ΟΙ Νεκροί Μεθυσμένοι Φίλοι του Alice Cooper

Illustrations by Brian Walsby.

Συνάντησα για πρώτη φορά τον Alice Cooper σε ένα πάρτι στο Park Avenue στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ήταν πραγματικά μία από τις «δεν αξίζω τίποτα» στιγμές. Ο Alice ήταν ένα από τα λίγα παιδιά που πραγματικά σεβόμουν τότε, γιατί έκανε τα πάντα με τους δικούς του όρους: "Καρφώνοντας ένα παλούκι στην καρδιά της γενιάς των χίπις» και παίζοντας παραβατική rock‘n’ rollμουσική για punksόπως εγώ. Εκείνο το βράδυ στο Park Avenue, ο Alice μου ζήτησε να του πάρω συνέντευξη, έτσι, λίγες μέρες αργότερα, καθίσαμε για μια μεγάλη συζήτηση στο σπίτι του στο Bel Air. Ο Alice είχε ενοχληθεί πολύ από αυτά που είχε ακούσει για κάποιες από τις πανκ μπάντες, λέγοντάς μου, «δεν το καταλαβαίνω αυτό, δηλαδή, θέλουν να βγάλουν χρήματα ή όχι;».

Του εξήγησα ότι ναι, θέλουν να βγάλουν λεφτά, αλλά θέλουν να το κάνουν με τους δικούς τους όρους, όπως θα έκανε και αυτός. Ο Alice έδειξε ανακουφισμένος επειδή οι πανκς ήθελαν να βγάλουν λεφτά- και έτσι παραμείναμε φίλοι από τότε. Μόλις ολοκλήρωνε ένα νέο άλμπουμ με τραγούδια όλων των παλιών φίλων του, από τους HollywoodVampires, την παλιά λέσχη όπου τα έπιναν όλοι μαζί στο Rainbow στο Λος Άντζελες και που περιλάμβανε τον Harry Nilsson, τον  John Lennon, τον Ringo, τον Micky Dolenz, τον Keith Moon και τον Jim Morrison, μεταξύ άλλων διαπρεπών ροκάδων, και έτσι του ζήτησα να μιλήσουμε για κάποια από τα παλιά φιλαράκια του.

Three Hollywood Vampires: John Lennon, Harry Nillson, and Alice Cooper, 1974. Image via

HOLLYWOOD VAMPIRES

Όταν έβαζες τους HollywoodVampiresόλους μαζί, ήταν σαν ένα είδος αφιερώματος στα παλιά κλαμπς ποτού του Χόλιγουντ, όπως όταν οι JohnBarrymore, ErrolFlynnκαι WCFieldsέπιναν κάθε βράδυ. Οπότε τού είπα, «λοιπόν, θα το κάνουμε αυτό έτσι κι αλλιώς, οπότε ας κατεβούμε στο Rainbow να πιούμε…».

Πολύ σύντομα έγινε κάτι που ονομάσαμε HollywoodVampiresκαι ανεβαίναμε στην κορυφή του Rainbowκαι καθόμασταν εκεί και πίναμε. Κάθε βράδυ ήταν ο Harry Nilsson, ο Bernie Taupin, ο Micky Dolenz, εγώ και όποιος άλλος εμφανιζόταν. Ο Ringo ήταν εκεί μια φορά για λίγο. Ο Keith Moon ερχόταν όταν βρισκόταν στην πόλη.

Ο John Lennon ερχόταν επίσης. Αυτός και ο Harry Nilsson ήταν οι καλύτεροι φίλοι, το ξέρεις; Έτσι, αν ο Harry ήταν στην πόλη, ήταν πάντα με τον John, και έρχονταν μαζί. Ήταν υπέροχος! Ο John ήταν απλώς άλλο ένα από τα παιδιά, το ξέρεις;

Αλλά το πραγματικά πιο διασκεδαστικό πράγμα ήταν να δούμε τι θα φορούσε εκείνο το βράδυ ο Keith Moon. Μια νύχτα ήρθε με στολή Αδόλφου Χίτλερ και την επόμενη σαν βασίλισσα της Αγγλίας. Θέλω να πω ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα, ο Keith τα είχε όλα, και ήταν ο μεγαλύτερος ντράμερ που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Και παράλληλα ο καλύτερος φίλος του καθενός. Όταν ήταν στην πόλη, μπορούσε να μείνει στο σπίτι μου για μια εβδομάδα, μετά πήγαινε στου Harry Nilsson για μια εβδομάδα, και στη συνέχεια έμενε στο σπίτι του Ringo για μια εβδομάδα. Δεν υπήρχε άλλος σαν αυτόν. Πάντα λέω στον κόσμο, το 30% από όσα έχετε ακούσει για μένα είναι αλήθεια, το 30% από αυτά που ακούτε για τον Iggy είναι αλήθεια, το 30% για τον Princeείναι αλήθεια, τέλος πάντων… αλλά όλα όσα έχετε ακούσει για τον Keith Moon είναι αλήθεια.

