Παρασκευή Βράδυ στο «Σύνταγμα» των Αντιθέσεων

Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης Μια νύχτα Παρασκευής μετά από αρκετή βροχή και πολύ κρύο, αποφασίσαμε να σπάσουμε το κατεστημένο της στήλης Back to Local και να βγούμε στο κέντρο. Αυτού που περιβάλλει το Σύνταγμα, για την ώρα. Πέρα από τον κόσμο που συχνάζει σε συγκεκριμένες περιοχές κέντρου, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και το ίδιο με τα μαγαζιά και τις επιλογές που προσφέρει. Το κέντρο των αντιθέσεων, με διακόσια μέτρα να χωρίζουν την πραγματικότητα από τη διασκέδαση. Οι Σύροι πλέον έχουν μεταφερθεί σε ξενοδοχεία (υπό την προτροπή του Δήμου), την Παρασκευή όμως ήταν εκεί. Δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς εάν αυτοί που βρίσκονται κάτω από την πλατεία έχουν γνώση του τι συμβαίνει λίγα μέτρα μακριά τους…

Τόσοι είναι αυτοί που το προτιμούν για την καθιερωμένη τους έξοδο. Και επειδή δεν πρόκειται για γειτονιά που χαρακτηρίζεται από locality για να πουν οι νέοι Αθηναίοι ή φοιτητές που μένουν σε άλλες περιοχές ότι βγαίνουν κέντρο τις ημέρες που ψάχνουν διασκέδαση, ε, όλο και κάτι καλό θα παίζει στο κέντρο.

Σε τόσα στενά, τόσες οδούς, τόσους δρόμους και πεζοδρόμους θα συναντήσεις μαγαζιά. Για φαγητό, για καφέ, για ποτό, για brunch (παράξενο τρεντ που κυριαρχεί στην Ευρώπη), για να παρακολουθήσεις θέατρο, για να βλέπεις πολύ κόσμοι να περνά από δίπλα σου και να ξεχύνεται στους δρόμους προκειμένου να αποφασίσει που θα πάει (ιδιαίτερα σε ημέρες και νύχτες αιχμής).

Πιάνοντας Ερμού (αφότου κατεβήκαμε όλη την πλατεία Συντάγματος και έχοντας υποστεί σοκ από τον -για άλλη μια χρονιά- καρακιτσαριστό χριστουγεννιάτικο στολισμό της όπως επίσης παρακολουθώντας με θλίψη τοn αγώνα των Σύρων) πέσαμε πάνω στο Six. Ένα μαγαζί με πολύ περίεργη (με την ενδιαφέρουσα έννοια) πόρτα και ένα πολύ φιλικό και ζεστό κλίμα που με έκανε να νιώσω άνετα εκεί, ειδικά για χειμώνα. Εκεί συναντήσαμε την Έλενα με το κατσαρό μαλλί. 25 ετών ταξιθέτρια στο REX. Είχε επισκεφθεί το μαγαζί με τους συντελεστές της παράστασης μετά το τέλος της. Η ίδια έρχεται από την Πετρούπολη και αυτή και οι φίλοι της καταφεύγουν στις επιλογές του κέντρου. Όπως κάνει και ο Αλέξανδρος ο οποίος τραγουδάει όπερα. Είναι βαρύτονος.

Κάναμε ένα μίνι ντου στο στενό της Θησέως και είδαμε κόσμο all over the place (απτόητο ακόμη και στο κρύο του περιβάλλοντος). Απόρησα πως μπορούν να διασκεδάζουν έτσι, για εμένα δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Και εκεί δημιουργήθηκε μία αντίθεση στο κεφάλι μου. Από τη μία σε όλη, σχεδόν, την έκταση του κέντρου υπάρχουν άστεγοι κατά τόπους που δεν αντέχουν το κρύο και από την άλλη ο κόσμος που βγαίνει για ένα ποτό κάθεται έξω σε περίπτωση που τα μαγαζιά είναι γεμάτα αλλά κάτω από την ασφάλεια της σόμπας. Μετά την περατζάδα από το overcrowded Drunk Sinatra και κόβοντας βόλτες έξω από το City Unity College και το Homy, μπήκαμε στο IPPO Bar (Intelligent Picture Project Organization) του Ιπποκράτους Ναυρίδη. Ένα πολύ ζεστό μπαράκι, πολύ χαλαρή φάση, ενδιαφέρουσα διακόσμηση και χαμογελαστούς ανθρώπους! Ο Ιπποκράτης, ως φωτογράφος, συζητούσε με τον Παναγιώτη για φωτογραφία και ο ένας απαθανάτιζε τον άλλον. Χαιρετίσαμε τον Ιπποκράτη και τους φίλους του και φύγαμε για να συνεχίσουμε.

