Τρεις Πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη Κάνουν το Όνειρό τους Πραγματικότητα: Τραγουδούν

Τρεις πρόσφυγες από το Κονγκό, δύο άνδρες και μία γυναίκα, ταξίδεψαν μόνοι και σε διαφορετικό χρόνο, από την Κεντρική Αφρική έως την Τουρκία. Πέρασαν στα ελληνικά νησιά και από εκεί στην ενδοχώρα – έζησαν για λίγους μήνες δίπλα στη λίμνη Βόλβη και σήμερα πια στη Θεσσαλονίκη. Όταν συναντήθηκαν, έπιασαν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει πίσω στην πατρίδα τους. Αφοσιώθηκαν σε αυτό που αγαπούν όσο τίποτα άλλο και που τους κράτησε δυνατούς στο μακρύ τους ταξίδι, τη μουσική.

Συναντηθήκαμε με τον Richard Lusakumunu, τον Moria Nsumbu και την Therese-Nadine Mulanga σε ένα στούντιο ηχογραφήσεων στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, ενόσω ο ουρανός έξω σκοτείνιαζε και ξανάνοιγε. Οι τρεις πρόσφυγες από το Κονγκό θα έμπαιναν για πρώτη φορά σε επαγγελματικό στούντιο για να τραγουδήσουν ένα γκόσπελ και μια ρούμπα. Ζουν σε διαμερίσματα που τους παραχωρεί το SolidarityNow. Η οργάνωση, από το 2016 έως σήμερα, έχει προσφέρει στέγη και βασική στήριξη σε περισσότερους από 6.000 πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο. Οι άνθρωποι του SolidarityNow προέτρεψαν τους τρεις νέους από το Κονγκό και τους βοήθησαν να κάνουν την ηχογράφηση.

Ο Richard Lusakumunu, 24 ετών, σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Κινσάσα. Τον Μάιο του 2017 πέρασε από τα τουρκικά παράλια στη Σάμο, την ίδια μέρα με ακόμη δεκάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Εκείνος ταξίδευε μόνος. Έμεινε για τρεις μήνες στο νησί και όταν έγινε δεκτή η αίτησή του για το άσυλο, συνέχισε προς την ηπειρωτική χώρα.

Ο Richard μαθαίνει ελληνικά, όμως το απόγευμα της Τρίτης, όταν μπήκε στο στούντιο, ζήτησε στα γαλλικά να φορέσει τα ακουστικά για να ακούει καλύτερα τη φωνή του. Έπειτα, μαζί με τη Therese-Nadine ερμήνευσαν, σχεδόν αλάνθαστα, το gospel τραγούδι "Our God is Greater" του Chris Tomlin.

VICE Video: Hotel Yazidi - Τα Θύματα του ISIS που Βρήκαν Καταφύγιο στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τους παρακολουθούσα πίσω από το τζάμι του ηχολήπτη. Έπιαναν τα ακουστικά και έκλειναν τα μάτια. Οι στίχοι του κομματιού μιλούσαν για τη χριστιανική τους πίστη. Αργότερα μου είπαν ότι πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία και ότι αυτό τους δίνει δύναμη. «Μαθαίνω ελληνικά κι ελπίζω από τον Σεπτέμβριο να συνεχίσω πιο εντατικά. Την επόμενη φορά, δηλαδή, δεν θα χρειαστούμε μεταφραστή», μου είπε ο Richard γελώντας. Είναι ευγενική φυσιογνωμία, μου έδειχνε στο κινητό φωτογραφίες από έργα ζωγραφικής που έχει φτιάξει με έντονα χρώματα. «Η μεγάλη μου αγάπη είναι η μουσική. Θέλω να βελτιώνομαι κάθε μέρα», είπε.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι οι πρόσφυγες που πιάνονται από τη μουσική, δεν το κάνουν μόνο για να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους στον νέο τόπο που φθάνουν, αλλά ότι είναι επίσης ένας καλός τους τρόπος – όπως όταν πηγαίνουμε επίσκεψη σε ένα σπίτι και δεν θέλουμε να περάσουμε στο σαλόνι με άδεια χέρια.