Ο Keith μπήκε στο HollywoodVampiresεπειδή ήταν η ψυχή των πάρτι, κάτι που μάλλον τον σκότωσε επίσης. Ήταν το είδος των πραγμάτων που πραγματικά δεν είχαν κουμπί «off». Και όταν είσαι πραγματικά καλός φίλος με κάποιον, μετά από λίγο του λες, «γεια, ξέρεις, δεν χρειάζεται να με διασκεδάσεις…».

Υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν μπορείς να «απενεργοποιήσεις». Ο Chris Farley ήταν έτσι. Όλα αυτά τα παιδιά που ήταν υπέρβαροι κωμικοί, ήταν παιδιά που έπρεπε να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους όλη την ώρα. Απλώς έδιναν συνεχώς παράσταση και ήθελες να τους καθίσεις κάτω και να τους πεις, «Δεν είναι ανάγκη να δώσεις παράσταση τώρα!».

Ο Keith Moon ήταν έτσι. Ήταν σαν ένα μικρό παιδί που χρειαζόταν Ritalin ή κάτι τέτοιο, σε φάση «Keith, χαλάρωσε!». Αλλά απλώς δεν μπορούσε να το κάνει.

JIM MORRISON

Alice Cooper: Ο Jim ήταν τόσο αυτοκαταστροφικός όσο μπορείτε να φανταστείτε. Όλα τα έβγαζε στους στίχους του. Θα πήγαινε σε ένα πάρτι -και εκείνες τις ημέρες σε ένα πάρτι, αντί για ζελεδάκια υπήρχαν μπολ με χάπια- και έπαιρνε μία χούφτα χάπια και τα κατέβαζε με Jack Daniel. Και ποιος ήξερε τι ήταν αυτά τα χάπια;

Ποτέ δεν πήρα κάτι αν δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν. Υποθέτω ότι κάτι τέτοια τελικά σκότωσαν τον Jim.

Είχα γνωρίσει τον Jim καιρό πριν όταν μετακομίσαμε για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες. Οι πρώτοι άνθρωποι που έπεσα επάνω τους ήταν ο Robby Krieger και τα άλλα παιδιά από τους Doors. Προσκάλεσαν την μπάντα μου να κατέβουμε στο Sunset Sound και να παρακολουθήσουμε την ηχογράφησή τους, κάτι που ήταν τεράστιο για ένα μάτσο «τίποτα» από την Αριζόνα.

Είχαμε μόλις τελειώσει την πρώτη χρονιά μας στο κολέγιο, οπότε πρέπει να ήμασταν 19 ή 20 ετών, όταν ήρθαμε στο Λος Άντζελες. Ήμασταν το μεγαλύτερο συγκρότημα στο Φοίνιξ, αλλά αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ήταν ότι υπήρχαν 15.000 άλλες μπάντες στο LA από την Utah, το Oregon, από παντού. Ήταν επίσης οι καλύτερες μπάντες στις πόλεις τους και όλοι προσπαθούσαμε να κάνουμε συναυλίες στα ίδια κλαμπς. Υπήρχαν ίσως περίπου είκοσι κλαμπς για να παίξεις και 20.000 μπάντες- έτσι οι Doorsμάς πήραν υπό την προστασία τους. Τα παιδιά έγιναν οι καλύτεροι φίλοι μας, το ξέρεις;

Συνήθιζα να τα πίνω με τον Jim. Ο Robby Krieger αφηγείται μια ιστορία, ότι όταν βγήκε το πρώτο μας άλμπουμ, εμφανιζόμασταν πριν από τους Doorsστο Όρεγκον και την Ουάσινγκτον, κάτι που ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμάς, επειδή παίζαμε μπροστά σε τεράστια ακροατήρια που δεν είχαμε ξαναπαίξει. Έτσι, παίζαμε σε ένα θέατρο κάπου στο Όρεγκον και ο Robby μπήκε στο θέατρο -υπήρχε ένα μπαλκόνι εκεί. Ο Jim κρεμόταν από το μπαλκόνι και εγώ είχα κρεμαστεί δίπλα του! Η όλη ιδέα ήταν να δούμε ποιος μπορεί να μείνει κρεμασμένος περισσότερο. Δεν θυμάμαι καν να το κάνουμε αυτό, αλλά, ξέρεις, πίναμε όλη μέρα και μας φαινόταν σαν να ήταν το πιο σωστό πράγμα στο κόσμο εκείνη την ώρα.

