Ο Βασίλης Καμπούρης σπούδασε Πληροφορική στην Αγγλία και εργάζεται ως προγραμματιστής στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη. Μαζί με την ομάδα του έχει κερδίσει αρκετές διακρίσεις, μία εκ των οποίων στο Imagine Cup της Microsoft. Έχει δημοσιεύσει κείμενά του σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Control Zed" - το οποίο "Zed" με παρέπεμψε κατευθείαν στο "Pulp Fiction" και τελικά δικαίως, μιας και όντως σχετίζεται με τον συγκεκριμένο ήρωα, του συγκεκριμένου έργου. Δεν μου έδωσε άλλη πληροφορία, μου έδωσε όμως το βιβλίο του, το οποίο και ξεκίνησα να διαβάζω το ίδιο κιόλας βράδυ. Δεν θ΄ αποκαλύψω τίποτα, το μόνο που θα πω είναι ότι ο Βασίλης διαθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα πένα και έναν πολύ φρέσκο τρόπο γραφής. Το βιβλίο του θα κυκλοφορήσει σύντομα και στα Αγγλικά - κάτι για το οποίο ο ίδιος αδημονεί.

Ο Βασίλης δεν θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα, δεν συγκρίνει όμως με τίποτα την ευχαρίστηση που λαμβάνει όταν αποτυπώνει τις σκέψεις του στο χαρτί. Όταν δε, αυτές καταφέρνεις και να τις επικοινωνήσεις, τότε μιλάμε για αγνή μαγεία. Για την οποία και συζητήσαμε. Συζήτησαμε όμως και για λιγότερο ρομαντικά πράγματα. Όπως την πραγματικότητα, το παρόν, το μέλλον, την τεχνολογία και την σχέση των νέων ανθρώπων με αυτή, τις σχέσεις των ανθρώπων, γενικότερα, αλλά και τις ενοχές στις οποίες είναι βουτηγμένες - κεντρικό θέμα και προβληματισμό του βιβλίου του "Control Zed".

VICE: Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Βασίλης Καμπούρης: Μου πηρέ καιρό να συνειδητοποιήσω γιατί το έκανα. Τελικά πλέον λέω με σιγουριά ήταν οι ενοχές και ο εγωισμός μου. Λέω ενοχές γιατί με κάποιον τρόπο ήθελα να λυτρώσω ο ίδιος τον εαυτό μου από μαλακισμένες επιλογές που έκανα στο παρελθόν. Λέω εγωισμός γιατί πρώτον είπα ήδη ότι το έκανα για τον εαυτό μου και δεύτερον ήθελα να αποδείξω ότι κάτι άξιζα στο τέλος της μέρας και το απέδειξα κάπως μέσα από το βιβλίο. Ή έτσι τουλάχιστον θέλω να νομίζω.

Πες μου μερικά πράγματα γι' αυτή τη διαδικασία. 

Η διαδικασία είναι πραγματικά πολύ περίεργη. Είμαι πολύ μικρός να πω για πολύ αλκοόλ, ναρκωτικά και στενοχώρια αλλά υπήρχε και όχι δεν είναι “cool”. Η διαδικασία περιείχε όμως και τα σημαντικότερα άτομα που γνώρισα στην ζωή μου, καθώς τους έστελνα συνέχεια για την εξέλιξη του βιβλίου. Μου πήρε τέσσερα χρονιά η γενική ιδέα μέχρι να το πάρω απόφαση. Ώσπου κλείστηκα και το τελείωσα μέσα σε τέσσερις μήνες.

Πώς ένιωσες όταν το τελείωσες και ποια είναι τα όνειρά σου γι' αυτό αλλά και γενικά για το μέλλον;

Θα έλεγα το ίδιο το συναίσθημα του έρωτα. Ένα βάρος φεύγει από πάνω σου, πετάς και πλέον προσπαθείς γι αυτό. Όνειρο μου είναι να το δω σε ταινία. Όσο για το μέλλον του, βγαίνει η αγγλική έκδοση του Control Zed η όποια μου αρέσει και περισσότερο από την Ελληνική και θα ήθελα πραγματικά να πάει καλά.

Και η πληροφορική. Πώς μπήκε στη ζωή σου και τι ρόλο παίζει τώρα σε αυτή;

Η Πληροφορική, πάντα υπήρχε κάπως στο αίμα μου, ήμουν κάλος στις θετικές επιστήμες (αν και κάποιοι καθηγητές μου θα γελάνε τώρα), όποτε και την σπούδασα. Είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου και δούλεψα σκληρά για να βρίσκομαι εδώ σήμερα. Είναι σημαντική καθώς με ανταμείβει στο να μπορώ να στηρίξω οτιδήποτε άλλο «δημιουργικό» κάνω. Καλή η τέχνη αλλά χρειαζόμαστε και κάποιο εισόδημα για να συνεχίσουμε.

