Η Μυρτώ Αλικάκη Είναι μια Ραπτομανής που τα Σαββατοκύριακα Βλέπει Μπάλα και Κουνγκ Φου

Το γκρι γιαπωνέζικο σκούτερ «αγκομαχά» στην ανηφόρα της Καλλιδρομίου. Εκείνη ατάραχη το παρκάρει στα γρήγορα ανάμεσα σε δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα και βγάζει το κράνος. Μια femme fatale των early '90s, σήμερα ώριμη μητέρα δύο αγοριών. Καθώς η Μυρτώ Αλικάκη πλησιάζει προς το τραπέζι παρατηρώ το δερμάτινο τζάκετ που συμπληρώνει το εκφραστικό στιλ της – δεν έχει χάσει ούτε στάλα από εκείνη τη σκανταλιάρικη, μποέμικη λάμψη που εξέπεμπε στα πρώτα της βήματα.

Χτυπά το κινητό της – ο μεγάλος της γιος. Μιλούν σαν δυο φίλοι. «Γύρω στα 30 τον έκανα…» μου λέει. «Τα παιδιά μου ήταν αυτό που έλειπε από τη ζωή μου. Νιώθω πως χάρη σε αυτά ολοκληρώθηκα. Σήμερα, βέβαια, ζούμε σε μια διαφορετική εποχή – οι άνθρωποι αργούν να μεγαλώσουν από κάθε άποψη. Και βιολογικά και συναισθηματικά. Είναι μια τάση, μια ανάγκη να παραμένουμε νέοι, συχνά σε παράλογο βαθμό. Μου τυχαίνει πολύ συχνά να μιλάω με κοπέλες, φίλες και να μου λένε "είμαι 38 και θέλω να κάνω παιδιά, αλλά όχι ακόμα". Δεν ξέρω, εγώ το βλέπω κάπως παρακινδυνευμένο αυτό. Πιστεύω πως έχει παίξει ρόλο το γεγονός ότι οι γενιές που μεγάλωσαν στα '90s και στα '00s υπήρξαν καλοζωισμένες, μας δόθηκε η ψευδαίσθηση πως μπορούμε να κυνηγήσουμε το American dream στην ελληνική εκδοχή του. Νιώθαμε πως ο κόσμος μας ανήκει, πως μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα πάντα. Οπότε σε ένα τέτοιο περιβάλλον αρκετοί αισθάνθηκαν πως ένα παιδί μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας για τις προσδοκίες και τα όνειρά τους».

«Πόσο διαφορετικοί είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα σε σχέση με εκείνα τα χρόνια;» τη ρωτώ. «Λόγω της σχολής –είμαι καθηγήτρια στο Θέατρο Τέχνης– αλλά και μέσα από τις συνεργασίες μου σε θέατρο και κινηματογράφο, έρχομαι πολύ συχνά σε επαφή με νέα παιδιά. Παιδιά που στη χειρότερη περίπτωση τα περιμένει η ανεργία εκεί έξω και στην καλύτερη μια κακοπληρωμένη δουλειά. Όπως καταλαβαίνει κανείς, μιλάμε για μια τελείως διαφορετική συνθήκη ζωής. Εξόχως δυσκολότερη σε σχέση με τον τρόπο που μεγαλώσαμε εμείς. Έχω παιδιά στη σχολή που κάνουν μία και δύο δουλειές για να καταβάλλουν τα δίδακτρα. Πώς να ζήσεις με μισθούς 500 ευρώ; Κι εγώ ζορίζομαι αρκετά πλέον, παρότι στο παρελθόν είχα ευνοηθεί από την τύχη, έχοντας συμμετάσχει σε καλές δουλειές».