Είχα πάει στην ηχογράφηση των Doorsκαι τους παρακολουθούσα. Αυτό που με εντυπωσίαζε στον Jim Morrison ήταν ότι η εκτέλεση που ακούτε από το "The End", ήταν η εκτέλεση που παρακολούθησα να ηχογραφούν. Υπήρχαν άλλες 26 εκτελέσεις του τραγουδιού, με διαφορετικές ιστορίες και κάθε φορά που το έκαναν, ο Jim το άλλαζε. Ποτέ δεν το έκανε με τον ίδιο τρόπο δύο φορές. Η εκτέλεση που χρησιμοποιήθηκε ήταν εκπληκτική, αλλά όλοι πηγαίνουν συνήθως στο στούντιο με τους στίχους τους και αποφασίζουν αν αυτοί είναι οι στίχοι που δούλεψαν για αυτό το τραγούδι. Θέλω να πω, όταν ο Jim έγραψε το «WhentheMusic’sOver» και όλα τα άλλα τραγούδια -απλώς αυτοσχεδίαζε στο δρόμο προς το στούντιο. Κάτι που ήταν αρκετά εκπληκτικό, επειδή θα ακούγατε τα τραγούδια μόνο μία φορά με αυτόν τον τρόπο. Οι Doorsείχαν πολύ jazz προσανατολισμό, έτσι ο καθένας τους έπαιξε πολύ καλά.

Προέρχομαι από μια εντελώς διαφορετική σχολή. Προέρχομαι από τη σχολή του «γράψε τους στίχους, κάνε πρόβα, κάν’ το ακριβώς όπως στην πρόβα και ερμήνευσέ το ακριβώς όπως στο άλμπουμ». Σίγουρα δεν μπαίνω στο στούντιο αν δεν γνωρίζω τι θα κάνω!

Αλλά οι Doorsήταν ακριβώς το αντίθετο -στην πραγματικότητα, ξέρεις τον στίχο στο «Roadhouse Blues» που λέει «ξύπνησα το πρωί και κέρασα τον εαυτό μου μία μπύρα».

Αυτό ήταν η ατάκα μου. Καθόμουν εκεί και μιλούσαμε και ο Jim λέει, «τι έκανες σήμερα;».

Του είπα, «ξύπνησα το πρωί και κέρασα τον εαυτό μου μια μπύρα, ντα, ντα, ντα…».

Το επόμενο πράγμα που ξέρω, είναι ότι το ακούω σε αυτό το τραγούδι.

Alice Cooper and Donovan ηχογραφώντας το "Billion Dollar Babies." Image via

DONOVAN

Είχαμε μια συνεδρία ένα βράδυ στα Morgan Studios στο Λονδίνο, όταν κάναμε το «Billion Dollar Babies». Έτσι, ο Harry Nilsson μπήκε μέσα και είχε μαζί του τον Marc Bolan, τον Ringo, τον Keith Moon, και τον Ric Grech από τους Blind Faith. Μπήκαν όλοι και κατέλαβαν το στούντιο. Εκείνη τη μέρα, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος έπαιξε τι. Ξέρω ότι ο Marc Bolan κάπου παίζει σε αυτό το άλμπουμ. Ο Harry παίζει κάτι σε αυτό το άλμπουμ. Ο Keith είναι στο άλμπουμ. Ο Ringo είναι στο άλμπουμ. Ήταν μια από εκείνες τις νύχτες που όλα είναι απλά ένα μπλακ άουτ.

Έτσι ο Donovan ήταν στην επόμενη ηχογράφηση στο στούντιο με τον Mickey Most. Είχε ένα σωρό από τα παιδιά εκεί, ξέρεις, που τραγουδούσαν κάτι. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο τραγούδι ήταν, αλλά μπήκα και είπα: «Χρειάζομαι έναν άντρα με πραγματική βρετανική προφορά να κάνει το voiceover. Donovan, ήρθε η ώρα να κάνεις αληθινό rock'n' roll».

Τότε ο Donovan λέει, «έλα στο δικό μου στούντιο,  έχω όλα αυτά τα παιδιά που καθοδηγώ για αυτά τα φωνητικά».

Είπα, «εγώ θα τους καθοδηγήσω για σένα!».

Είπε εντάξει. Είχα ετοιμάσει τα πάντα και τα παιδιά ήταν τρομοκρατημένα, όμως το κάναμε όλο και ήταν υπέροχο.

Έτσι, στη συνέχεια, τράβηξα τον Donovan στο δικό μου στούντιο και τα πήγε περίφημα στο ντουέτο του «Billion Dollar Babies». Υπέροχα.

Μείναμε φίλοι με τον Donovan. Ήμουν μαζί του, όταν έγινε μέλος του Rock'n' Roll Hallof Fame. Και ήταν τεράστιο να τον δω εκεί. Είναι ο ίδιος τύπος, είναι ακριβώς ο ίδιος τύπος.