Η σχέση σου και η άποψή σου με / για τα social media;

ΔένΞέρωΤιΝαΣουΠω #ΜάλλονΉδηΚαταλαβαίνειςΤιΘέλωΝαΠω #ΧάσταγκΠολλάΧάσταγκ

Γενικότερα πιστεύω ο κόσμος πνίγεται εκεί μέσα. Πλέον με αυτά είναι τόσο εκπαιδευμένος να ζει μόνος του, και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρει πόσο μόνος του είναι. Όλοι είναι φίλοι του, πλάθει μια εικόνα μονό και μονό από τα likes και για να πάρει περισσότερα likes. Μπλέκει το μικρόκοσμο του με τον πραγματικό κόσμο και είναι λάθος. Αλλά ας μην είμαι τόσο σκληρός αύριο θα ποστάρουμε μαζί αυτή την συνέντευξη στα social media και ίσως να μην διαφέρουμε τόσο. Αν χρησιμοποιείται σωστά, τότε απλώς είναι ένα πολύ καλό εργαλείο. Ένα αναγκαίο κακό στις μέρες μας.

Ποιος είναι πιστεύεις ο λόγος που οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να βγάζουν και να αναρτούν απανωτές selfies και ποστ που αφορούν κάθε τους κίνηση;

Αν ήταν καλά με τον εαυτό τους θα το είχαν ανάγκη αυτό;  Ίσως από εκεί γεμίζουν τον εαυτός τους με κάποιον τρόπο. Γίνονται «σοσιαλ περσόνες» και ζουν εκεί. Πραγματικά δεν θα το καταλάβω πότε. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αν γι αυτούς δουλεύει, ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι είναι λάθος. Αν νιώθουν καλά τότε καλά κάνουν.

Τι συναισθήματα σου δημιουργεί η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα -και όχι μόνο-; Θέλω να πω, βλέπεις φως ή ανήκεις στους απαισιόδοξους;

Είμαι άνθρωπος που δουλεύω πλέον περισσότερο με εξωτερικό. Δυστυχώς δεν είναι καλά τα πράγματα στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι και χάλια. Βλέπω πολλούς που προσπαθούν να κάνουν κάτι και με χαροποίει, υπάρχει δημιουργικός κόσμος - κάτι που είναι πολύ όμορφο. Υπάρχουν πάντα και άτομα που έχουν μείνει στα ίδια και περιμένουν τα έτοιμα. Όσοι έχουν δουλέψει και ξέρουν πώς είναι όμως, σίγουρα βλέπουν φως.

Πώς χαλαρώνεις; Αν χαλαρώνεις ποτέ, με τόσα που κάνεις.

Δεν ξέρω αν χαλαρώνω ποτέ. Σίγουρα μια καλή παρέα είναι ένα ηρεμιστικό χάπι που χρειάζομαι συχνά - πυκνά. Πάντα έχω να σκεφτώ τι θα κάνω αύριο. Το ιδανικό είναι το σπίτι μου στο καναπέ μου μ' ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και φαγητό με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ;

Είμαι αρκετά ανόητος να μην ακούω ούτε τον εαυτό μου όταν ξέρει ότι κάνει λάθος. Όλοι οι άλλοι θα σου δώσουν καλές συμβουλές καθώς βλέπουν «καλύτερα» τα πράγματα, αλλά με κάποιο τρόπο δεν θα ακολουθήσεις ποτέ αυτό που σου λένε. Ίσως κατά βάθος ξέρεις ότι στην θέση σου ούτε οι ίδιοι θα ακολουθούσαν τις ίδιες τους τις συμβουλές.

Και το καλύτερο μάθημα;

Μάθημα που δεν ξεχνιέται είναι ότι έχασα ανθρώπους επειδή τους πλήγωσα. Δεν το ήθελα πότε και είναι κάτι που μετανιώνω μέχρι και σήμερα. Έμαθα ότι φταις δεν φταις, είναι άνθρωπος σου ρε γαμώτο - πρόσεχε τον σαν τα μάτια σου.

Το μεγαλύτερό σου ελάττωμα; Και πώς το αντιμετωπίζεις. Και πώς το αντιμετωπίζουν οι άλλοι.

Υπεραναλύω τα πάντα και είμαι αρκετά αθυρόστομος στα νεύρα μου. Το πρώτο, δυστυχώς, δεν το έχω αλλάξει - το δεύτερο έμαθα να το χειρίζομαι. Οι άνθρωποι μου με αντέχουν γιατί έχω και τα καλά μου (υποθέτω εγώ τώρα), οι άλλοι όχι και τόσο θερμά.

Πώς καταλαβαίνεις ότι ένας άνθρωπος είναι καλός;

Θα έλεγα τα κλίσε: από τα μάτια και αλλά τέτοια. Αλλά όλοι είμαστε καλοί μέχρι να φερθούμε άσχημα σε κάποιον και αυτός να νομίζει το αντίθετο. Όποτε μέχρις αποδείξεως του ενάντιου όλοι είναι καλοί.

Πώς θα χαρακτήριζες με μια λέξη την γενιά μας;

Δημιουργική, αν σκεφτείς την εποχή που διανύουμε.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.