Σε Ποια Ευρώπη Θέλουν να «Ηγεμονεύσουν» οι Γερμανοί;

Ένα από τα site που επισκέπτομαι συχνά στον ελεύθερο χρόνο μου είναι το sansimera. Μου αρέσει πολύ να «σκαλίζω» ημερολογιακά τα post, ξετρυπώνοντας ξεχασμένες μνήμες και φευγαλέα ίχνη της ιστορίας. Τις προάλλες, έπεσα πάνω σε ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο με συγκίνησε βαθιά, ίσως γιατί είμαι φορτισμένος και από το κλίμα των ημερών. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Στις 22 Ιουλίου του 1943 κορυφώθηκαν οι διαδηλώσεις κατά της επικείμενης επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία, με πολυπληθές μαχητικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, το οποίο πνίγηκε στο αίμα από τις δυνάμεις κατοχής.

Η απόφαση των γερμανικών δυνάμεων προκάλεσε κύμα αγανάκτησης σε όλη τη χώρα. Μαχητικές διαδηλώσεις διοργανώθηκαν σε πολλές πόλεις, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ. Στις 22 Ιουλίου κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα. Χιλιάδες κόσμου (υπολογίζονται από 200.000-500.000) κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας, αδιαφορώντας για την απειλητική παρουσία των κατοχικών δυνάμεων σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας.

Από τα σημεία συγκέντρωσης (Μοναστηράκι, Πλατεία Λαυρίου, Ομόνοια κ.ά.), το ανθρώπινο ποτάμι κινήθηκε προς το κέντρο, κρατώντας ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα, όπως "Όχι στην Επέκταση" και "Έξω οι Βούλγαροι φασίστες από τη Μακεδονία και τη Θράκη". Τα κατοχικά θωρακισμένα οχήματα προσπάθησαν να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Οι συγκρούσεις δεν άργησαν να γενικευτούν.

Στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου μία 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, προσπάθησε με το σώμα της να ακινητοποιήσει ένα άρμα. Ένας Γερμανός, μέλος του πληρώματος, την πυροβόλησε και τη σκότωσε. Την ίδια στιγμή, η 19χρονη φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, Κούλα Λίλη, επιτέθηκε στον οδηγό του άρματος με το τακούνι του παπουτσιού της, αλλά έπεσε κι αυτή νεκρή από τα πυρά του πληρώματος. Συνολικά, την ημέρα εκείνη 30 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, 300 τραυματίστηκαν και 500 συνελήφθησαν. Πολλοί από τους συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε στρατοδικεία και καταδικάσθηκαν σε βαριές ποινές.

Μπροστά στην αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού, οι Γερμανοί κατακτητές αναγκάστηκαν να αναστείλουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους».

Παρότι πιστεύω ότι το να συσχετίζουμε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας οδηγεί συχνά σε λαϊκίστικα μονοπάτια και εθνικιστικές κορώνες, ανάγοντας εν τέλει επιμέρους συμπεριφορές σε στερεότυπα, από την άλλη είναι εξόχως δύσκολο πια να μη σταθεί κάποιος επικριτικά στον ηγεμονικό ρόλο που διαδραματίζει διαχρονικά η Γερμανία στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι η χώρα του Χέγκελ, του Ρούμπενς, του Καντ αποτελεί στις μέρες μας την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρωζώνης και την τρίτη ισχυρότερη παγκοσμίως, μια ακούραστη ατμομηχανή κέρδους και ταυτόχρονα ένα σύγχρονο και καλά οργανωμένο, προοδευτικό δυτικό κράτος. Το όραμα όμως μιας «κοινωνικής Ευρώπης», μιας «Ευρώπης των λαών» φαντάζει τουλάχιστον ουτοπικό πια, κάτω από την κυριαρχία της σημερινής Γερμανίας.

Τι κι αν η Γαλλία σήκωσε εσχάτως ανάστημα, το Βερολίνο είναι αυτό που συνεχίζει να μοιράζει την τράπουλα. Και το ερώτημα που τίθεται πλέον ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό είναι: «Για ποια Ευρώπη θυσιάζουμε κεκτημένα ετών, θέσεις εργασίας και αποδεχόμαστε σκληρές πολιτικές λιτότητας; Για την Ευρώπη που οραματίστηκαν ο Μονέ, ο Αντενάουερ, ο Σουμάν, ο Σπινέλι ή για μια σκληρή νομισματική φατρία με φασίζουσα συμπεριφορά που ελέγχει με σιδερένιο χέρι τo μέλλον της ηπείρου;». Την απάντηση θα τη λάβουμε στο εγγύς μέλλον. Το βέβαιο είναι ότι εσχάτως παρατηρούνται ιδιιατέρως ανησυχητικά φαινόμενα και στη βάση της γερμανικής κοινωνίας.

Διάβαζα τις προάλλες ότι το πρώτο εξάμηνο του 2015 έχουν πραγματοποιηθεί 150 εμπρησμοί και άλλες επιθέσεις (διπλάσια δηλαδή κρούσματα σε σχέση με πέρυσι) σε ανακαινισμένα κέντρα υποδοχής προσφύγων, αιτούντων άσυλο, με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να καταστραφούν ολοσχερώς. Στο ίδιο θέμα, είδα ότι το περασμένο Σάββατο άγνωστοι πυρπόλησαν μια δομή στην πόλη Ρέμχινεν, ενώ λίγες ώρες αργότερα κάποιοι άλλοι άνοιξαν πυρ (!) καταστρέφοντας τα παράθυρα ενός κέντρου υποδοχής κοντά στην Λειψία. Τα ίδια και στη Βαυαρία, όπου κάηκε μια κενή δομή φιλοξενίας προσφύγων, με τους δράστες να ζωγραφίζουν σβάστικες στους τοίχους, ενώ παρόμοιες επιθέσεις σημειώθηκαν και σε άλλες περιοχές. Την προηγούμενη Κυριακή η αστυνομία συγκρούστηκε με ακροδεξιούς, οι οποίοι επιτέθηκαν σε μια ομάδα προσφύγων από την Αλβανία και την Αίγυπτο σε κάποιο φεστιβάλ. «Νιώθω ντροπή για το μίσος προς τους ξένους εκεί έξω, στους δρόμους της Γερμανίας», είπε απολογούμενος ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, Χάικο Μας, σε μια προσπάθεια να αντιστρέψει κάπως το βαρύ κλίμα. Το παράδοξο όμως παραμένει: Σε μια κοινωνία που ευημερεί, που προοδεύει και φαντάζει υγιές πρότυπο για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, σήμερα ευδοκιμούν εντός της στοιχεία που καίνε δομές φιλοξενίας ανθρώπων οι οποίοι παλεύουν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο άρρωστο για μια κοινωνία ανθρώπων, για ένα σύγχρονο δυτικό κράτος. Μα να καταστρέφεις χώρους φιλοξενίας προσφύγων; Την ίδια ώρα οι λαϊκίστικες φωνές στη γερμανική Βουλή θρέφουν αυτό το νοσηρό φαινόμενο, βάλλοντας κάθε τρεις και λίγο εναντίον των «κακών ξένων», οι οποίοι μπαίνουν στο «γερμανικό παράδεισο» για να καταχραστούν το καλοοργανωμένο σύστημα πρόνοιας και ασύλου της χώρας.

Άραγε, αυτού του τύπου την «αλληλεγγύη» κομίζει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; Αυτές είναι αξίες πάνω στις οποίες δομήθηκε η ενωμένη Ευρώπη; Τα τελευταία μηνύματα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα. Η συμπεριφορά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, διακατεχόταν από το διαχρονικό σύνδρομο της «γερμανικής ανωτερότητας», γεγονός που δεν πέρασε απαρατηρήτο από κανέναν. «Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας του τότε είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η χώρα βρίσκεται οικονομικά στο τέλος. Αντί να κάνει τα πάντα και να προωθήσει "την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς" της ενωμένης Ευρώπης, το υπουργείο του Σόιμπλε επεξεργάζεται σχέδια για ένα Grexit και προτρέπει και άλλους ευρωπαίους εταίρους να πράξουν το ίδιο», έγραψε πριν από λίγο καιρό το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Είναι προφανές σε όλους πια πως η Ευρώπη πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον προσανατολισμό της, να επαναδιατυπώσει τις αρχές της, να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα δημοσιονομικά ελλείμματα με «τιμωρίες» προτεσταντικού τύπου. Αν συνεχίσει έτσι, είναι βέβαιο ότι στο μέλλον θα ζήσουμε την κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και την ταυτόχρονη γιγάντωση του εθνικισμού στη γηραιά Ήπειρο. Η όπως έλεγε και η Γερτρούδη Στάιν «αν κάτι μας διδάσκει η ιστορία, αυτό είναι η επανάληψη». Οι Γερμανοί θα έπρεπε να το γνωρίζουν πρώτοι αυτό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.