«Του Κουτιού τα Παραμύθια»: To 80's Ελληνικό Jumanji

Ένας από τους πιο όμορφους τρόπους για να δημιουργήσεις ένα παιδικό πρόγραμμα είναι να καταφέρεις να δώσεις ζωή σε αγαπημένα αντικείμενα του target group σου. Κάποια από τα πιο γνωστά παιδικά κινηματογραφικά αριστουργήματα έχουν αποδείξει ακράδαντα ότι αυτή η συνταγή πετυχαίνει. Το Toy Story, για παράδειγμα, έδωσε «πνοή» στα παιχνίδια μας, ενώ το Jumanji μάς «πέταξε» μέσα στον κόσμο ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού - και με το πιο πρόσφατο reboot, στα άδυτα ενός video game. Όλα αυτά στον αμερικάνικο κινηματογράφο με μπάτζετ εκατομμυρίων δολαρίων και ειδικά εφέ που σου ρίχνουν τα σαγόνια.

Πίσω στην Ελλάδα του 1987, είχαμε το δική μας “Toy Story”. Ο λόγος για την παιδική σειρά «Του Κουτιού τα Παραμύθια», ένα δημιούργημα της οικογένειας Σοφιανού. Στα 21 επεισόδια παρακολουθούμε την οπτικοποίηση γνωστών παραμυθιών, με μια νέα για την εποχή τεχνοτροπία που «μάζευε» την αφήγηση στα 20-25 λεπτά, κρατώντας το ενδιαφέρον των πιτσιρικάδων της εποχής. Η σειρά γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μνημονεύεται από τους άνω των 30, μέχρι και σήμερα. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στο «σύμπαν» αυτού του ιστορικού, τηλεοπτικού μνημείου.

Τα αδέρφια Φαίδων και Ήβη Σοφιανού είναι οι άνθρωποι πίσω από τη σειρά. Γεννήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Η οικογένειά τους διατηρούσε μια σκηνή κουκλοθέατρου εκεί από το 1953, όμως οι μαζικές απελάσεις των Ελλήνων στα 60's τούς ανάγκασαν να μετεγκατασταθούν στην Αθήνα και συγκεκριμένα, στη Νέα Σμύρνη. Η «Μικρή Σκηνή», όπως λεγόταν το θέατρο της οικογένειας, έγινε το καλλιτεχνικό κουκλοθέατρο του Ινστιτούτου Γκαίτε. Οι παραστάσεις περιλαμβάνουν έργα για μεγάλους (Φάουστ, Μικρός Πρίγκιπας), αλλά και για παιδιά (Φεγγαροφάναρο, Νάνος Μυταράς). Κάποια έργα παρουσιάστηκαν και εκτός Ελλάδος, μάλιστα, με την οικογένεια Σοφιανού να αποκτά διεθνή αναγνώριση, κυρίως στην Ευρώπη.

Τα δύο αδέρφια ξεκίνησαν το 1975 τη δική τους εταιρία παραγωγής, ενώ ακολουθώντας τα χνάρια των γονιών τους, θεωρούνταν οι καλύτεροι κουκλοπαίχτες παγκοσμίως. Η συνεργασία τους με την ΕΡΤ δεν άργησε να έρθει και οι γερμανικές τους ρίζες πιθανότατα βοήθησαν στο να δημιουργηθεί μια εξίσου σημαντική σχέση με τη γερμανική τηλεόραση. Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της εταιρίας να είναι η ανεπανάλληπτη «Φρουτοπία». Σειρά βασισμένη σε ένα κόμικ που έγραψε ο Ευγένιος Τριβιζάς και εικονογράφησε ο Νίκος Μαρουλάκης. Μια τεράστια παραγωγή, με συμμετοχές από πολύ σημαντικά ονόματα τη υποκριτικής και της μουσικής. Στα 90's και με την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης στη ζωή του Έλληνα, παρουσίασε το γνωστό σε όλους μας Disney Club, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα ενεργή με διάφορες παραγωγές (τηλεοπτικές ή μη). Αξίζει να αναφερθεί ότι, παράλληλα, έχει δημιουργηθεί το Mabrida Studios, όπου γίνονται κάποια γυρίσματα, παραστάσεις και τρέχει ένα μουσείο κούκλας.

Κάθε βράδυ, η μικρή Παρασκευούλα καληνυχτίζει τους γονείς της και πηγαίνει για ύπνο. Ωστόσο, με το που κλείνει η πόρτα του δωματίου, το μικρό κορίτσι βγάζει ένα μεγάλο κουτί σε σχήμα βιβλίου, από το κάτω μέρος του κρεβατιού της και το ανοίγει. Ξαφνικά, ο χώρος φωτίζεται, μια μπάντα από κούκλες εμφανίζεται και παίζει ένα pop-rock κομμάτι που έχει στοιχειώσει τις ψυχές όσων γεννήθηκαν πριν από το 1989. Στη συνέχεια, πιάνει κουβέντα με τις τέσσερις φιγούρες: τον Ρούχλα (Παύλος Κοντογιαννίδης), τον Φιόγκο (Φαίδων Σοφιανός), τον Σεβαστιανό (Παύλος Χαϊκάλης) και τη Μελιά (Ήβη Σοφιανού), που της διηγούνται ιστορίες από όλη τη Γη.