H Therese-Nadine Mulanga είναι 30 ετών και πριν εγκαταλείψει το Κονγκό, εργαζόταν ως νοσοκόμα. «Η μουσική ήταν πάντα το πάθος μου», είπε. Έφθασε στην Ελλάδα τον ίδιο μήνα με τον Richard, τον Μάιο του 2017, όμως εκείνη πέρασε στη Λέσβο. Συναντήθηκε με τους δύο συμπατριώτες της αργότερα, στη λουτρόπολη της Βόλβης. Παρακολουθούσαν μαθήματα ελληνικών στη δομή, όμως δεν έβλεπαν την ώρα να κάνουν πρόβα στο τραγούδι. Η ίδια έφθασε στη Θεσσαλονίκη μόλις την περασμένη Δευτέρα. «Ονειρεύομαι να μείνω στην Ελλάδα, θέλω να εργαστώ ως νοσηλεύτρια και να σπουδάσω μουσική», εξήγησε η Therese-Nadine. «Όταν τραγουδάς, είναι σαν να προσεύχεσαι δύο φορές».

Η Γαλλίδα Charlotte Berquine εργάζεται ως Project Manager (Education) στο SolidarityNow, το οποίο, σε συνεργασία με τον Διεθνή Οργανισμό Γαλλοφωνίας, υλοποιεί πρόγραμμα για την εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας σε αιτούντες άσυλο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. «Η αγάπη τους για τη μουσική είναι μοναδική. Τους κρατάει ενωμένους και τους δίνει την ευκαιρία να ενταχθούν πιο εύκολα στην τοπική κοινωνία», μου είπε.

Ο Αντώνης Ντήσογλου είναι δάσκαλος και μουσικός, ο οποίος συνόδευσε στο πιάνο τους πρόσφυγες από το Κονγκό. Εργάζεται για τη ΜΚΟ Ηλιαχτίδα ΑΜΚΕ, η οποία διαχειρίζεται τη δομή της Βόλβης με χρηματοδότηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Μου μίλησε για τη συναυλία που είχαν δώσει τον περσινό Σεπτέμβρη με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, κι επίσης ειδικά για τις ικανότητές των τριών νέων από το Κονγκό, οι οποίοι συνεχώς τον εκπλήσσουν και τους παρακινεί να γράψουν δικά τους τραγούδια. «Το πιο βασικό, είναι ευγενικά παιδιά, όμορφοι άνθρωποι, και χαίρομαι για τη γρήγορη ένταξή τους στον νέο τόπο που ήρθαν να ζήσουν», είπε.

Ήρθε η ώρα να περάσει στο στούντιο ο τρίτος της παρέας, ο Moria Nsumbu, 23 ετών. Χαμογέλασε πικρά στην παρατήρηση ότι το όνομά του παραπέμπει στο περιβόητο καμπ στη Λέσβο, όπου σήμερα είναι εγκλωβισμένοι 6.500 άνθρωποι, σε χώρο που φτιάχτηκε για να φιλοξενήσει λιγότερους από τους μισούς. Ο Moria δεν πέρασε από τη Λέσβο, αλλά έφθασε τον Οκτώβριο του 2016 στη Σάμο. Και το δικό του αίτημα για άσυλο προχώρησε κι έτσι συναντήθηκε με τους υπόλοιπους στη Βόλβη.

Ο Moria, με τα κοτσιδάκια στα μαλλιά, ηχογράφησε στο στούντιο μια ρούμπα του Κονγολέζου μουσικού Papa Wemba. Το τραγούδι μιλούσε για ένα αγόρι, που ζήτησε από το αφρικανικό πνεύμα να φέρει κοντά του το κορίτσι που αγαπούσε. «Το μεγάλο μου όνειρο τώρα είναι να συνεχίσω στη μουσική. Αυτό με εκπροσωπεί και λατρεύω τον τρόπο που κάνει τους ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά», είπε. «Το παρατήρησα από την πρώτη φορά που τραγούδησα στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι με καταλάβαιναν, ακόμη κι αν δεν γνώριζαν τη γλώσσα. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα, όταν ακούω μουσική άλλων ανθρώπων».

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Κωνσταντή, τι θα Έκανες αν Είχες Πατέρα ΜΑΤατζή;

Νεοναζί και Καλόγριες στη «Μεγαλύτερη Νεοναζιστική Πορεία» της Ευρώπης

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα