijn borsten vaak erg interessant vonden. Ik verstopte ze daarom zoveel mogelijk door wijde kleren te dragen of door ze in te binden. Op mijn veertiende ontwikkelde ik een eetstoornis – door mezelf uit te hongeren, hoopte ik kleinere borsten te krijgen.

Op dat moment kreeg ik ook een relatie, die jaren zou duren. We hadden een normaal seksleven, dacht ik. Maar achteraf gezien voelde ik me nooit comfortabel in mijn eigen lichaam. In onze jarenlange relatie heeft hij me nooit naakt gezien. We hebben nooit samen gedoucht en hij wist dat hij nooit naar mijn borsten mocht kijken – laat staan dat hij ze aan mocht raken. Als mijn vriend goed ging op mijn borsten, voelde ik vooral walging en schaamte. Mijn vriend accepteerde dat.

Op het moment dat ik op mijn dunst was, werd ik verkracht door iemand waarvan ik dacht dat het een vriend was. We hadden wat gedronken en toen ik weg wilde uit zijn huis, drukte hij me op bed. Pas toen hij klaar was, liet hij me gaan. Die hele periode is nog steeds een waas voor me. Ik heb mijn vriend er nooit over verteld, maar een tijd lang durfde ik geen seks meer te hebben met hem. Ik vatte de verkrachting op als een bevestiging van hoe ik over seks dacht: mensen willen je enkel als je dun bent. De maanden na de verkrachting, begon ik ontzettend veel te eten. Ik kwam in een paar maanden 25 kilo aan, alsof mijn lichaam een beschermingslaag van vet creëerde. Mijn borsten groeiden tot een G-cup, groter dan dat ze ooit waren geweest.

Ik wist dat ik aan mezelf moest werken en ik besloot mijn relatie te beëindigen. Eigenlijk dacht ik: ik ga in therapie en vijftien kilo afvallen, zodat ik los kan gaan. Voor mij stond een smal lichaam gelijk aan seksuele bevrijding. Maar ondanks de therapie heb ik bijna twee jaar geen seks gehad. Ik ging er, ondanks dat mijn zelfbeeld verbeterde, toch vanuit dat niemand me naakt wilde zien. Sterker nog: als ik met iemand zoende en diegene naar mijn borsten greep, had ik meteen zin om naar huis te gaan. Ik vond het erg confronterend om herinnerd te worden aan het bestaan van mijn borsten.

In therapie kreeg ik de diagnose ‘body dysmorphic disorder’, een stoornis waarbij iemand een fixatie heeft op elementen van het lichaam die voor anderen vaak niet eens zichtbaar zijn. Mijn borsten speelden hier een grote rol in. Voor mij waren het enorme hompen vlees, waardoor ik mezelf bleef zien als een massieve, afstotelijke vrouw. En ook al begon ik de rest van mijn lichaam wel te waarderen, mijn borsten bleef ik haten. Ze herinnerden me aan hoe smerig ik me voelde na de verkrachting en hoe hard ik mijn lijf toen haatte. Bovendien begon ik rugpijn te krijgen.

Therapie heeft veel veranderd, maar ik besloot uiteindelijk om alsnog een borstverkleining te ondergaan. Ik snap dat mensen nu zouden denken dat ik maar moet leren om mezelf te accepteren, maar ik las zoveel over hoe voor veel vrouwen een borstverkleining hen bevrijd heeft, zowel van een fysieke pijn als mentale last die gepaard gaat met een lichaam waar je ongelukkig in bent. Dat wilde ik ook.

Tijdens de operatie werd er bijna een kilo aan borst weggehaald en ging ik van een G-cup naar een volle C. Meteen na de operatie sprak ik af met een jongen die ik een paar weken daarvoor had ontmoet. Hij mocht mijn borsten nog niet aanraken, aangezien ik nog verse littekens had en alles hard stond en blauw was. Maar toen alles langzaam begon te helen, veranderde mijn seksleven volledig. Ik voel me overdag veel vrijer, ik begon sexy kleding te dragen, ik wandelde rechtop en ik keek zelfs graag naar mijn eigen lichaam. Voor het eerst in bijna vijftien jaar, had ik het gevoel dat ik een lichaam had dat bij mij pastte. Ik heb ook geen behoefte meer om af te vallen. Het komt allemaal samen: ik heb doelgerichte therapie voor mijn trauma’s en letterlijk een nieuw lichaam om mijn leven mee te beginnen."