Αυτά Κάναμε με τον Πρώτο μας Μισθό

«Ένα μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη»: Αυτό μου απάντησε ένα πιτσιρίκι τις προάλλες, όταν το ρώτησα τι θα ήθελε να κάνει με τον πρώτο του μισθό, όταν θα πιάσει δουλειά. Για όσους προλάβαμε να δουλέψουμε για πρώτη φορά πριν από την κρίση, ίσως ο πρώτος μας μισθός να επέτρεπε ένα τέτοιο πλάνο. Πλέον, αν είσαι άγαμος κάτω των 25, ο πρώτος σου μισθός θα είναι 510,95 ευρώ, ενώ αν είσαι άνω των 25, θα είναι 586,08. Δηλαδή, σου φτάνει μόνο για τη βενζίνη και τα διόδια μέχρι το αεροδρόμιο.

Θυμάμαι να κάνω διάφορες μικροδουλειές δεξιά και αριστερά ως φοιτήτρια, για να συμπληρώσω το χαρτζιλίκι μου. Στα 21 μου όμως ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιρνα μισθό. Κανονικό, από το επάγγελμα που σπούδαζα και μάλιστα από δύο διαφορετικές δουλειές στις οποίες δούλευα πρωί και απόγευμα. Θυμάμαι ότι συνολικά είχα πάρει γύρω στα 1.000 ευρώ και αισθανόμουν πλούσια. Έμενα ακόμη με τους γονείς μου, αυτοκίνητο δεν είχα, οπότε τα έξοδά μου μέσα στον μήνα ήταν περιορισμένα. Όταν έπιασα στα χέρια μου τα λεφτά, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τα πάω στους γονείς μου, ώστε να συνδράμω στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Εσύ θυμάσαι τι έκανες με τα πρώτα σου λεφτά;

Ο πατέρας μου εργάζεται ως μετρ σε εστιατόρια και κάθε καλοκαίρι με έπαιρνε για δουλειά. Δεν έκανα τίποτα το σπουδαίο, συνήθως δούλευα στη λάντζα, επειδή ήθελα να έχω την ησυχία μου. Την πρώτη φορά που δούλεψα ήμουν 15 χρονών. Πήγαινα καθημερινά για τρεις με τέσσερις ώρες να βοηθήσω. Τα λεφτά που έπαιρνα ήταν λίγα -ακόμη δεν έχω ρωτήσει τον πατέρα μου αν με πλήρωνε από την τσέπη του, όπως υποπτεύομαι-, οπότε, με τον μισθό του ενός μήνα που δούλεψα εκείνο το καλοκαίρι, δεν μπορούσα να κάνω τρελή ζωή. Απλώς τον πρόσθεσα στα λεφτά που είχα ήδη βάλει στην άκρη από χαρτζιλίκια και αγόρασα το πρώτο μου μπάσο.
- Αντώνης Κωνσταντάρας

Ο πρώτος μισθός είναι πάντα μεγάλη υπόθεση. Νομίζω, επειδή ορίζει τη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Είναι μεγάλη υπόθεση, επίσης, επειδή ο κόπος ενός μήνα αναγνωρίζεται και ανταμείβεται. Έπιασα την πρώτη μου δουλειά στα 22 και ο πρώτος μου μισθός μπήκε την ημέρα των γενεθλίων μου. Εκείνη την ημέρα είχα κανονίσει έτσι κι αλλιώς να βγω με κάποιους φίλους για να τα γιορτάσω, χωρίς να υπολογίζω βέβαια ότι το κέρασμα θα γινόταν με δικά μου λεφτά. Ο πρώτος μου μισθός (ή ένα μεγάλο μέρος του, τέλος πάντων) έφυγε πρώτα σε ποτά και αργότερα σε «βρώμικο» στην Πάντειο. Η σπατάλη εκείνης της ημέρας και των επόμενων που ακολούθησαν θα ήταν καταστροφική αν δεν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και οι καθιερωμένοι μποναμάδες από τους συγγενείς.
-Κορίνα Πετρίδη

Ο πρώτος μισθός; Πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τότε - μιλάμε για κανονικό μισθό, όχι μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Ήταν σε μια εταιρεία, με ωράριο 9-5, όπου πήγαινα κάθε μέρα ντυμένος ακραία κυριλέ (για το γούστο μου) και δεν άντεξα πάνω από τρεις μήνες - για άλλους λόγους. Το πρώτο μηνιάτικο ήταν περίπου 400 ευρώ. Από αυτά, έφυγαν σχεδόν 100 ευρώ σε ένα κέρασμα που έκανα στην οικογένειά μου, παίζοντάς το κουβαρντάς και βγάζοντάς τους για φαγητό. Τα υπόλοιπα περίπου 300 ευρώ τελείωσαν την αμέσως επόμενη εβδομάδα σε ρούχα και ποτά. Έτσι, μια εβδομάδα αργότερα αναγκάστηκα να δανειστώ από δυο φίλους μου, εκτιμώντας την έννοια της αποταμίευσης.
-Παύλος Τουμπέκης