MARILYN MANSON

Δεν είχα ιδέα αν ο Marilyn Manson θα γινόταν ένας εφιάλτης ή όχι, ήμασταν τα κορυφαία ονόματα στην περιοδεία που μόλις κάναμε. Δεν ήξερα πως θα τα πήγαινα μαζί του αλλά αποδείχθηκε εντάξει τύπος.

Κατέληξε να έχει πραγματικά πλάκα. Θέλω να πω ότι ήταν απολύτως αφοσιωμένος στο παιχνίδι. Καθόλου προβλήματα. Ποτέ δεν αργούσε. Ήταν απολύτως επαγγελματίας και έβγαινε μαζί μου και λέγαμε το «I’mEighteen» κάθε βράδυ σαν το τελευταίο τραγούδι της παράστασης.

Τον είχαμε σαν βοηθητικό, έλεγε τον δεύτερο στίχο και στη συνέχεια εμείς το τελειώναμε. Λειτούργησε μία χαρά. Δεν ήταν μαλάκας ούτε στο ελάχιστο. Σεβόταν πάρα πολύ την όλη κατάσταση. Και η μπάντα του ήταν ευτυχισμένη. Όλα τα παιδιά της μπάντας του, μου είπαν, «υπάρχει μια απίστευτη διαφορά στον Marilyn όταν κάνει περιοδεία μαζί σας από όταν περιοδεύει με οποιονδήποτε άλλον».

Είπαν, «και η διαφορά είναι η μέρα με τη νύχτα».

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι ακόμη δεν ξέρουν ότι ο Donovan τραγουδά στο «Billion Dollar Babies;». Νόμιζα ότι το ήξεραν όλοι. Ή ότι στο «Under My Wheels», είναι ο Rick Derringer που παίζει πρώτη κιθάρα και όχι ο Glen Buxton. Πάντα έχει πλάκα όταν ακούς, ξέρεις, ποιος έπαιξε φυσαρμόνικα στο «Roadhouse Blues» -ήταν ο John Sebastian, αυτός απλώς δεν ήθελε το όνομά του σε άλμπουμ των Doorsλόγω του γεγονότος με τον Jim Morrison στο Μαϊάμι, όπου λέγεται ότι του κατέβασε το παντελόνι και τον εξέθεσε. Δεν ήταν καλό για την εικόνα των Lovin Spoonful να συνδέονται με άλμπουμ των Doors. Περίεργο δεν είναι; Στις σημερινές μέρες θα ήταν «Ω, όχι, πρέπει να βάλετε το όνομά μου στο άλμπουμ!».

Ή ότι ο Robby Krieger έγραψε τη μουσική και τους στίχους για το «Light My Fire», γιατί πάντα θεωρούσα ότι ο Jim έγραφε όλους τους στίχους.

Ξέρεις, όταν κάνεις μια ραδιοφωνική εκπομπή, όπως κάνω τα τελευταία δέκα χρόνια, ο μόνος τρόπος να το κάνεις, για μένα, είναι να βγαίνεις σαν να παίζεις δίσκους για τους φίλους σου. Απλώς ανοίγω το μικρόφωνο και αρχίζω να μιλάω. Είναι ενδιαφέρον να μεταδίδεις στους ανθρώπους τόσες πολλές από αυτές τις πληροφορίες.

Σου δίνει ακόμη μία διάσταση του τι πραγματικά συμβαίνει στα παρασκήνια ή τι συμβαίνει πραγματικά στο στούντιο. Νομίζω ότι το κοινό το αγαπά αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, επειδή είναι εδώ ένας τύπος που βρέθηκε στα παρασκήνια -εγώ!

Ο Alice θα βγάλει ένα νέο άλμπουμ τώρα. Θα έχει τίτλο είτε Hollywood Vampires είτε My Dead Drunk Friends. Δεν έχει αποφασίσει ακόμα. Βρίσκεται σε περιοδεία από τις 13 Οκτωβρίου ενώ έχει και μια ραδιοφωνική εκπομπή, τη «Nights with Alice Cooper», που μπορείτε να ακούτε πέντε νύχτες την εβδομάδα.

Πίσω στο 1975, ο Legs McNeil υπήρξε συνιδρυτής του Punk Magazine, το οποίο είναι ένας από τους λόγους που γνωρίζετε ακόμη τι σημαίνει αυτή η λέξη. Επίσης έγραψε το Please Kill Me, το οποίο ουσιαστικά τον κάνει τον Studs Terkel της πανκ ροκ. Εκτός από την δουλειά του ως αρθρογράφου στο VICE, συνεχίζει να γράφει και στο προσωπικό του blog, pleasekillme.com. Μπορείτε να τον ακολουθήσετε και στο Twitter: @Legs__McNeil.