Το σύνθημα στον 7ο όροφο του εγκαταλελειμμένου νεοκλασικού στο κέντρο της Αθήνας ήταν σαφές και προμήνυε τις διαθέσεις των ενοίκων του - «Fuck you all». Τριγύρω, οι ετοιμόρροποι τοίχοι μετά βίας συγκρατούσαν τα σπασμένα παραθυρόφυλλα, ενώ τα φθαρμένα ξύλινα πατώματα έτριζαν σε κάθε μας βήμα. Μόνο οι επιβλητικές μαρμάρινες σκάλες και οι τεράστιοι καθρέφτες απέμεναν για να θυμίζουν ότι κάποτε αυτό το δωμάτιο χρησίμευε ως αίθουσα χορού, σφύζοντας από ζωή. «Χορεύουμε;», μου είχε πει ένα βράδυ ο Α. αδιαφορώντας για το χάος γύρω μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ήταν Ιανουάριος του 2014 όταν συνάντησα μια παρέα νέων ανθρώπων, οι οποίοι προερχόμενοι από διαφορετικές χώρες της Ευρώπης και την Ελλάδα, αποφάσισαν -κόντρα στα στερεότυπα της εποχής- να ζήσουν χωρίς χρήματα. Έτσι, έσπασαν την πλαϊνή πόρτα ενός μισογκρεμισμένου επταώροφου κτιρίου, το κατέλαβαν και το μετέτρεψαν σε χώρο ελευθερίας και συνύπαρξης, εφαρμόζοντας στην πράξη το περίφημο σύνθημα των Ολλανδών καταληψιών «Κατάληψη σημαίνει περισσότερα από απλή επιβίωση».Είναι περασμένα μεσάνυχτα και ο Α., από τη Λετονία, πίνει ακόμα μπύρες με τον Ι. στην πλατεία Εξαρχείων. Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε μια κατάληψη στο Αλικάντε, στο νότιο κομμάτι της Βαλένθια και έπειτα από λίγο καιρό αποφάσισαν να επισκεφτούν την Ελλάδα - για την ακρίβεια, τα Εξάρχεια. «Στις καταλήψεις που μείναμε ανά την Ευρώπη, ακούγαμε πάντοτε πολλές ιστορίες για τα Εξάρχεια. Έτσι, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να έρθουμε στην περιοχή και να ζήσουμε εδώ για ένα διάστημα» μου λέει ο Α., ο οποίος στη Λετονία δούλευε ως πωλητής σε ένα κατάστημα μέχρι που μια μέρα παράτησε τη δουλειά του και άρχισε να ταξιδεύει σε πόλεις της Ευρώπης, μένοντας συνήθως σε καταλήψεις. «Η κατάληψη για μένα είναι ένας τρόπος ζωής, ένας τρόπος να ανήκεις σε μια κοινότητα ανθρώπων».Κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και λίγο πριν τα απορριμματοφόρα βγουν στους δρόμους της Αθήνας, τριγυρνούσαμε στα στενά της Ομόνοιας μαζεύοντας το φαγητό που πετούσαν στους κάδους τα ψητοπωλεία και οι φούρνοι της περιοχής. «Δεν είναι ότι δεν έχουμε χρήματα, απλώς είναι λάθος να πηγαίνει χαμένο τόσο φαγητό», μου είπε ένα βράδυ ο Ν. «Όπως λάθος είναι και να το πετάς μέσα στους κάδους. Καλύτερα να το αφήνεις σε εμφανές σημείο, μέσα σε σακούλες. Με αυτόν τον τρόπο, ίσως βοηθήσεις κάποιον που το έχει ανάγκη».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι καταλήψεις στέγης δεν αποτελούν ευρέως διαδεδομένη πρακτική στην Ελλάδα, αν και παγκοσμίως γνωρίζουν μεγάλη άνθιση ως προσπάθεια έμπρακτης επίλυσης του στεγαστικού προβλήματος. Ήδη από το 1649, οι Diggers στην Αγγλία προσπάθησαν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της ιδιοκτησίας καταλαμβάνοντας και καλλιεργώντας από κοινού ακαλλιέργητες εκτάσεις.
Τον Οκτώβριο του 1981, λίγες μόλις ημέρες μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έγινε η πρώτη κατάληψη κτιρίου στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην οδό Βαλτετσίου στα Εξάρχεια. Η κατάληψη της Βαλτετσίου αποτέλεσε έναν αυτοοργανωμένο χώρο ελεύθερης έκφρασης και δραστηριοτήτων. Εκείνη την εποχή ξεκινάνε οι μαζικές καταλήψεις κτιρίων, οι οποίες θα κορυφωθούν την τριετία 1988-91.Σήμερα, αρκετές ιστορικές καταλήψεις έχουν εκκενωθεί μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Το ίδιο έγινε και με την κατάληψη αυτού του επταώροφου κτιρίου. Πριν όμως τα ΜΑΤ σφραγίσουν οριστικά την ξύλινη πόρτα του νεοκλασικού, μια ομάδα νέων ανθρώπων είχε καταφέρει -έστω και για λίγo- να κερδίσει το στοίχημα και να επιβιώσει χωρίς χρήματα, σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Να κάνει δηλαδή το όνειρό της πραγματικότητα και να ζήσει ουσιαστικά ελεύθερη. Ή διαφορετικά, να εφαρμόσει στην πράξη το μότο της βρετανικής αναρχο-πανκ κολεκτίβας Crass «Η μόνη εξουσία είναι ο εαυτός σου».Περισσότερα από το VICEΦωτογραφίες από τη Zωή σε μια Γυναικεία Σωφρονιστική Αποικία
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