Δυσκολεύομαι πάντα να ορίσω την έννοια του πρώτου μισθού, αφού, όπως πολλοί άλλοι, τα πρώτα μου λεφτά τα έβγαλα σε μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών, οπότε πήρε αρκετό καιρό μέχρι να χτίσω πελατεία και να βγάλω κάτι που μοιάζει με μηνιάτικο. Έτσι, τον πρώτο μήνα έβγαλα μόλις 120 ευρώ. Παρότι λίγα, τα λεφτά αυτά μου φαίνονταν υπερπολύτιμα και έτσι αποφάσισα να τα αποταμιεύσω. Η φάση αυτή συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, καθώς το 500άρι τον μήνα θα το έπιανα μετά από δύο χρόνια. Η πλάκα είναι ότι τότε, με λιγότερα λεφτά, αποταμίευα περισσότερα.
-Θοδωρής Χονδρόγιαννος

Πρέπει να ήμουν περίπου 16-17 χρονών, όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Θα ήταν μόνο για τον Ιούλιο, σε μια καφετέρια με ένα πολύ καλό ιδιοκτήτη. Πρωινή, τετράωρη και με καλά tips. Όταν πέρασε ένας μήνας και πήρα τα 400 ευρώ στα χέρια μου, την παράτησα, επειδή ήθελα απελπισμένα να τα χαλάσω, για να πάω τις πρώτες μου διακοπές στην Κρήτη με την παρέα μου. Ένα μέρος των χρημάτων χρησίμευσε για αιώρα, υπόστρωμα, sleeping bag και κάτι απαίσια χίπικα σανδάλια - τα πιο πεταμένα λεφτά ever. Τα υπόλοιπα τα χάλασα στις επόμενες 20 μέρες που έκανα camping. Εννοείται πως ξέμεινα από λεφτά και παρακάλεσα τον αδερφό μου να μου βγάλει το εισιτήριο της επιστροφής από την Αθήνα. Από τότε και κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, βγάζω πάντα και το εισιτήριο της επιστροφής με ανοιχτή ημερομηνία, για να ξέρω πως τουλάχιστον θα γυρίσω πίσω.
-Άννα Νίνη

Πήρα τον πρώτο μισθό μου το φθινόπωρο του 2003 δουλεύοντας στο περιοδικό «Επιλογές» της κυριακάτικης εφημερίδας Μακεδονία. Τότε, οι εφημερίδες και τα ένθετα προσλάμβαναν ακόμη κόσμο, ζητώντας όμως προσεγμένα και σπιντάτα θέματα, καθώς ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Ο διευθυντής του ενθέτου Στέφανος Τσιτσόπουλος μου ανέθεσε να γράψω ένα κομμάτι για τη δολοφονία της Μαρί Τρεντινιάν από τον Μπερτράντ Καντά, κατά τη διάρκεια καβγά σε ξενοδοχείο της Λιθουανίας. Ήμουν 19 χρονών. Είδα ταινίες, άκουσα μουσική και διάβασα ξένα έντυπα, για να γράψω με πάρα πολύ κόπο το κομμάτι με όλα τα στοιχεία της υπόθεσης. Την επομένη μέρα, η μάνα μου συνάντησε μια γειτόνισσα που της είπε: «Ο γιος σου γράφει πολύ ωραία, απορώ πώς έχει τόση φαντασία και τα σκέφτεται όλα αυτά. Διάβασα το κομμάτι και συγκινήθηκα». Με τον πρώτο μισθό αγόρασα ένα στερεοφωνικό, με ηχεία στο χρώμα του ξύλου, το οποίο έχω μέχρι σήμερα, αν και δεν το χρησιμοποιώ. Τα χρήματα που περίσσεψαν δεν θυμάμαι τι τα έκανα.
-Κώστας Κουκουμάκας

Αρχές 1998, φοιτητής. Περισσότερα μαλλιά, λιγότερα κιλά. Πιάνω δουλειά delivery σε πιτσαρία. Δουλεύω συνήθως τετράωρο και πότε-πότε χτυπάω κάνα οκτάωρο τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα πανεπιστήμιο. Δεν θυμάμαι τι μεροκάματο  έπαιρνα - θυμάμαι μόνο πως ήταν σε δραχμές. Ο πρώτος μισθός που πήρα ήταν μετά το φοιτητιλίκι - 650 ευρώ, σε ένα γυμναστήριο στη Γλυφάδα. Φτούρησε μόλις ένα 15ήμερο. Μόλις τελείωσαν τα λεφτά, ξεκίνησε ευτυχώς το Mουντιάλ και τα βράδια την έβγαζα με Πανούτσο-Καρπετόπουλο, που εκείνη την εποχή έδιναν ένα ξεκαρδιστικό ρεσιτάλ στην ΕΡΤ, παρουσιάζοντας την εκπομπή «Τora, Tora, Tora» (αν δεν με απατά η μνήμη μου).
-Αντώνης Ντινιακός

Περισσότερα από το VICE

Θα Υπάρξει Λύση στο Κυπριακό; Ένας Οδηγός για όλα όσα Πρέπει να Γνωρίζεις

Οι πιο Γραφικές Ατάκες που Έχω Ακούσει από Έλληνες Μουσικούς Όλα Αυτά τα Χρόνια

Πέρασα το Σαββατοκύριακό μου με Έναν Έμπορο Ναρκωτικών του Deep Web