Τα πιο Βρόμικα «Βρόμικα» της Αθήνας

Σε νεαρότερη ηλικία συνήθιζα να τρώω μόνο fast food. Γλοιώδες, ανθυγιεινό, λιπαρό και μπουχτιστικό αλλά τόσο μα τόσο νόστιμο. Δεν μπορούσα να το αποφύγω καθότι μεγαλωμένος στη μεγαλούπολη του φαγητού, Θεσσαλονίκη (αυτή που βγάζει τα καλύτερα παιδιά). Όταν τελείωσαν οι πανελλήνιες συνειδητοποίησα ότι είχα φτάσει τύπου 100 κιλά και μαζεύτηκα γυρνώντας το στο healthy food και στη γυμναστική.

Πλέον το αποφεύγω όσο μπορώ. Όχι το να τρώω από έξω αλλά το να τρώω τα πολύ βρώμικα «βρώμικα» που μου σερβίρουν. Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή που διαφοροποιεί το «βρώμικο» από το βρώμικο «βρώμικο». Τα μέρη στα οποία κάποιος μπορεί να απολαύσει πολύ οικονομικό αλλά συνάμα αρκετά καλό (από άποψη ποιότητας) φαγητό στην Αθήνα είναι πάρα πολλά. Παρόλα αυτά τα μέρη που ο ίδιος κάποιος μπορεί να απολαύσει(;) πολύ οικονομικό αλλά και πάρα πολύ ανθυγιεινό φαγητό ίσως να είναι ακόμη περισσότερα.

Το θέμα είναι να μπορείς να ξεχωρίσεις τι παίζει με το φαγητό προτού να μπεις καν στο μαγαζί. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Συνήθως, τα μαγαζιά που έχουν κακής ποιότητας φαγητό κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα. Πίτες στοιβαγμένες σε βρώμικες σακούλες έξω από το μαγαζί, σκουπίδια παντού γύρω (αυτό είναι ανάλογο και της περιοχής, χωρίς να θέλω να στοχοποιήσω συγκεκριμένες από προκατάληψη), βρωμεροί χώροι, γυμνά χέρια που πιάνουν το φαγητό πριν να έρθει στο πιάτο σου και, πολλές φορές, άσχημες οσμές που σε βάλλουν από όλες τις μεριές. Αν, δε, αποφασίσεις να καθίσεις να φας σε ένα τέτοιο μαγαζί αρχίζεις να παρατηρείς έντομα, παντελώς σάπιες τουαλέτες κομμάτια χαρτιού παντού διασπαρμένα (τα οποία προορίζονται για τη χρήση τους από εσένα), σκισμένα τραπεζομάντηλα (για όποιο χώρο διαθέτει) και τραπέζια και καρέκλες στιγματισμένα από υπολείμματα φαγητού.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μια γύρα και να καταγράψουμε αυτά που είδαμε (και, δυστυχώς, δοκιμάσαμε).

Το θέμα είναι πως ο καταναλωτής αναζητά δύο πράγματα: το ένα είναι οι χαμηλές τιμές και το άλλο η καλή ποιότητα (ή, έστω, η όσο καλύτερη ποιότητα γίνεται σε χαμηλή τιμή). Και η αλήθεια είναι ότι γνωρίζω πολλά μέρη στα οποία υπάρχει φθηνό και καλό φαγητό, όλων των ειδών. Συνεπώς, έχοντας αυτό ως δεδομένο, θεώρησα επίσης δεδομένο το ότι τα ακόμη χειρότερα στην όψη, την οσμή και τη γεύση φαγητά θα ήταν πολύ φθηνότερα. Κι όμως! Όχι μόνο δεν ήταν φθηνότερα αλλά ήταν ακριβότερα από ότι κάτι που δεν θα φοβόσουν να έτρωγες!

Οι περιοχές στις οποίες κινηθήκαμε ήταν κεντρικές, εκεί όπου συναντάται και ο περισσότερος κόσμος. Εκεί όπου ίσως κάποιος κρεπαλιασμένος και πιωμένος θα κατέφευγε με σκοπό να να φάει έχοντας τη λύση αυτή ως λύση έκτακτης ανάγκης απλά και μόνο για να προσλάβει λίγες λιπαρές ουσίες και να στρώσει το στομάχι του.

Πρώτα δοκίμασα να φάω ένα πιάτο με παναρισμένες μπουκιές κοτόπουλου και τηγανιτές πατάτες. Το πιο πλαστικό πράγμα που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου. Φουλ στη μαγιονέζα. Νιώθω ακόμη το λάδι να μου καίει το λαιμό (ένεκα και η γαστροισοφαγική παλινδρόμηση). Μέχρι και τώρα που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο τρεις ημέρες μετά «το συμβάν» έχω τρομερό κάψιμο στο λαιμό. Προσπαθώ να το ρυθμίσω με χάπια- και λέω αλήθεια. Αυτό έγινε σε καντίνα.

Έπειτα, σε πιο κεντρικό μέρος, δοκίμασα ντονέρ. Όχι για πολύ. Αυτό το πράγμα δεν τρωγόταν! Μύριζε αισχρά και, φυσικά, έφτυσα την πρώτη μπουκιά. Δεν έπαιζε να μπορούσε να φάει κάποιος κάτι τέτοιο

Στη στάση μας σε ένα φούρνο εικοσιτετράωρης λειτουργίας έκανα το λάθος να φάω μια τουλούμπα -την οποία δεν έπρεπε να φάω εφόσον το γλοιώδες σιρόπι της μου κόλλησε στον οισοφάγο και έπηξε με αποτέλεσμα να το αισθάνομαι σαν πέτρα- και να δοκιμάσω ένα cupcake, καλά νοστιμότατο, not.

Ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα πολυφαγείο με διάφορα πιάτα στις βιτρίνες. Μεγάλα πιάτα με λιγοστό αλλά εμετικό στην όψη περιεχόμενο. Εκεί, υπήρχαν τα πάντα. Από σάντουιτς μέχρι και μπέργκερ. Και, φυσικά, ό,τι ήθελες από αυτά της βιτρίνας και άλλα των καταλόγων. Πήραμε ένα μπέργκερ. Για τα τεσσεράμισι ευρώ που κόστιζε δεν δικαιολογούταν το πράγμα που μας σερβιρίστηκε. Εγώ, φυσικά, δεν άντεξα άλλο, αυτή τη φορά δοκίμασε ο φωτογράφος. Μία μπουκιά και πολύ ήταν. Δεν μπόρεσε παραπάνω.

«Αποζημιώθηκε» αργότερα, όταν πήγαμε σε ένα σουβλατζίδικο το οποίο έχει κλείσει δύο φορές στο παρελθόν με αφορμή υγειονομικούς ελέγχους που κατά καιρούς πραγματοποιούνταν. Δεν ήταν ότι καλύτερο το χοιρινό περιεχόμενο της πίτας που παραγγείλαμε αλλά κομμάτια να γίνει. Οι πατάτες σάπιες. Τετράγωνες και αρρωστιάρικα κίτρινες από έξω και γεμισμένες με καυτό λάδι από μέσα.

Ήταν μία όχι και τόσο συνηθισμένη αλλά σίγουρα αηδιαστική και παχυντική (ακόμη και για αυτά τα λίγα που καταφέραμε να φάμε) εμπειρία. Ψάξε το λίγο. Πρέπει να ξέρουμε τι μας γίνεται. Το φαγητό και πόσω μάλλον η ποιότητα αυτού είναι σημαντική υπόθεση. Είναι πραγματικά απορίας άξιο το γιατί σε όλα αυτά τα μέρη υπήρχε αρκετός κόσμος που έτρωγε τέτοιου είδους φαγητό. Εσύ, θα έτρωγες;

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.