Hint: Κάποιος μου είχε πει προ ολίγου καιρού. Όταν βλέπεις σε ένα μέρος με μαγαζιά να αρχίσουν να ανοίγουν φαγάδικα σημαίνει ότι αυτό το μέρος εμπορευματοποιείται και δεν αξίζει να πηγαίνεις στα μαγαζιά του άλλο. Διαφωνώ, καθώς το φαγητό με φίλους αποτελεί και αυτό διασκέδαση πέρα από βιολογική ανάγκη και απόλαυση.

Ήμασταν στην Κολοκοτρώνη και κατεβήκαμε για burgers (ελληνικότατη συνήθεια, πλέον). Η ροκ μουσική στόλιζε το δρόμο με ενέργεια. Φυσικά η ουρά ήταν τεράστια. Ο θείος Θωμάς (όλο το κέντρο έτσι τον αποκαλεί) έδινε τις παραγγελίες στους ψήστες από το μικρόφωνο (φορώντας ένα σκουφάκι του Αγίου Βασιλείου- μεγάλη η χάρη του). Η Άντζελα, το πανέμορφο 20χρονο κορίτσι με τη μπαντάνα στο κεφάλι μου έκανε μαθήματα kick boxing και της έλεγα ότι θα την πλακώσω επειδή είναι Σκορπίνα (αστειάκι. Ή και όχι). Αφού φάγαμε, φύγαμε.

Hint: Αν σου αρέσει το σουβλάκι μπορείς να επιλέξεις να φας από τα καλύτερα της πόλης(και σίγουρα τα καλύτερα του κέντρου) ανάμεσα στον Κώστα και τον… Κώστα! Ναι, είναι δύο και δεν σχετίζονται μεταξύ τους! Ο ένας στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης και ο άλλος στην Πεντέλης.

Κάνοντας ελάχιστα βήματα βρεθήκαμε στην οδό Λέκκα (και τώρα που το γράφω θυμήθηκα την Αλέκα από το Πάμε Πακέτο, άσχετο αλλά το θυμήθηκα, να μην το πω;). Εκεί, επισκεφθήκαμε το Senza. Παρόλο που η λέξη αυτή σημαίνει «χωρίς» το μαγαζί μόνο «χωρίς»» κόσμο δεν ήταν. Εγώ δεν άντεξα, πραγματικά, βγήκα έξω κάποια στιγμή από τη δυσφορία! Κάποιος κύριος με τον οποία μίλησα λίγο μου είπε ότι ακόμη και αυτή η μέχρι πρότινος γραφική οδός έχει καταντήσει εμπορική με την κακή έννοια. Φεύγοντας παρατήρησα εκτός από σκυλάκια (οκ, αρκούδες) και κάποιους κυρίους μεγαλύτερης ηλικίας να κάθονται σε ένα μεγάλο τραπέζι στην αρχή της στοάς.Η συνέχεια στην ίδια οδό έγινε στο Αμπάριζα με την πολύ ωραία κάβα (κρασοκατάσταση, τουτέστιν wine bar θα το έλεγα) και τον πολύ προσεγμένο κόσμο σε μια χαλαρή κατάσταση με πολύ ωραία μουσική. Εντύπωση μου έκανε ένα πανέμορφο μαγαζί (με αρκετά σύγχρονη διαρρύθμιση) που λέγεται Huge (βέβαια η πραγματικότητα των τετραγωνικών του μέτρων δεν ανταποκρίνεται στον τίτλο αυτό).

Hint: Η παραπάνω οδός είναι ιστορική λόγω των καταστημάτων με κοσμήματα και των σφραγίδων. Η στοά της οδού λέγεται Silver Way.

Ένα μαγαζί που ήθελα να επισκεφθώ στην Κολοκοτρώνη ήταν το Bank Job αλλά, δυστυχώς, η πόρτα του μετά βίας άνοιγε για να μπω μέσα λόγω του τόσου κόσμου που υπήρχε. Και για να καταλάβετε ότι κυριολεκτώ αρκεί να πω ότι, εν τέλει, δεν μπήκαμε μέσα γιατί απλά δεν χωρούσαμε!Κατεβαινοντας την Κολοκοτρώνη ένα πράγμα που με στενοχωρησε είναι το πόσο αταίριαστο ειναι το γιορτινό κλίμα με όλα αυτά που συμβαίνουν. Κεντρικοί δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια, κόσμος που μετά βίας βγαίνει για ένα ποτό 9αλλά το κάνει και αυτό για να ξεχαστεί) και άλλος κόσμος να μην έχει ούτε για φαγητό.

