Η Εξόντωση των Ομοφυλόφιλων Ανδρών στη Ναζιστική Γερμανία

Ο φωτογράφος Pacifico Silano, με έδρα τη Νέα Υόρκη, μέσα από την εκπληκτική και συγκλονιστική έκθεσή του Against Nature εξερευνά μια ξεχασμένη εποχή της LGBT ιστορίας: τη δίωξη -και τελικά τη σφαγή- των ομοφυλόφιλων ανδρών από τη ναζιστική Γερμανία. Ο τίτλος είναι μια αναφορά στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Joris-Karl Huysmans καθώς επίσης και σε μια φράση στην Παράγραφο 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα που καθιστούν την ομοφυλοφιλία παράνομη και την εξισώσουν με την κτηνοβασία.

Αυτή η έκθεση βγάζει το ίδιο πνεύμα με τις προηγούμενες φωτογραφικές σειρές του, όπως η Male Fantasy Icon, που εξέταζε τις αποδεκατισμένες από τον HIV/AIDS γκέι κοινότητες μέσω της προσωπικότητας του Al Parker, ενός γκέι πορνοστάρ της δεκαετίας του '70 ο οποίος έπασχε από AIDS και πέθανε από επιπλοκές. Στο Against Nature, ο Silano χρησιμοποιεί αρχειακές πηγές από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το κίνημα Γυμνισμού Γερμανίας, όχι μόνο για να υποστηρίξει το πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε τους ομοφυλόφιλους θύματα του Ολοκαυτώματος, αλλά και για να εξερευνήσει τον λανθάνων ομοφυλόφιλο ερωτισμό που ήταν συνυφασμένος με το εξιδανικευμένο όραμα των Ναζί για το αρσενικό της Άριας φυλής. Με ένα έντονο και απατηλά απλό κόκκινο, λευκό και μαύρο χρωματικό μοτίβο, ο Silano αντιπαραθέτει εν μέρει μυστηριώδεις φωτογραφίες ανδρών με όμορφα λουλούδια του Robert Mapplethorpe, δημιουργώντας μια δήλωση για την απώλεια, την ταυτότητα και την ιστορική μνήμη.

Μίλησα με τον Silano για το πώς άρχισε να ενδιαφέρεται για την ιστορία των ομοφυλόφιλων ανδρών στη ναζιστική Γερμανία, τη διαδικασία πίσω από τις φωτογραφίες του και τι βλέπει ως σημαντικό στα αρχεία για την ιστορία του LBGT κινήματος.

VICE: Η σειρά Against Nature εξετάζει την σπανίως συζητούμενη ιστορία των ομοφυλόφιλων ανδρών στη ναζιστική Γερμανία. Τι σας ενέπνευσε να ξεκινήσετε αυτό το πρότζεκτ και να ερευνήσετε αυτό το θέμα;

Pacifico Silano: Ταξίδευα στο Άμστερνταμ το 2012 και μπόρεσα να επισκεφθώ το Homomonument, που είναι το πρώτο δημόσιο μνημείο στον κόσμο που είναι αφιερωμένο στις ζωές των γκέι και των λεσβιών που δολοφονήθηκαν από τους Ναζί στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Ήταν κάτι για το οποίο γνώριζα πολύ λίγα πράγματα, πιθανώς γιατί στο μάθημα της ιστορίας που γινόταν στο σχολείο είχε αγνοηθεί εντελώς η καταπίεση που είχαν υποστεί τα άτομα της LGBT κοινότητας. Ήταν δύσκολο να μην επηρεαστείς εκείνη την ημέρα και έτσι λίγο πολύ αποφάσισαν ότι θα ήταν το επόμενο πρότζεκτ μου.