Το κινητό της δονείται ξανά – είναι κάποιος συνεργάτης. Η Μυρτώ είναι δραστήρια καλλιτεχνικά αυτό το διάστημα. Κρατά τον ρόλο της κόμισσας Λίντια Ιβάνοβνα στην παράσταση «Άννα Καρένινα», η οποία έκανε πρεμιέρα στις 3 Μαρτίου στο Εθνικό Θέατρο, στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», ενώ πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Olvio σε ένα από τα κορυφαία έργα του σύγχρονου ισπανικού ρεπερτορίου, το πολυβραβευμένο «Δέρμα στις Φλόγες» του Γκιλιέμ Κλούα, μαζί με τον Αντώνη Φραγκάκη, τη Ρηνιώ Κυριαζή και τον Νίκο Νίκα. «Το "Δέρμα στις Φλόγες" είναι μια βαθιά πολιτική παράσταση που μιλά για την εξουσία και τα χρόνια τραύματα που φέρουν οι άνθρωποι μέσα σε ένα εμφυλιοπολεμικό περιβάλλον. Λατρεύω αυτό το έργο και πιστεύω ότι στο μέλλον θα θεωρείται κλασικό. Για την "Άννα Καρένινα" τι να πρωτοπεί κανείς… H συγκεκριμένη παράσταση είναι πιστή μεταφορά του έργου του Τολστόι, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, με τη Μαρία Ναυπλιώτου στον πρωταγωνιστικό ρόλο». «Κινηματογραφικά ετοιμάζεις τίποτα;» τη ρωτάω. «Ναι, θα συμμετάσχω σε δύο ελληνικές ταινίες. Η πρώτη είναι του Χρήστου Γεωργίου και θα ξεκινήσει γυρίσματα σε λίγο καιρό, με τον Δημήτρη Ήμελλο και τη Νεφέλη Κουρή. Πραγματεύεται την ιστορία ενός άντρα των ΜΑΤ και την εκρηκτική και αντιδραστική σχέση που έχει με την κόρη του, η οποία αδυνατεί να αποδεχθεί το επάγγελμά του. Η δεύτερη είναι του Δημήτρη Τσιλιφώνη και πρόκειται για μια μαύρη γκανγκστερική κωμωδία δράσης στην οποία υποδύομαι μια σκληρή δικηγόρο. Είμαι η μοναδική γυναίκα σε ένα κατά τ' άλλα αντρικό περιβάλλον που απαρτίζεται από εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο Χρήστος Λούλης, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ο Θέμης Πάνου κ.ά.».

Τη ρωτώ αν προλαβαίνει να βλέπει καθόλου τα παιδιά της. «Σηκώνομαι εφτά το πρωί και συνήθως τελειώνω όλες τις δουλειές μου γύρω στις δώδεκα το βράδυ. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους με όποιον τρόπο μπορώ. Έχουν κι αυτά, βέβαια, τις δικές τους δραστηριότητες. Ο ένας παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες του Ολυμπιακού και μάλιστα τα Σαββατοκύριακα πηγαίνω και βλέπω μπάλα! Έχει πολλή πλάκα. Μετά τους έχουμε γράψει σε μια σχολή κουνγκ φου κοντά στο σπίτι για να "ανοίξουν" οι μύες τους και να μάθουν να αυτοπειθαρχούν. Και εκεί πηγαίνω συχνά και τους χαζεύω, είναι εξαιρετική άσκηση. Εγώ πάλι για να αποφορτιστώ από την πίεση της καθημερινότητας το έχω ρίξει στο ράψιμο. Ράβε, ξήλωνε, όποτε έχω χρόνο μαζί με μια φίλη. Είμαστε ραπτομανείς…».

Τη ρωτώ αν την ανησυχεί καθόλου η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. «Είμαι σε φάση πλήρους απογοήτευσης. Έχω σταματήσει να παρακολουθώ την επικαιρότητα – να φανταστείς εδώ και ενάμιση χρόνο δεν διαβάσω ούτε βλέπω ειδήσεις. Είναι η άμυνά μου. Αδυνατώ να διαχειριστώ αυτό που συμβαίνει. Μάλλον αυτή η απέχθεια οφείλεται στο γεγονός ότι ουδέποτε ήμουν ενταγμένη κάπου πολιτικά. Με απωθούσε η ελληνική πολιτική σκηνή από παιδί. Σήμερα αυτοπροσδιορίζομαι ως μια απελπισμένη πολίτης».

Περισσότερα από το VICE

Κορυφαίοι Σκιτσογράφοι από την Ελλάδα Στέλνουν το Δικό τους Μήνυμα για τους Πρόσφυγες

Ιστορίες από τα «Χρυσά» Χρόνια της Ολυμπιακής Αεροπορίας

Surf στο «Μπαλί» της Ελλάδας και Κουβέντα με τους Δαμαστές των Κυμάτων