Σκέφτηκα να πάμε στο Dot. Είχαμε φτάσει στην Αγία Ειρήνης και προσπαθώντας να θυμηθούμε που βρίσκεται, ρώτησα μια κοπέλα και έναν νεαρό δίπλα της. Ήταν η Κέλλυ και ο Russell. Τα παιδιά δεν ήξεραν να μου πουν που έπρεπε να πάω για να το βρω γιατί δεν το ήξεραν καν και όταν τους είπα ότι η φάση εκεί είναι ηλεκτρονική μουσική θέλησαν να μας ακολουθήσουν. Με τα πολλά βρήκαμε το μαγαζί και μιλούσαμε με τους δυο τους μέχρις ότου να φύγουμε. Η Κέλλυ είναι 29 και (εκτός του ότι δεν της φαίνεται καθόλου) ασχολείται με τα ναυτιλιακά, με αυτό που ασχολείται και ο Russell όντας στην Ελλάδα τρεις μήνες. Με τα παιδιά μιλούσαμε για διάφορα ζητήματα και μου έκανε τεράστια εντύπωση για το ότι και οι δύο νέοι είχαν την τάση να συζητούν για κοινωνικά θέματα που τους προβληματιζουν (πιο στγκεκριμένα για το ρατσισμό ενάντια στους ομοφυλόφιλους). Τους άρεσε πολύ το μέρος (το οποίο ευτυχώς δεν είχε τόσο κόσμο ώστε να πεις ότι ήταν αποπνικτικά) και τους αφήσαμε εκεί να συνεχίσουν το ποτό τους ενώ φύγαμε για άλλες περιπέτειες!

Hint: Αυτό που γουστάρω στο κέντρο είναι οι άπειρες επιλογές του. Από το αλκοόλ, μέχρι το στιλ, τη μουσική, το χώρο, τον κόσμο! Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί χώροι άνω των 50 τετραγωνικών αλλά όλοι είναι τόσο γεμάτοι. Όλοι μας θέλουμε να βγούμε να ξεσκάσουμε αλλά δεν ξέρω ποια είναι η ευχαρίστηση του να είσαι σε έναν χώρο όπου δεν μπορείς ούτε να αναπνεύσεις. Αυτό είναι πολλές φορές το παράπονο μου από το κέντρο.

Γενικά, ο κόσμος δεν χόρευε πολύ και τα στιλ που παρατήρησα ήταν πολλά και διαφορετικά. Ίσως φταίει το ότι είναι κόσμος που έρχεται από παντού και δεν εκφράζεται τόσο πολύ λόγω του ότι γύρω του όλοι είναι ξένοι. Το κλίμα που επικρατούσε ήταν λίγο μουντό, παρατήρησα ότι ο κόσμος στο κέντρο διασκέδαζε μεν αλλά ήταν λίγο σφιγμένος.

Θέλαμε να επισκεφθούμε πολύ τα μαγαζιά της Πραξιτέλους η οποία έχει γίνει πολύ in τελευταίως αλλά δεν προλάβαμε καθώς μας πήρε το πρωί. Η νύχτα ήταν μεγάλη και όταν κατά τη διάρκεια της γνωρίζεις ανθρώπους η ώρα γλιστράει από τις διαχειριστικές σου ικανότητες (όπως ακριβώς και η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, απολαυστικότατη τούμπα).

Στην Ηπίτου με όλα τα καινούργια street bars δεν φωτογραφίσαμε πολύ λόγω του ότι ο κόσμος είχε αρχίσει να σπάει κάπως. Όχι ότι δεν ενδείκνυται σαν τοποθεσία για έναν κουλ καφέ ή μία κουλ μπίρα χαζεύοντας αυτή την πανέμορφη κεντρική γειτονίτσα.

Άλλα μέρη που θα πρότεινα και θα ήθελα να τα κάνω σε ένα δεύτερο part του Back to Local του κέντρου είναι το Key, το Dude, το Χοροστάσιον, το Υπερωκεάνειο, το Seven Jokers, το La Vie En Rock, το Boiler, το Baba Au Rum και το Speakeasy (το οποίο ξεκίνησε για secret bar αλλά την τοποθεσία του την ξέρει ο κόσμος όλος, βουίζει το ιντερνέτ, σου λέει). Θα ήθελα να επεκταθώ και σε άλλα κεντρικά σημεία όταν ο χρόνος το επιτρέψει!

Hint: Το Σύνταγμα έχει πολλές πλευρές. Μέσα σε αυτές και μια ευχάριστη αλλά και μια δυσάρεστη. Καλό και υγιές θα ήταν να δίνουμε σημασία στα κοινωνικά φαινόμενα που μας περιτριγυρίζουν και να μην τους γυρίζουμε την πλάτη. Γιατί θέλουμε κι εμείς να ξεφύγουμε από μια καθημερινότητα που μας πιέζει για διάφορους λόγους αλλά υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι ταλαιπωρούνται από την ίδια την κοινωνία μην λεχοντας όλα αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.