Ένα σημαντικό κομμάτι του έργου προέρχεται από αρχειακό υλικό που σχετίζεται με την εποχή. Ποια ήταν διαδικασία που ακολουθήσατε και που βρήκατε το υλικό;

Μου πήρε αρκετό χρόνο να θέσω σε εφαρμογή αυτό το πρότζεκτ, εν μέρει επειδή δεν ήμουν σίγουρος για το πώς να προσεγγίσω το θέμα και να τραβήξω τις φωτογραφίες. Τελικά έριξα όλη μου την προσοχή στο να βρω την πηγή του υλικού. Σπατάλησα online πολύ από τον χρόνο μου, αγοράζοντας φωτογραφίες και αρνητικά φιλμ που βρήκα και συνδέονταν με αυτή τη χρονική περίοδο. Επίσης αφιέρωσα σημαντικό χρονικό διάστημα ερευνώντας σε πραγματικές βιβλιοθήκες. Σκεφτόμουν πολύ την ιδέα του «αρχείου» και πως ήθελα να λειτουργήσει αυτό το πρότζεκτ, οπότε η βιβλιοθήκη φαινόταν ιδανικό μέρος να βρω έμπνευση. Περνώντας πάρα πολλές ώρες εκεί, στην ησυχία, σίγουρα επηρεάστηκε ο τρόπος με τον οποίο τράβηξα πολλές από εκείνες τις φωτογραφίες.

Μεγάλο μέρος του έργου αποτελείται από τρία χρώματα: κόκκινο, λευκό και μαύρο. Γιατί χρησιμοποιήσατε μόνο αυτά τα χρώματα;

Σκέφτηκα πολύ για τη χρήση αυτών των συγκεκριμένων χρωμάτων σε συνδυασμό με τη ναζιστική προπαγάνδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποιούσαν αυτό το συνδυασμό χρωμάτων πολύ, προκειμένου να σπείρουν το μίσος και την μισαλλοδοξία σε όλο τον κόσμο. Δημιουργώντας αυτό το θέμα ανατρέπω αυτόν τον συνειρμό. Ήταν μια πολύ σημαντική απόφαση που έπρεπε να πάρω πολύ νωρίς και πραγματικά προκλητική δημιουργικά, αλλά βοήθησε το εννοιολογικό πλαίσιο του πρότζεκτ.

Ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει στον Γερμανικό Ποινικό Κώδικα και στου 19ου αιώνα μυθιστόρημα του Huysman. Με αυτές τις δυο φαινομενικά αντίθετες έννοιες, γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο;

Στη διάρκεια της έρευνας για αυτό το πρότζεκτ βρέθηκα μπροστά σε αυτό το κίνημα Γυμνιστών που εμφανίστηκε στη Γερμανία πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επρόκειτο για μια γιορτή του γυμνού σώματος που αποτυπωνόταν και σε πολλά φωτογραφικά ημερολόγια με ανδρικά γυμνά, τα οποία είχαν γίνει σε εξωτερικούς χώρους. Προφανώς το κίνημα τέλειωσε απότομα στη διάρκεια της κυριαρχίας του Χίτλερ, αλλά για μένα ήταν ένα σημείο εκκίνησης για να αρχίσω να κάνω αυτό το έργο.

Οι Ναζί αφαίρεσαν τις λέξεις «ενάντια στη φύση» από την Παράγραφο 175 το 1935, έναν όρο που ιστορικά αναφερόταν στο σοδομισμό. Έκανε ευκολότερο για εκείνους να καταδικάζουν και να φυλακίζουν τους υποτιθέμενους ομοφυλόφιλους. Ένα φιλί ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, ερωτικές επιστολές ή ακόμα και το κράτημα του χεριού θα μπορούσε να οδηγήσει στη σύλληψη ενός ατόμου και την καταδίκη του. Σκέφτηκα ότι εκείνες οι δυο λέξεις που έλειπαν από τον Γερμανικό Ποινικό Κώδικα ήταν σημαντικές. Εάν είχαν παραμείνει άθικτες, πολλές ζωές θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.