Στις ιστορίες βλέπουμε πραγματικούς ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους ρόλους, με αρκετές διακοπές στην πλοκή, για τις ανάγκες των διαλόγων, μεταξύ της μικρής με τις κούκλες. Στα 21 επεισόδια της σειράς παρουσιάστηκαν παραμύθια όπως: «Η Σταχτοπούτα και το Φάντασμα», το «Μπιζέλι», οι «3 Ευχές» και η «Κάτια και ο Διάβολος». Πάντα, στο τέλος υπήρχε ένα ηθικό δίδαγμα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι πέραν του ήδη δυνατού cast, από τη σειρά πέρασαν αρκετοί πασίγνωστοι ηθοποιοί. Από την Τζόυς Ευείδη, μέχρι τον Τάσο Κωστή και την Έφη Παπαθεοδώρου. Το σενάριο ήταν της Ήβης Σοφιανού, η μουσική του συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλου και οι στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη.

Ήταν μια μοντέρνα και τεχνικά δύσκολη παραγωγή για την εποχή. Η σειρά γυριζόταν σε τρία μέρη. Αρχικά αυτό της Παρασκευούλας, η οποία ουσιαστικά μιλούσε στο κενό - όπως συμβαίνει με όλες τις ταινίες ή σειρές στις οποίες υπάρχουν φανταστικά πλάσματα. Στη συνέχεια, υπήρχε το αντίστοιχο με τις κούκλες και φυσικά, το κομμάτι του παραμυθιού. Στο τελευταίο, τα γυρίσματα γίνονταν σε Blue Box -το σημερινό Green Screen- κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις backstage φωτογραφίες που έχει ανεβάσει χρήστης στο γνωστό forum "Retromaniax".

Το απόλυτο 80's πιτσιρίκι. Αυτό το ανεπίτρεπτο «μαλλί Stranger Things», σε συνδυασμό με τη φόρμα-πιτζάμα και τα τεράστια γυαλιά, ουρλιάζουν "Can't Touch This". Η Παρασκευή Γεωργιάδου ήταν μια όαση ταλέντου σε μια ελληνική τηλεόραση. Η απόσυρσή της από τον χώρο της TV και οι σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις της δημιούργησαν έναν αστικό θρύλο γύρω από το όνομά της. Κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του '90 με αρχές 00's, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι η Παρασκευή πέθανε από ναρκωτικά. Ίσως από εκεί να επικράτησε και ο argo όρος «ρούχλα» για την ηρωίνη, αφού ένας εκ των χαρακτήρων -ο πιο rock 'n' roll- είχε αυτό το όνομα.

Βέβαια, η συγκεκριμένη φήμη δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η Παρασκευή Γεωργιάδου ακολούθησε σπουδές οικονομικών, ενώ πλέον εργάζεται ως βοηθός φαρμακείου. Σε πρόσφατη συνέντευξή της είχε δηλώσει πως διατηρεί ακόμη στενές σχέσεις με την οικογένεια Σοφιανού και ότι αναπολεί εκείνη την περίοδο. Παράλληλα, έκανε λόγο για κάποια μεμονωμένα περιστατικά bullying που είχε δεχθεί λόγω της αναγνωρισιμότητας και μίλησε για την επιλογή της να μην ακολουθήσει καριέρα στην υποκριτική, παρότι της γίνονται προτάσεις ακόμα και σήμερα.

Σίγουρα στα χρόνια του Netflix, των αμέτρητων παιδικών project που μπορεί να βρει κανείς στο YouTube και των ακραίων εφέ στον κινηματογράφο, μια εκπομπή όπως το «Του Κουτιού τα Παραμύθια» μπορεί να χαρακτηριστεί -στην καλύτερη- ρετρό. Αποτελεί κειμήλιο μιας παραδόξως αθώας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από παιδική εκπομπή, σήμερα θεωρείται προϊόν νοσταλγίας ενηλίκων και ευτυχώς υπάρχει διαδικτυακά, κρατώντας τον θρύλο ζωντανό. Η τελευταία από τις τρεις φορές που την έβαλε η ΕΡΤ σε επανάληψη ήταν το 2007 - είχε προηγηθεί αυτή του 1990 και μία ακόμη το 2005.

Μαζί με τη «Φρουτοπία» αποτελούν δύο θησαυρούς της ελληνικής τηλεόρασης, από μία περίοδο που η ΕΡΤ είχε αποφασίσει να επενδύσει σε εγχώρια παιδικά προγράμματα. Παρακολουθώντας κάποια επεισόδια δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για μια άρτια και μοντέρνα για την εποχή της παραγωγή, που έγινε με αγάπη, αγνές προθέσεις και μεράκι. Κάτι που σίγουρα λείπει από -όσα- παιδικά προγράμματα υπάρχουν σήμερα.

Η Παρασκευούλα μεγάλωσε και το κουτί παραμένει ξεχασμένο και σκονισμένο κάτω από το κρεβάτι, πίσω στο πατρικό της. Δεν γνωρίζουμε την τύχη των ενοίκων του κουτιού, όμως οι αναμνήσεις που άφησαν σε μία ολόκληρη γενιά είναι παντοτινές.

• Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

«Κι ο Θεός θα Ήθελε να Πεθάνει Εκεί» - Το Ταξίδι Ενός Πρόσφυγα Από τη Μόρια στη Γαλλία

«Δεν Κάνουμε Κατάληψη για τη Μάσκα»- Μία Μέρα σε μια Μαθητική Κατάληψη των Εξαρχείων

Η "Kompania Bello" της Κόκας και ο Αλβανός Σύνδεσμος στην Αθήνα

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.