Στην έκθεση, αντιπαραθέτετε αυτές τις τροποποιημένες εικόνες αρχείου με μαυρόασπρες εικόνες λουλουδιών νεκρής φύσης, κάτι που μου θύμισε τις φωτογραφίες των λουλουδιών του Mapplethorpe. Ποια είναι η σχέση αυτών των λουλουδιών με την έκθεση γενικότερα;

Δημιούργησα κάθε νεκρή φύση ως ανάμνηση σε εκείνους που έπεσαν θύματα της Παραγράφου 175 και του φασισμού. Με ενδιέφερε ο προφανής συμβολισμός των φλοράλ νεκρών φύσεων και πώς μπορείς να έχεις κάτι τόσο όμορφο επιφανειακά που συγχρόνως να έχει ένα τόσο σοβαρότερο νόημα.

Δημιουργώντας αυτά τα συγκεκριμένα κομμάτια, έκρινα ότι ήταν σκόπιμη η αναφορά σε κάποιον σαν τον Robert Mapplethorpe, έναν πραγματικό πρωτοπόρο που έκανε δυνατό για ανθρώπους σαν κι εμένα να δημιουργήσουμε έργα χωρίς λογοκρισία. Ως γκέι άνδρας που είμαι και καλλιτέχνης, είναι σχεδόν αδύνατο να μην εμπνευστώ από το έργο του. Ο Robert Mapplethorpe ήταν πραγματικά ένας χαρισματικός καλλιτέχνης.

Σε όλη την περιήγηση στην έκθεση, σκεφτόμουν πώς το έργο αποκαλύπτει μια συνεχιζόμενη και σχεδόν στοιχειωμένη σχέση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Μεγάλο μέρος των άλλων έργων σας ασχολείται επίσης με αυτή τη συνεχιζόμενη σχέση - κυρίως σε ότι αφορά στην προ- HIV/AIDS γκέι κουλτούρα. Γιατί είναι σημαντικό να ανατρέχουμε σήμερα στην γκέι ιστορία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Γερμανίας, ιδιαιτέρως μέσω της τέχνης;

Η τέχνη μπορεί να κινητοποιήσει ή να τσαντίσει ανθρώπους, αλλά πιστεύω ότι το καλύτερο είδος τέχνης μπορεί να αλλάξει την προοπτική μας για τα πράγματα που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε. Είναι τόσο σημαντικό να διασφαλίσουμε ότι αυτές οι χαμένες ιστορίες θα ακούγονται και θα παρουσιάζονται. Οι ομοφυλόφιλοι αναγνωρίστηκε ότι έπεσαν θύματα του Ολοκαυτώματος μόλις τη δεκαετία του 1980, κάτι που είναι απολύτως παράλογο. Κάτι που ακόμα και πολλοί από τους γκέι φίλους μου δεν συνειδητοποίησαν είναι ότι όταν τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οι ομοφυλόφιλοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε πολλές περιπτώσεις, στάλθηκαν στη φυλακή και δεν απελευθερώθηκαν. Όχι μόνο τους αρνήθηκαν τις αποζημιώσεις που πήραν τα άλλα θύματα, αλλά τους έβαλαν και φυλακή. Η Παράγραφος 175 τους κατέτασσε στην κατηγορία των εγκληματιών.

Η έκθεση Against Nature του Pacifico Silano θα είναι ανοιχτή για το κοινό έως την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στο ClampArt στη Νέα Υόρκη. Δείτε κι άλλα έργα του στην ιστοσελίδα του ή παραγγείλτε το τεύχος του περιοδικού MATTE εδώ.

Η Emily Colucci είναι συγγραφέας με έδρα τη Νέα Υόρκη και συνιδρύτρια του Filthy Dreams, ενός μπλογκ που αναλύει τον πολιτισμό μέσα από έναν αλλόκοτο φακό. Ακολουθήστε την στο Twitter.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.